خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا: ارباب من! در این شب وفات مرا به مهمانی نگاهت بخوان و پیکر مسی‌ام را طلای ناب گردان تا با زمزمه سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ، ابراهیم‌وار، هستی‌ام را قربانی رَبُّ الْمَلَائِکَةِ وَ الرُّوحِ، کنم، تا هر چه هست از نفس را بر مسلخ عشق ذبح نمایم و لباس خلّت بر تن کنم. آیا مرا با هر آنچه که آورده‌ام پذیرایی، با دست تهی، با انبوهی از گناه؟ «يا فاطِمَةُ اِشْفَعي لِي فِي الْجَنَةِ. فَاِنَّ لَكِ عِنْدَاللهِ شأناً مِنَ الشَأنِ»