خبرگزاری اهل‌بیت(ع) - ابنا

چهارشنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
۸:۵۲
در حال بارگذاری؛ صبور باشید

رئیس سابق سازمان اهل بیت(ع) اندونزی: قیام عاشورا برای احیای اسلام اصیل محمدی بود

رئیس سابق سازمان اهل بیت(ع) اندونزی اظهار داشت: ضروری است با الهام گرفتن از امام حسین(ع) جامعه ای ایجاد کنیم که به ویژه مسلمانان یکدیگر را دوست بدارند؛ و هر مذهب و دینی به یکدیگر احترام متقابل داشته باشند.

آآ

به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ زائر اربعین از شهر جاکارتای اندونزی اظهار داشت: خدا سپاسگزارم که امسال توانستیم به همراه یک گروه شش نفره از اندونزی در این رویداد بزرگ شرکت کنیم.

«سید حسن دلیل العدروس» رئیس سابق سازمان اهل بیت(ع) اندونزی در مورد احساسات خود درباره سفر اربعین گفت: فاصله نجف تا کربلا را با پای پیاده ۴ روز طی کردیم. در این پیاده روی ملیت ها و مذاهب مختلفی از شیعیان، اهل سنت، و مسیحیان حضور دارند. امام حسین (علیه السلام) تنها به یک گروه تعلق ندارد. امام حسین علیه السلام سومین امام شیعیان است اما متعلق به همه مذاهب و ادیان است زیرا ایشان قبله آزادمردان جهان است.

این زائر ۶۰ ساله افزود: پس از جنگ جهانی دوم، دولت ها خواهان نهاد جهانی بودند تا ملت ها بتوانند با آن متحد شوند؛ با هماهنگی زندگی کنند و صلح جهانی ایجاد کنند. وقتی سازمان ملل شکل گرفت، جنگ ها هنوز ادامه داشت. سازمان ملل نتوانست همه ملل را در کنار خود جمع کند لذا همه ما باید از انقلاب امام حسین(ع) درس بگیریم و زیر پرچم او متحد شویم.

وی درباره اهداف قیام امام حسین(ع) اظهار داشت: قیام امام حسین (ع) برای احیای اسلام اصیل محمدی صورت گرفت. اسلام از سوی فرزندان ابوسفیان تحریف شده بود. نوه رسول خدا(ص) علیه بنی امیه قیام کرد. در قرآن آمده است که یهودیان آموزه های پیامبر(ص) را با افکار پوسیده، قلب های کثیف و برنامه های سیاه تحریف کردند. بنابراین، احیاء اسلام برای بازگرداندن تعالیم مقدس به مسیر خود لازم بود.

رئیس سابق سازمان اهل بیت(ع) اندونزی افزود: ۵۰ سال پس از وفات پیامبر(ص)، اسلام با سختی های زیادی روبرو شد. چندین جنگ بزرگ روی داد که مشکلات زیادی را به وجود آورد. بسیاری از اصحاب و اعضای خاندان پیامبر(ص) در جنگ ها جان باختند. در طی ۵۰ سال، جنایتکاران می خواستند نور خدا را خاموش، و در اسلام تحریف ایجاد کنند. در دوران سلطنت یزید، اوضاع و شرایط بدتر شد. اکثر مردم جرأت جنگیدن را نداشتند و برخی از آنها به یزید پیوستند.

وی همچنین افزود: کنار امام حسین (علیه السلام) تعداد کمی حضور داشتند که حتی ۱۰۰ نفر نبودند. عوامل یزید با تمام نیروهای خود به لشکر امام حسین(ع) حمله کردند. یزدیدیان از نظر ظاهری پیروز شدند، اما یزید اکنون کجاست؟ یزید و نیروهای آنها در زمین دفن شدند و اکثر آنها به طرز فجیعی به هلاکت رسیدند. نام یزید به خاطر خباثت او، در همه جا نفرین شده است؛ مسلمانان طرفدار قیام امام حسین(ع) هستند. امام حسین(ع) مظلومانه به شهادت رسید و سر مقدس ایشان از شهری به شهر دیگر منتقل شد. اسرا را از کربلا به کوفه و از کوفه به دمشق منتقل کردند اما با خطبه های حضرت امام سجاد و حضرت زینب علیهم السلام، یزید و ابن زیاد رسوا و تحقیر شدند. امروزه شیعیان این تراژدی را به یاد می آورند و بر مصیبت خاندان اهل بیت(ع) می گریند.

وی عنوان کرد: شیعیان، محرم را ماه عزاداری می نامند. در اندونزی، بسیاری از مسلمانان در ماه محرم میهمانی برگزار نمی کنند؛ زیرا آنان با خاندان رسول خدا(ص) همدردی می کنند و ناراحت هستند. در سالروز ولادت امام حسن و امام حسین علیهم السلام که رسول خدا(ص) شادی کرد، ما نیز مراسم خوشحال هستیم و مراسم برگزار می کنیم. پیامبر اسلام (ص) دو نوه خود را دو سید جوانان بهشت ​​معرفی کردند. هنگامی که فرشته جبرئیل به پیامبر (ص) اطلاع داد که نوه اش شهید می شود، گریه کرد. بنابراین پیامبر(ص) اولین کسی بود که برای مصیبت امام حسین(ع) گریست. به همین دلیل، بسیاری نیز برای امام حسین (ع) گریستند. لذا ما خطاب به امام حسین(ع) می گوییم "ما با نیت مقدس شما، با شما همراه خواهیم بود."

سید حسن دلیل العدروس درباره فلسفه گریستن بر مصیبت های امام حسین(ع) گفت: فلسفه گریه بر امام حسین (ع) در ماه محرم این است که ما می خواهیم عزم راسخ و راه امام حسین (ع) را دنبال و تجدید کنیم. بنابراین باید به بهبود وضعیت فرهنگی و دینی جامعه ادامه دهیم. ما امروز باید با یزید زمانه، یعنی کسانی که کشور ما را ویران می کنند، ارزش ها، نظم و آرمان های کشور ما را از بین می برند، مبارزه کنیم. لذا ضروری است با الهام گرفتن از امام حسین(ع) جامعه ای ایجاد کنیم که به ویژه مسلمانان یکدیگر را دوست بدارند؛ و هر مذهب و دینی به یکدیگر احترام متقابل داشته باشند.

وی در پایان گفت: محبت و پیروی راه و مکتب امام حسین (ع) محور بشر برای ایجاد زندگی هماهنگ بین ملت ها و زندگی در کنار هم در صلح است.

...........................
پایان پیام/ 167