به گزارش خبرگزاری اهل بيت (ع) ـ ابنا ـ این روزنامه در گزارشی به موضوع پناهندگان روهینگیا پرداخت و به نقل از یکی از این پناهجویان نوشت: گورا امین، ۲۰ ساله، می‌گوید که هرگز نمی‌تواند سخت‌ترین زمان زندگی‌اش را فراموش کند؛ زمانی که با حدود ۹۰۰ پناهجوی روهینگیایی دیگر، به مدت هفت ماه در دریا روی قایق‌هایی که توسط قاچاقچیان اداره می‌شد و قول داده بودند آنها را به مالزی ببرند، رانده شد.
با کمک آنها، امین توانست یک کمپ پناهجویان در بنگلادش را ترک کند که بیش از یک میلیون پناهنده مانند خودش در آن زندگی می‌کرد، جایی که او به مدت ۵ سال بدون هیچ تحصیلی یا شغلی در آنجا زندگی کرد. اما او نتوانست آنچه را که در سال ۲۰۲۰ در قایق تجربه کرد و شاهد آن بود، بپذیرد؛ صد نفر مردند. نه غذا بود، نه آب، نه چیزی برای زنده ماندن. هرکسی که غذا یا آب می‌خواست با لوله پلاستیکی مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت و بسیاری از زنان مورد تجاوز قرار می‌گرفتند. درست است که فرار کردم اما از آنها متنفرم. روزی آنها باید پاسخگوی این اتفاقات به خدا باشند.
بر اساس گزارش دسامبر، پروژه حفاظت از پناهندگان روهینگیا در آسیا (PRRIA) _ پروژه‌ای که توسط یک آژانس اتحادیه اروپا در سال ۲۰۲۱ تأمین شد _ شبکه‌های قاچاق، مسلمانان روهینگیا را قادر می‌سازد تا شرایط بد زندگی را در میانمار و بنگلادش ترک کنند و به دنبال فرصت‌هایی در کشورهای دیگر باشند.
با این حال، اتکا به قاچاقچیان روهینگیا را نیز در معرض خطر قاچاق و استثمار قرار می‌دهد.
به گفته کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHRC)، امین در میان حدود ۷۰۰ هزار روهینگیایی بود که از خشونتی که در سال ۲۰۱۷ در ایالت راخین میانمار رخ داد،
گریخت. این مهاجرت اجباری یکی از بزرگترین جابجایی‌ها از اوایل دهه ۱۹۹۰ بوده است. در میانمار با اکثریت بودایی، مسلمانان روهینگیا با تبعیض گسترده مواجه هستند، از دریافت شهروندی منع و به عنوان مهاجران غیرقانونی جنوب آسیا تلقی می‌شوند.
خطر در کمین روهینگیاهای بدون
هویت
کریس لوا (Chris Lewa)، مدیر گروه نظارت بر روهینگیا در پروژه آراکان، گفت که اکثر روهینگیاها مدارک اداری ندارند و بنابراین نمی‌توانند بدون استفاده از یک قاچاقچی سفر کنند.
لوآ گفت: من گاهی اوقات قاچاقچیان را به عنوان ارائه‌دهندگان خدمات می‌بینم. آنها به روهینگیاها کمک می‌کنند تا از این وضعیت وحشتناک خارج شوند. مقصر اصلی بسیاری از مشکلات و به‌ویژه مرگ و میر روهینگیاها در دریا، کشورهایی هستند که مرزهای خود را بسته‌اند و آنها را عقب رانده‌اند. بنابراین باید از راه‌های خطرناک‌تری استفاده کرد.
بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، از ژانویه ۲۰۲۰ تا ژوئن ۲۰۲۱، بیش از ۳۰۰۰ روهینگیا تلاش کردند از خلیج بنگال و دریای آندامان عبور کنند که دو سوم آنها زن و کودک بودند. حدود ۲۱۸ نفر در دریا کشته یا مفقود شدند.
لوا گفت که علی‌رغم افزایش خطرات سفر از زمانی که تایلند گشت‌های مرزی را افزایش داده، بسیاری از مسلمانان روهینگیا به دلیل شانس بالا برای پیوستن مجدد با خانواده، وجود جوامع روهینگیا و همچنین سطوح رقابتی حقوق، به مالزی علاقه دارند.
سه کشور مالزی، بنگلادش و اندونزی، کنوانسیون ۱۹۵۱ سازمان ملل متحد برای پناهندگان را امضا نکرده‌اند، به این معنی که آنها به‌طور رسمی پناهندگان را برای اسکان دائم نمی‌پذیرند.
اما به گفته یویون واهیونینگروم (Yuyun Wahyuningrum)، رئیس و نماینده اندونزی در کمیسیون بین دولتی حقوق بشر آ.سه.آن، گمراه‌کننده است اگر فکر کنیم همه ۱۰ کشور ASEAN درهای خود را به روی پناهندگان می‌بندند، زیرا سال‌ها میزبان آنها بوده‌اند.
یویون در وبیناری که گروه بین‌المللی پناهندگان مستقر در ایالات متحده در ماه فوریه برگزار کرد، گفت: یکی از دلایلی که آنها کنوانسیون را تصویب نمی‌کنند این است که مسئولیت‌های بیشتری به آنها داده خواهد شد.
وی افزود که کشورها تمایل دارند از بحث در مورد این موضوع در سطح منطقه اجتناب کنند.
گورا امین پس از گذراندن دو سال در آچه واقع در اندونزی، پول بیشتری از اقوام قرض کرده بود و به یک قاچاقچی دیگر علاوه بر ۱۰۰۰۰ رینگیتی که برای سفر اندونزی به آنها بدهکار بود، ۷۰۰۰ رینگیت (۱۶۰۹ دلار آمریکا) پرداخت تا از طریق قایق به مالزی برود. او اکنون در کوالالامپور در یک شرکت تدارکات کار می‌کند. امین تمام بدهی‌های خود را بازپرداخت کرده و قصد دارد به اندونزی بازگردد تا در دانشگاه سوماترای شمالی تحصیل کند.
این پناهنده روهینگیا می‌گوید: من در هشت سال گذشته در بلاتکلیفی بودم. من رؤیایم و امیدهایم به آینده را از دست دادم فقط به این دلیل که به دنبال ایمنی از بمباران میانمار توسط ارتش هستم و حالا نمی‌خواهم این فرصت طلایی را از دست بدهم.
.......................
پايان پيام/ ۲۱۳