به گزارش خبرگزاری
اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ کتاب «تربیت در افق عاملیت انسان» با موضوع تربیت دینی و مراحل رشد و تربیت انسان به قلم خسرو باقری به بازار کتاب عرضه شد. این کتاب رویکرد عملی کتاب قبلی مؤلف یعنی «عاملیت انسان، رویکردی دینی و فلسفی» می باشد.
نقش تربیت در رشد و تعالی جامعه کمابیش روشن است اما اهمیت وجود مبنای نظری بومی، منسجم و در عین حال قابل رقابت با رویکردهای تربیتی معاصر را افرادی درک می‌کنند که آسیب‌های فقدان آن را تجربه کرده باشند.
تربیت در عین نیاز به بهره‌گیری از دستاوردهای جهانی، وابسته به ارزش‌های فرهنگی بومی است و این تلفیق جز با وجود نظریه تربیتی قدرتمند قابل تحقق نیست.
باقری در این کتاب سعی نموده تا خلأ وجود چنین زیربنایی را پر کند. بخشی از اثر جدید جمع‌بندی مطالبی است که در سال‌های اخیر در قالب کتاب‌ها و مقالات فلسفی- تربیتی ارائه شده است. در عین حال باید گفت مطالب نیمی از کتاب برای نخستین بار به تحریر درآمده و حاوی تحلیل‌های جدید است.
در بخشی از مقدمه کتاب به قلم مؤلف آمده است: تربیت دینی در ذیل تربیت و از جنس تربیت در نظر گرفته شود. این نکته ما را با پرسشی اساسی‌تر درگیر می‌کند: آیا تربیت امری مطلق است یا نسبی؟
این پرسش ما را با یک متناقض نما مواجه می‌کند، زیرا هم مطلق بودن و هم نسبی بودن تربیت، هر دو قابل تأیید به نظر می‌رسند. از سویی، اگر به تعابیری نظیر تربیت دینی، تربیت لیبرال، تربیت کمونیستی توجه کنیم و آن‌ها را بامعنا تلقی کنیم، ویژگی نسبی تربیت جلوه‌گر می‌شود. از سوی دیگر، قرار گرفتن همه آن‌ها در ذیل تربیت، حاکی از این است که جنس مشترکی میان آن‌ها برقرار است. اینجاست که وجه مطلق تربیت آشکار می‌شود و همانگویی ارزشمندی را در اختیار ما قرار می‌دهد، حاکی از این که «تربیت تربیت است». همان گونه که ورزشکار مسلمان و ورزشکار بودایی و ورزشکار لیبرال، همگی باید اهل ورزش باشند و بدنی ورزیده و ذهنی مسلط بر قواعد ورزش مربوط داشته باشند، فرد تربیت شده، با هر عنوان فرعی، نیز باید ویژگی‌های معینی را داشته باشد، مانند توانایی گذراندن زندگی مستقل، اخلاقی بودن، تسلط بر امیال و نظیر آن‌ها. اگر بزرگسالی، همچنان همچون یک کودک، تسلیم و تابع امیال فوری خود باقی مانده باشد، نمی‌توان او را فردی تربیت شده تلقی کرد، خواه گفته شود که او در یک نظام اسلامی تربیت شده یا در یک نظام لیبرال و یا هر نظام دیگر، البته هر یک از این نظامهای تربیتی، مشخصه‌های ویژه خود را نیز دارند و این وجهی نسبی به تربیت می‌دهد، اما نسبیتی که با هستهای مشترک همراه است.
....................................
پایان پیام/ 348