به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ حجت‌الاسلام و المسلمین «عبدالله توانا» مشاور دبیرکل مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) در امور حوزوی و روحانیون در گفت‌وگو با خبرگزاری اهل‌بیت(ع) - ابنا - با اشاره به جایگاه حضرت امام علی(ع) اظهار کرد: حضرت امیرالمومنین(ع) در نزد خداوند، دارای جایگاه ویژه‌ای است و بعد از نبی مکرم اسلام(ص) این جایگاه ویژه، فقط به امام علی(ع) تعلق دارد که او را برتر از انبیای دیگر قرار داده است. مقام امامت، مقام خاصی است که شامل تمام انبیا نشده و فقط برخی از انبیا به این مقام رسیده‌اند؛ مثل حضرت ابراهیم(ع) که بعد از امتحانات و ابتلائات، به مقام امامت نائل شد. حضرت امیرالمومنین(ع) نیز دارای مقام امامت است و علت برتری امام علی(ع) نسبت به انبیا، این مساله است.
وی افزود: امام علی(ع) با وجود این، اشرفِ مخلوقات بعد از پیامبر(ص) بود، اما خود را بنده‌ای از بندگان پیامبر(ص) می‌دانست. این امتیاز خاص برای امام علی(ع) به دلیل عبودیت و بندگی خالصانه می‌باشد. به نظر من این عبودیت و بندگی موجب شد که حضرت امیرالمومنین(ع) در نزد خداوند جایگاه خاصی پیدا کند. این جدای خلقت نوری است که نور حضرت امیرالمومنین(ع)، بعد از نور پیامبر(ص) خلق شد.
شباهت‌های امام علی(ع) و حضرت مسیح(ع)
مشاور دبیرکل مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) در امور حوزوی و روحانیون با بیان شباهت‌های حضرت امیرالمومنیت(ع) و حضرت عیسی مسیح(ع) ادامه داد: امام علی(ع) در چند بُعد به حضرت مسیح(ع) شباهت دارد؛ حضرت مسیح(ع) در "بیت‌لحم" یعنی خانه مقدس به دنیا آمد، ولادت حضرت امیرالمومنین(ع) هم در خانه کعبه بود. زایشگاه هر دو بزرگوار، خانه مقدس بود؛ با این تفاوت که به مادر حضرت مسیح(ع) گفته شد که در هنگام زایمان، کمی از خانه مقدس فاصله بگیرد، اما زمانی که درد زایمان مادر امام علی(ع) را فراگرفت، به او گفته شد از مسجد الحرام وارد خانه کعبه شود، از شباهت‌های دیگر امیرالمومنین(ع) و پیامبر بزرگ الهی مسیح(ع)، نامگذاری این دو بزرگوار توسط خداوند بود.
توانا با اشاره به دیگر شباهت امام علی(ع) و حضرت مسیح(ع) اظهار کرد: دوستان و دشمنان حضرت مسیح(ع) و امام علی(ع) به این دو بزرگوار ظلم کردند. حضرت عیسی(ع) حواریان خاص داشت، حضرت امیرالمومنین(ع) هم دارای شیعیان خاص بود. کسانی که با حضرت عیسی(ع) دشمنی کردند، علاوه بر دوستان جاهل و ترسو، دشمنانی بودند که شأن حضرت عیسی(ع) را بر نمی‌تابیدند. در خصوص حضرت امیرالمومنین(ع) هم این گونه بود که دوستان نادان و جاهل و به‌ویژه ترسو، موجب شدند در حق امام علی(ع) جفا صورت گیرد. اگر دوستان ترسو نبودند، بیعت اولیه‌ای که در غدیر صورت گرفت، به نتیجه می‌رسید. زمانی که حضرت امیرالمومنین(ع) پس از رحلت رسول اکرم(ص)، شبانه برای بیعت مجدد به درب منزل انصار و مهاجر می‌رفت، آنها می گفتند: «می‌دانیم حق با تو است، ولی چه کنیم که بیعت کردیم!». آنها اگر به بیعت اولیه خود در غدیر همچون بیعت‌شان با خلیفه اول پایبند می‌ماندند، کار به اینجا نمی‌رسید؛ این نشانه ترسو بودن دوستان است. از سوی دیگر دشمنان حضرت علی(ع)؛ دانا، سیّاس و قداری بودند که فتنه‌گری خاص خود را می‌کردند، آنها کینه امیرالمومنین(ع) را به دل گرفتند که برخی از آنان این کینه را تا روز قیامت حمل می‌کنند، کینه‌ای که دلیلش کشته شدن منصوبان آنها در جنگ‌های بدر و حنین بوده است.
عدالت؛ شاخصه اصلی حضرت امیرالمومنین(ع)
وی، عدالت را ویژگی حضرت امیرالمومنین(ع) دانست و تصریح کرد: امام علی(ع) در مواجهه با مردم، اجرای حدود الهی را در نظر گرفت و تبعیت از پیامبر(ص) را سرلوحه کار خود قرار داد. جرج جرداق می‌گفت: «امام علی(ع) به دلیل شدت عدالت، در محراب به قتل رسید. عدالت حضرت امیرالمومنین(ع) موجب شد که کینۀ کینه‌توزان نسبت به ایشان منجر به دشمنی سرسختانه‌ای شود.»
مشاور دبیرکل مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) در امور حوزوی و روحانیون افزود: قدمت خلق نوری، شرافت و جایگاه ویژه در نزد خداوند و رسول اکرم(ص) و سابقه در اسلام، از جمله ویژگی‌های حضرت امیرالمومنین(ع) بود. دعوت به اسلام در ابتدا به صورت مخفیانه صورت می‌گرفت و بعد از سه سال، جریان حدیث الدار پیش آمد که پیامبر(ص) دعوت خود را علنی کرد. پیامبر(ص) بیش از چهل نفر از قریش را دعوت کرد و فرمود: «هر کس به من لبیک بگوید، جانشین من خواهد بود»، اما فقط امام علی(ع) به این دعوت لبیک گفت. حضرت امیرالمومنین(ع)، اولین مردی بود که با پیامبر(ص) نماز خواند. این نشانه سابقه امام علی(ع) در اسلام است. هیچ جا نمی‌بینید که امام علی(ع) در کنار پیامبر(ص) نباشد؛ حضوری که پررنگ و موثر بود و اگر نبود کار می‌لنگید و به سرانجام نمی‌رسید. ابن ابی‌الحدید شعری با این مضمون دارد که «اگر ابوطالب و پسرش نبودند، اسلام و دین و رسالت پیامبر(ص) به جایی نمی‌رسید.»
وی ادامه داد: حضرت امیرالمومنین(ع)، دو بار با پیامبر(ص) از مکه خارج شد، یک بار با هم به طائف رفتند و پیامبر(ص) در آنجا مردم را به اسلام دعوت کرد، اما کسی به ایشان لبیک نگفت، و امام علی(ع) محافظ پیامبر(ص) بود. در هجرت پیامبر(ص) به مدینه هم جریان لیلة‌المبیت را شاهد هستیم که امام علی(ع) برای نجات جان پیامبر(ص) در جای ایشان خوابید. در شعب ابی‌طالب هم ابوطالب برای حفظ جان پیامبر(ص) مدام جای ایشان را عوض می‌کرد و امام علی(ع) در جای خواب پیامبر(ص) می‌خوابید. لیلة‌المبیت البته شب خاصی بود که آیه‌ای به این مناسبت نازل شد. از سوی دیگر در جنگ‌های بزرگی مثل خیبر و خندق که تمام کفر در برابر اسلام قرار گرفت، پرچم سپاه اسلام به دست امام علی(ع) داده شد.
حضرت امیرالمومنین(ع) زمان‌شناس و دشمن‌شناس بود
توانا با اشاره به زمان‌شناسی و دشمن‌شناسی حضرت امیرالمومنین(ع) اظهار کرد: امام علی(ع) با وجود سابقه‌ای که در اسلام داشت، اما برای خلیفه شدن دست به شمشیر نبرد. زمانی که امام علی(ع) مشغول غسل و کفن پیامبر(ص) بود و چندین روز از منزل خارج نشد، ابوسفیان پشت در آمد که «علی کجا هستی که مردم در غدیر با تو بیعت کردند، اما اکنون در سقیفه مشغول تعیین خلیفه هستند!» امام علی(ع) پاسخ داد که «برو، تو دلت برای اسلام و مسلمانان و خلیفه نسوخته است.» لذا حضرت امیرالمومنین(ع) زمان‌شناسی، وقت‌شناسی، آدم‌شناسی و دشمن‌شناسی داشت. آدم گاهی حرف‌های مشفقانه‌ای می‌شنود، اما باید دوست و دشمن را بشناسد، چون گاهی دشمن با لباس دوست می‌آید!
وی افزود: نکته مهمی که در سیره امام علی(ع) وجود دارد، صبر ایشان با آن سابقه فراوان در اسلام است که در قاموس ما نمی‌جنگد. امام علی(ع) به حق امام بود و حتی اگر جایگاه حکومتی نداشت، باز هم امام بود. امام زمان(ع) هم اکنون مشغول امامت است، حتی اگر در ظاهر جایگاه حکومتی ندارد. این که تصور کنیم امام زمان(عج) وظایف خود را انجام نمی‌دهد و تنها منتظر ظهور می‌باشد، اشتباه است.
توانا، صبر امام علی(ع) را از ویژگی‌های ایشان دانست و تصریح کرد: از شاخصه‌های امیرالمومنین(ع) این بود که با آن همه سابقه در اسلام، 25 سال در خانه نشست، البته خانه‌نشینی ایشان این به آن معنا نبود که در خانه فقط مشغول به عبادت بود، بلکه ایشان در این مدت مشغول کارهای زیربنایی بزرگی بود. امام علی(ع) صبر عجیبی به خرج داد و این عهدی بود که خداوند و رسول اکرم(ص) از ایشان گرفته بودند که بعد از رحلت پیامبر باید صبر کند. البته صبر امیرالمومنین(ع) با صبر ما فرق دارد، صبر ایشان این نیست که در برابر مال حرام، خود را نگه دارد، صبر ایشان این نیست که خود غذا بخورد و به دیگران نرساند، بلکه سابقه همراهی با رسول خدا و نور الهی این می‌شود که حضرت امیرالمومنین(ع) بدون چشم‌داشت، چیزی می‌بخشد؛ و اهل بیت(ع) نیز این گونه هستند.
امام علی(ع)، باب رسیدن به خدا و پیامبر(ص)
مشاور دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) در امور حوزوی و روحانیون افزود: باب رسیدن به خدا و پیامبر(ص)، حضرت امیرالمومنین(ع) است و این شرافت و جایگاه ویژه امام علی(ع) به حساب می‌آید. همه چیزِ انسان کامل، کامل است، اگر ما غیور هستیم و نسبت به زن و فرزند خود محبت داریم، این غیرت و محبت در انسان کامل بیشتر است؛ با این وجود، اما حضرت امیرالمومنین(ع) بعد از رحلت پیامبر(ص) صبر کرد.
توانا با اشاره به دوران حکومت امام علی(ع) اظهار کرد: حضرت امیرالمومنین(ع)، چهار سال و نه ماه حکومت کرد و در این دوران با سه دسته ناکثین، قاسطین و مارقین مواجه شد. زبیر پسرعمه حضرت امیرالمومنین(ع) بود، اما ولایت‌مداری، نسبت‌بردار و خویشاوندی و قرابت‌بردار نیست. امام صادق(ع) در روایتی فرمود: «ولایت حضرت امیرالمومنین(ع) بالاتر از ولادت و نسب من از حضرت امیرالمومنین(ع) است.» جلوه محبت دنیا و به به و چه چه اطرافیان موجب شد که شخصی مثل زبیر در مقابل امام علی(ع) قرار گرفت. حضرت امیرالمومنین(ع) بعد از مرگ زبیر بر او گریه گرد و فرمود: «شمشیر زبیر، بارها غم را از چهره پیامبر(ص) زدود.»
وی ادامه داد: گاهی مردم نمی‌دانند امام چرا فلان حرف را می‌گوید و چرا فلان کار را انجام می‌دهد. امام مجبور نیست که توضیح دهد، اما مردم مأمور به اطاعت هستند. این در حالی است که خوارج بعد از ماجرای حکمیت، به امام علی(ع) گفتند: «باید توبه کنی!» در حالی که امام علی(ع) به اصرار همین خوارج، ماجرای حکمیت را پذیرفته بود. ولایت ولی خدا، بی‌چون و چراست؛ همچنانکه دوران غیبت امام زمان(عج)، دوران تمرین برای بودن در کنار امام است، لذا بودن در کنار امام اقتضائاتی دارد که باید مردم آبدیده شوند. غیبت امام زمان(عج)، هم برای این است.
علی را در شب قدر، قربة إلى الله به شهادت رساندند!
مشاور دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) در امور حوزوی و روحانیون افزود: رویه و صبر و جنگ حضرت امیرالمومنین(ع) برای حفظ کیان و وحدت اسلامی بود. حفظ وحدت اسلامی از کوچه بنی هاشم شروع شد و تا شهادت امام علی(ع) ادامه پیدا کرد. دوستان جاهل که هر روز به رنگی درمی‌آمدند و دشمنی دشمنان، کار را به جایی رساند که علی را که مظهر عبادت بود، در شب قدر، قربة الی الله به شهادت رساندند. در واقع دوست نادان و جاهل، حربه‌ای در دست دشمن می‌شود تا به دست او به هدف برسد. آخرین سفارشات حضرت امیرالمومنین(ع) به امام حسن(ع) در مورد ایتام بود و ایشان به عنوان حاکم اسلامی یتیمان را فراموش نمی‌کرد.
وی خاطرنشان کرد: حضرت امیرالمومنین(ع) به فکر شیعه بود و با همه اسرار الهی که از آسمان بالا داشت، برای هدایت خلق آمده بود. امام علی(ع) همه علوم الهی را داشت، اما مردم جفا می‌کردند و از ایشان می‌پرسیدند که تعداد ریش‌های ما چقدر است؟! آنها به نسل‌های بعد جفا کردند، چون از حضرت امیرالمومنین(ع) در مورد اسرار الهی و سیر عبودیت سوالی نپرسیدند. همین جهل و کینه‌توزی موجب شد که عاشورا رخ دهد و به خاطر بغض از امام علی(ع)، امام حسین(ع) را به شهادت رساندند.
.........................................
پایان پیام/ 268