ام احمد تنها کسی نیست که ناامید شده و دیگر منتظر بازگشت پسرش نبود، ده‌ها مادری که عکس فرزندانشان را به دیوار آویزان کردند، صبح عکس فرزندشان را تماشا کرده و شب‌ها درحالی که عکس او را آغوش گرفته اند به خواب می‌روند.
اینگونه بود که مقامات سعودی مادران را عزادار کردند و آن‌ها را از فرزندان خود محروم کردند. عربستان سعودی بدون هشدار، احکام اعدام ناعادلانه‌ای را علیه زندانیان بی گناه اجرا می‌کند و به زندگی، رویا‌ها و آرزو‌های آن‌ها پایان می‌دهد و امید را در دل خانواده هایشان خاموش می‌کند. امیدی که سال‌ها با آن زندگی کردند، امیدی که هر روز آن‌ها را به انتظار بازگشت فرزندانشان نگه می‌دارد، اکنون خاموش شده و جای خود را غم و خشم بی پایانی داده که فروکش نمی‌کند.
رنج خانواده‌های شهدایی که توسط رژیم سعودی اعدام شده‌اند، سال‌ها قبل از اعدام و به‌ویژه از لحظه‌ای که مقامات فرزندان آن‌ها را دستگیر کردند و بدون هیچ گناه و اتهامی زندانی کردند، آغاز شد.
رنج خانواده‌ها با آگاهی از شرایط زندانی که فرزندانشان در آن زندگی می‌کنند دوچندان شد و آثار شکنجه‌های وحشیانه‌ای که زندانیان در زندان متحمل شدند بر قلب خانواده‌هایشان ظاهر شد.
احکام اعدام خودسرانه صادر شده برای بازداشت شدگان برای خانواده‌ها شوکه کننده بود و آن‌ها با تکذیب خبر حکم صادر شده به امید صحت نداشتن آن و یا عقب نشینی مسئولان از اجرای حکم به سر می‌بردند.
تا اینکه خبر فاجعه منتشر شد، فرزندانشان بدون خداحافظی و در آغوش گرفتن رفتند و بدون اطلاع خانواده هایشان اعدام شدند.
امروز نه تشییع شهدا و نه قبر شهدا وجود دارد، مسئولان جنازه آن‌ها را نگه داشتند و خانواده‌ها را از برگزاری مراسم تشییع منع کردند، آن‌ها به صراحت تهدید کردند: عزاداری برای فرزندان حرام است، باید سکوت کنید!
امروز و هر روز فرزندان شهدایی که توسط مقامات اعدام شده اند بدون اینکه جوابی دریافت کنند طعم یتیمی را تجربه می‌کنند. امروز و هر روز مقامات سعودی بربریت و ظلم خود را ثابت می‌کنند.
امروز مقامات لیست بلندبالایی از افراد بی گناهی دارند که به مجازات اعدام محکوم شده اند و آن‌ها را در زندان‌های خود نگه می‌دارند و هیچ‌کس نمی‌داند در چه لحظه‌ای حکم وحشیانه خود را اجرا می‌کنند. بیرون از زندان ها، مردمی هستند که منتظرند و دعا می‌کنند... فکر می‌کنند و رنج می‌برند.
.............
پایان پیام/ ۲۱۸