به گزارش خبرگزاری اهل بيت (ع) ـ ابنا ـ پنجاه و سومین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل در ۱۹ ژوئن (۲۹ خرداد) آغاز شد و تا ۱۴ جولای (۲۳ تیر) ادامه خواهد داشت.
نگاهی به نشست‌های برگزار شده در هفته نخست نشان می‌دهد که تغییری در رویه و رویکرد شورای حقوق بشر سازمان ملل به وجود نیامده است.
گزارش دهی شورای حقوق بشر؛ نتیجه فرآیند سیاسی کاری غربی‌ها
شورای حقوق بشر سازمان ملل در سال ۲۰۰۶ با وظیفه هماهنگی فعالیت‌های حقوق بشری سازمان ملل و تقویت همکاری‌های بین المللی در زمینه مسائل حقوق بشری به عنوان یکی از ارکان مجمع عمومی سازمان ملل، جایگزین کمیسیون حقوق بشر ملل متحد شد.
اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل سالانه ۳ بار گردهم می‌آیند تا تازه‌ترین گزارش‌های هر کشور در مورد اجرای تعهدات حقوق بشری آن را بررسی کنند؛ شورا می‌تواند در جریان ارزیابی گزارش ارائه شده سوال‌هایی را مطرح و اقدام به اتخاذ تصمیم در قالب توصیه‌های غیر الزام آور به کشور مربوط کند.
شورای حقوق بشر در صورت نقض سیستماتیک حقوق بشر از جانب هر کشوری و عدم توجه به توصیه‌های این شورا می‌تواند موضوع را از طریق مجمع عمومی به شورای امنیت سازمان ملل منتقل کند.
در نظر داشتن ساز و کار مذکور در کنار واقعیت تاثیر مولفه‌های قدرت و سیاست بر شورای حقوق بشر مشخص می‌کند که تمامی این سازوکار به نحوی آشکار زیر سایه اقدام سیاسی کشور‌های غربی در تحمیل ساز و کار‌های موازی گزارش‌دهی قرار گرفته و به عامل مخاطره آمیزی برای کشور‌های مستقل تبدیل شده است.
نشست‌های سالانه؛ گامی برای رفع تکلیف
نشست‌های سالانه شورای حقوق بشر در حالی برگزار می‌شوند که انتقاد‌های فراوانی متوجه رویکرد و عملکرد این نشست‌هاست.
نخستین انتقاد، تکراری بودن بیانیه‌ها صرفنظر از واقع یا خلاف واقع بودن آن‌هاست؛ به نظر می‌رسد شورای حقوق بشر با استناد به غیر الزام آور بودن بیانیه‌ها و توصیه‌های خود، کاملا تن به خواسته کشور‌های غربی سپرده و بی عملی خود را با استاندارد‌های دوگانه آنان پیوند زده است.
دوم، عملکرد شورای حقوق بشر در مناطق مختلف دنیا در جنگ‌ها و کودتا‌ها و حوادث مختلف زیر سوال است؛ از نمونه‌های این موضوع، رویکرد شورای حقوق بشر در قبال تحولات میانمار، تحولات فلسطین، تحولات یمن، ... است.
سوم، تلاش برای تحمیل و تسری استاندارد‌های غربی حقوق بشر به کشور‌های مختلف از دیگر انتقاد‌های وارده به شورای حقوق بشر سازمان ملل است؛ منتقدان این رویکرد شورای مذکور را خطر بزرگی برای اصل حقوق بشر می‌دانند.
چهارم، تلاش نظام‌مند شورای حقوق بشر برای اعمال فشار‌های سیاسی و رسانه‌ای از طریق اقدام‌های برنامه ریزی شده در سال‌های اخیر به اعتراض کشور‌های مختلف منجر شده است.
پنجم، استناد شورای حقوق بشر به آمار‌های ارائه شده از سوی سازمان‌های اطلاعاتی، چهره‌ها یا سازمان‌های معاند و امثالهم یا گزارش‌های کاملا سیاسی نشان دهنده کارکرد غیرمسئولانه این شوراست.
ایران؛ هدف سیاسی کاری شورای حقوق بشر
جمهوری اسلامی ایران تعامل خود با شورای حقوق بشر را از زمان تشکیل این شورا آغاز کرد.
این در حالی است که شورای حقوق بشر در دهه‌های اخیر به سرنوشت سازوکار‌ها و سازمان‌های حقوق بشری دیگر مبتلا شده است؛ به این معنا که این شورا نیز اکنون ابزاری است که آمریکا و کشور‌های اروپایی از آن برای تحمیل خواسته‌های خود بر کشور‌های مستقل مانند ایران استفاده می‌کنند.
شورای حقوق بشر در دوره‌های اخیر به شکلی ویژه برخورد‌های سیاسی با ایران داشته و اساسا توجهی به اعتراض‌های مستند ایران به گزارش‌های ضد ایرانی خود ندارد.
شورای حقوق بشر از طریق صدور قطعنامه‌های ضد ایرانی که نتیجه تحمیل سازوکار‌های موازی کشور‌های غربی در گزارش دهی علیه ایران است، به هدف آن کشور‌ها مبنی بر افزایش فشار‌های سیاسی، اقتصادی و نظامی علیه کشورمان کمک می‌کند.
سوگیری در توصیه‌ها، بیانیه‌ها و قطعنامه‌های ضد ایرانی شورای حقوق بشر را می‌توان در مراحل مختلف مشاهده کرد؛ فراهم کردن آمار و اطلاعات نادرست و سیاسی از سوی کشور‌های غربی، اقدام برای تهیه و ارائه قطعنامه‌های ضد ایرانی و در نهایت استقبال و تعریف و تمجید از صدور چنین قطعنامه‌هایی.
باید توجه داشت که شورای حقوق بشر به بهای بی اعتبار و بی خاصیت شدن خود، بر مبنای نگاه سیاسی و تحت تاثیر مستقیم مقام‌های غربی قضاوتی غیرواقعی و اساسا غیر حقوقی درباره ایران دارد.
در واقع شورای حقوق بشر از گزارش‌های ضد ایرانی کشور‌هایی در مورد وضعیت حقوق بشر علیه ایران استفاده کرده و آن‌ها را مبنا قرار می‌دهد که با وجود گزارش‌های مستند مبنی بر نقض گسترده حقوق بشر در آن ها، تاکنون قطعنامه‌ای علیه شان صادر نشده است؛ و جالب‌تر آن که اکثر قطعنامه‌های شورای حقوق بشر نیز از سوی همین کشور‌ها شامل انگلیس و آمریکا تهیه و ارائه می‌شوند.
بی اثر شدن ابزار شورای حقوق بشر علیه ایران
باید این واقعیت را در نظر داشت که شورای حقوق بشر مانند دیگر ابزار‌های غربی‌ها علیه ایران مانند تحریم، تمام پتانسیل خود را از دست داده است.
شورای حقوق بشر باید این واقعیت را در نظر داشته باشد که آنچه سبب انحلال کمیسیون حقوق بشر و جایگزینی این شورا شد، برخورد گزینشی و سیاسی با مسائل حقوق بشری بود؛ به نظر می‌رسد که شورای حقوق بشر باید از رویه مذکور فاصله گرفته و اشتباهات آن کمیسیون را تکرار نکند.
.........................
پايان پيام/ ۲۱۳