به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ کتاب «اربعین در فرهنگ شیعه» اثر گرانسنگ آیت الله حاج سید محمد محسن حسینی طهرانی است که در نگارش آن از منابع تاریخی، روایی و سیره حضرات معصومین علیهم‌السّلام پیرامون اربعین استفاده شده است.
در این کتاب ذکر شده که اربعین از مختصّات حضرت سیدالشهداء علیه السلام بوده و علیرغم تأکیداتِ بسیار بر اقامه مجالس ذکر، هیچ اثری از اقامه مجلس اربعین برای سایر معصومین علیهم السلام در طول تاریخ به چشم نمیخورد.
اربعین در لغت به معنی چهلم است. این واژه در اصطلاح اسلامی به یک مراسم مذهبی شیعی گفته می‌شود. این مراسم مربوط به چهلمین روز پس از درگذشت امام حسین (ع)، بخشی از خانواده و یاران او در کربلا است و هر سال در میان شیعیان محترم شمرده می‌شود. این روز مصادف است با روز بیستم ماه صفر؛ روزی که باقیماندهٔ خانوادهٔ امام حسین بن علی از شام به مدینه بازگشتند؛ روزی که «جابر بن عبدالله انصاری»، صحابی پیامبر اسلام، از مدینه به کربلا رسید تا به زیارت قبر امام حسین بن علی بشتابد. گفته شده است که او نخستین کسی است که قبر امام حسین (ع) را زیارت کرد.
چهلمین روز پس از کشته‌شدن امام حسین بن علی نزد امامیه ارزشی آئینی دارد. بر اساس اعتقادات کهن سر بریده‌شدهٔ امام حسین بن علی در چنین روزی به بدن وی در کربلا ملحق شده است. فاصلهٔ ۴۰ روز از هنگام وفات مؤمن از اعتقادات و باورهای مسلمانان به‌شمار می‌آید. زیارت اربعین در این روز خوانده می‌شود. همچنین، در گذشته و گاه امروز، در روز اربعین برخی نقاط ایران تعزیه برگزار می‌کنند. روضه‌خوان‌ها متن روضه را بر اساس کتاب «روضة الشهدا» ی «ملأ حسین کاشفی» می‌خوانند. در سینه‌زنی و زنجیرزنی هم اشعاری که صاحبان ذوق و شیفتگان به اهل بیت(ع) سروده‌اند، خوانده می‌شود؛ مانند ترکیب‌بند محتشم کاشانی یا ابیاتی که شاعران آن برای مردم شناخته شده نیستند.
در بخشی از متن این کتاب می‌خوانیم:
کتابُ‌اللهِ ناطق که همان نفس مقدّس و ملکوتی امام معصوم می‌باشد، ناظر به دو جنبۀ تعلیمی و تربیتی حقایق قرآن کریم است و بدون آن، تمسّک به قرآن جز گمراهی و ضلالت ثمره‌ای به بار نخواهد آورد. مشکلی که برادران اهل سنّت ما با آن مواجه می‌باشند نسیان این نکتۀ حیاتی، و رها نمودن زمام امور دین و دنیای خود، و سپردن کشتی طوفان‌زده به دست امواج هولناک فِتن و گرداب‌های مخوف زمانه است. اگر ما ذرّه‌ای از این مسیر منحرف گردیم و بخواهیم خودسرانه مسیری جدای از مسیر و ممشای اهل بیت عصمت و طهارت بپیماییم، و از فرامین و دستورات نورانی آنان به خواست خود و سلیقۀ شخصی و رعایت مصالح دنیوی سر باز زنیم، به همان مهلکه و خسرانی دچار خواهیم شد که سایر فرق مسلمین به آن گرفتار شدند.
..........................
پایان پیام / 348