به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ هر سال که به ایام اربعین امام حسین(ع) نزدیک می‌شویم، حس و حال عجیبی برای عاشقان حضرتش پدید می آید. حس شوق برای شروع سفری عاشقانه و متفاوت از هر سفری که تجربه کرده اند؛ سفری که به بزرگترین راهپیمایی معنوی دنیا مشهور شده است و به راستی که نام برازنده ای دارد.
تصور کن عاشقان یک انسان بزرگوار بعد از 1400 سال، زمانی که در چهلمین روز شهادتش به زیارت او می روند، مورد استقبال مردم یک کشور دیگر قرار می گیرند، آری حکایت سفر اربعین چنین است؛ زائران امام حسین(ع) هر ساله از نقاط مختلف جهان به زیارت او می روند و مردم مهمان نواز عراق به معنای واقعی کلمه، زائران را اکرام می‌کنند و به رنگ و نژاد و زبان او کاری ندارند که مصداق بارز جمله «حب الحسین(ع) یجمعنا» است؛ می گویند همین که زائر ابا عبدالله الحسین(ع) باشد کافیست که تمام دارایی خودم را برای او خرج کنم، یعنی تمام آن پولی که در یکسال گذشته برایش زحمت کشیدم و بدست آوردم.
به راستی در کجای عالم چنین است؛ اگر گرسنه باشی برایت غذا فراهم کنند، اگر تشنه‌ای آبت دهند، اگر خسته‌ای برایت مکان استراحت فراهم کنند، اگر نیاز به درمان داری تیمارت کنند و حتی حاضرند خانه خود را در اختیارت بگذارد که مبادا احساس راحتی نکنی. همه و همه این احترام و امکانات در عوض زیارت امام حسین(ع) است، عجیب نیست؟!
هر ساله تمام عاشقان امام حسین(ع) به مانند خونی که در رگ های تمدن شیعی جریان دارد، به طرف کربلا می روند و با امامشان عهد می بندند و به تعبیری زیبا، به ثارالله(ع) می پیوندند. حالا این راهپیمایی تبدیل به نماد عاشقان مکتب اباعبدالله(ع) شده و هر ساله بر تعداد آن افزوده می‌شود و دیر نیست آن روز که این اتفاق در تمام دنیا طنین انداز شود و هیچ رسانه ای یارای مقابله و پوشاندن آن را نداشته باشد.
اندکی صبر سحر نزدیک است.......
..........................
پایان پیام / 348