به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ نشست علمی "رفتارشناسی امام حسن عسکری(ع) با جریان‌های مخالف در پاسداشت از امام مهدی(عج)" پیش از ظهر امروز شنبه ـ اول مهر 1402 ـ در سالن جلسات خبرگزاری بین‌المللی ابنا برگزار شد.
در این نشست حجت الاسلام دکتر «مجید احمدی کچایی» استادیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، اظهار داشت: مدت امامت امام حسن عسکری(ع) قریب به 6 سال به طول انجامید که ایشان در این مدت کوتاه، فراز و فرودهای زیادی را تجربه کردند.
وی پیرامون وظیفه مهم رسولان و انبیاء گفت: همه فرستادگان از جانب خداوند مأمور هستند تا امر هدایت را پیگیری کنند و در آن ثابت قدم باشند اما درباره امام حسن عسکری(ع) استثناء وجود دارد؛ ایشان وظیفه مهم و خاصی داشتند که به تعبیری بر وظیفه اول نیز اولویت داشت.
کچایی ادامه داد: وظیفه حفظ امام عصر(عج) بر دوش امام عسکری(ع) بود؛ ایشان مخیّر بودند که بین هدایت عامه و حفظ جان امام، یکی را انتخاب کنند اما از آنجایی که امامت از اصول مذهب است و اگر امام نباشد، اسمی از شیعه باقی نمی ماند، امام حسن عسکری(ع) حفظ امام بعدی را به عنوان یک اولویت برای قوام شیعیان قلمداد کردند.
استادیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی بیان داشت: بعد از شهادت امام عسکری(ع) و در زمان غیبت صغری، شیعیان به چهارده فرقه تبدیل شدند و در سردرگمی به سر می بردند و از همین جهت بود که امام زمان(عج) وارد غیبت کبری نشد زیرا سعی داشتند شیعیان را به یک جامعه یکدست تبدیل کنند.
وی با اشاره به زمانۀ امام حسن عسکری(ع) گفت: در گزارش های تاریخی آمده است که عباسیان به طور جدی در صدد قتل امام زمان(ع) بودند و به همین خاطر امام حسن عسکری(ع) را به یک پادگان‌شهر در سامرا منتقل کردند؛ از طرفی امام عسکری(ع) باید در شرایط عادی و مادی به امر هدایت و حفظ جان امام رسیدگی می کردند چرا که بنای انجام وظایف ائمه(ع) بر اعجاز نبود.
احمدی کچایی در توصیف شرایط امام حسن عسکری(ع) پیش از ولادت فرزندشان بیان داشت: امام یازدهم شیعیان، ولادت امام زمان(ع) را حتی از نزدیکترین افراد خود مخفی کردند و حتی تا شب ولادت حضرت مهدی(ع)، عمه بزرگوار امام حسن عسکری(ع) از ولادت فرزند ایشان اطلاع نداشتند. بعد از ولادت نیز جز اندکی از یاران نزدیک اباالحسن(ع) از مولود ایشان مطلع نبودند که حاکی از شرایط سخت و دشوار حاکم در آن پادگان‌شهر بود.
استادیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در جواب شبهۀ تعداد کم اخبار ولادت امام زمان(عج) اظهار داشت: به دلیل حاکم بودن شرایط حساس و خوف به خطر افتادن جان امام زمان(ع) بود که در این زمینه اخبار کمی وجود دارد. حتی در تاریخ برای امام حسن عسکری(ع) هیچ ازدواج رسمی ذکر نشده و به همین خاطر پیرامون ملیت مادر امام زمان(عج) نیز گزاره های متفاوتی وجود دارد که همه این موارد بر تلاش های امام عسکری(ع) برای گمراه کردن عباسیان از وجود قائم آل محمد(ص) دلالت دارد.
پژوهشگر تاریخ شیعه درباره توصیه امام عسکری(ع) گفت: ایشان توصیه داشتند که شیعیان نام امام زمان(عج) را در آن شرایط تاریخی به زبان نیاورند تا عباسیان نسبت به وجود ایشان ابهام داشته باشند. ثمره تلاش های امام حسن عسکری(ع) و یاران ایشان به جایی رسید که عباسیان به اطمینان کامل رسیده بودند که شخصی به نام حضرت مهدی(ع) وجود خارجی ندارد.
احمدی کچایی در تبیین گزارش مهمی که مورد توجه واقع نشده گفت: امام عسکری(ع) برای حفظ جان امام زمان(ع) بعد از ولادت، مجبور شدند ایشان را به همراه مادر بزرگوارشان یعنی سوسن، به مدینه راهی کنند. امام عسکری(ع) قبل از اینکه به دست عباسیان به شهادت برسند به این نکته مهم اشاره داشتند که "بعد از شهادت من، امام شما در مدینه است"؛ این مسئله نشان می‌دهد که حضرت مهدی(ع) در زمان شهادت پدر بزگوارشان در سامرا حضور نداشتند.
وی درباره حضور امام زمان(عج) در تشییع پیکر امام عسکری(ع) گفت: در این مورد گزاره های متفاوتی وجود دارد اما با در نظر گرفتن تمام موارد و شرایط، احتمال حضور حضرت مهدی(عج) برای اقامه نماز بر پیکر پدر بزرگوارشان ضعیف است چرا که تمام تلاش های امام عسکری برای مخفی ماندن نام و حضور ایشان بود و احتمال حضور امام عصر(عج) در این مراسم که به تعبیر تاریخ "تمام سامرا را سیاهپوش کرده بود" با هدف امام عسکری(ع) در تنافی است. عده ای که به حضور امام زمان(عج) در تشییع پیکر امام حسن عسکری(ع) باور دارند، ناظر به حدیثی است که توسط واقفیه برای اعمال فشار بر امام رضا(ع) جعل شده است.
استادیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در جمع بندی سخنان خود اظهار داشت: امام حسن عسکری(ع) موظف به هدایت عمومی و حفظ جان امام بود که وظیفه دوم برای ایشان در اولویت قرار گرفت؛ چون حفظ جان امام زمان(عج) ضامن بقای شیعه و انسجام آن در ادامه تاریخ بود. در حالی که اگر امام زمان(عج) به شهادت می رسید، نام شیعه تنها در کتب تاریخ باقی می ماند. لذا حضور امام زمان(عج) و نواب ایشان در زمان غیبت صغری، شیعیان را به یک اتحاد و انسجام نسبی رساند.
...............................................
پایان پیام / 348