کمیلی: مرحوم میرزا اسماعیل دولابی مصداق بروز و ظهور عشق الهی بود

به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ آیت‌الله «محمدصالح کمیلی» از اساتید عرفان اسلامی در گفت‌وگویی به مناسبت نهم بهمن‌ماه سالروز رحلت عارف طریق محبت مرحوم میرزا اسماعیل دولابی درباره شخصیت این عارف سفرکرده گفت: رفیق عزیز و معظم ما جناب مرحوم مغفور میرزا اسماعیل دولابی رحمت‌الله علیه مصداق آیه ۱۹۱ سوره آل‌عمران بود که خداوند در این آیه می‌فرماید: «الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَیٰ جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ؛ آن‌ها که در هر حالت، ایستاده و نشسته و خفته خدا را یاد کنند و دائم در خلقت آسمان و زمین می‌اندیشند».

وی درباره نحوه آشنایی و رفاقتش با مرحوم دولابی، گفت: رفاقت ما به سال‌های دیرین بر می‌گردد که در جلسات سلوکی کربلا که به محضر استادمان آیت الحق مرحوم سید هاشم حداد می‌رفتیم با ایشان آشنا شدم.

این استاد عرفان اسلامی درباره جلسات سلوکی شاگردان مرحوم سید هاشم حداد در کربلا و حضور مرحوم دولابی در این جلسات بیان کرد: به‌خوبی یادم است، در کربلا که به زیارت حرم مطهر امام حسین (ع) و ابوالفضل‌العباس (ع) مشرف می‌شدیم، خدمت استادمان آیت الحق مرحوم سید هاشم حداد می‌رسیدیم که من از نجف می‌آمدم به‌اضافه رفقای سلوکی عراقی یک تعداد از رفقا ایرانی بودند که بعد از زیارت حرم خدمت استاد می‌رسیدند که مرحوم میرزا اسماعیل دولابی نیز به این جلسات می‌آمدند.

وی در ادامه به محل برگزاری این جلسات اشاره و افزود: مرحوم استاد آن زمان دو منزل داشت که یکی منزل شخصی خودشان بود و منزل دوم هم منزلی بود که در اختیار ایشان گذاشته بودند که نزدیک منزل شخصی ایشان بود. این خانه مخروبه‌ بود که بعد بازسازی شد و رفقا که می‌آمدند در این خانه سکنی می‌گرفتند و جلسات سلوکی شروع می‌شد.

وی ادامه داد: معمولاً وقتی رفقای سلوکی به کربلا می‌آمدند بعد از زیارت در این منزل جمع می‌شدند و مجلس رفقای سلوکی اینجا بود.

آیت‌الله کمیلی خراسانی این جلسات سلوکی را محل تبادل شراب طهور الهی توسط رفقای سلوکی به یکدیگر دانست و گفت: بنده که در این جلسات شرکت می‌کردم حاج میرزا اسماعیل هم به جمع ما پیوست. در این جلسات سلوکی رفقا قرآن‌خوانی، مناجات‌خوانی می‌کردند و گاهی هم شعرخوانی می‌نمودند و از شراب عشق طهور الهی با یکدیگر تبادل داشتند.

وی ادامه داد: یادم می‌آید حاج عبدالزهرا گرعاوی گاهی دور می‌زد و مثل یک شراب طهور الهی به رفقا چای تقدیم می‌کرد که خداوند نیز به بهشتیان از جام‌های بهشتی این شراب طهور را می‌نوشاند که قرآن می‌فرماید: «وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا، و پروردگارشان از شرابی پاکیزه سیرابشان سازد.» یک چنین حالات عشقی بین رفقا بود.

شاگرد برجسته آیت‌الله الحق مرحوم سید هاشم حداد درباره حالات و توجهات مرحوم دولابی در این جلسات، اظهار کرد: مرحوم میرزا اسماعیل دولابی با اینکه شاعر نبود؛ اما در این جلسات مثل یک شاعر عشقش گُل می‌کرد و شعری دست و پا شکسته می‌گفت که هنوز صدایش در گوشم است؛ اما وقتی ما چهره ایشان را که نگاه می‌کردیم می‌دیدیم که سیمای ایشان از عشق الهی مملو شده است و به‌شدت به حرارت عشق بروز و ظهور داشت تاحدی‌که در سر و صورت و زبانش کاملاً مشخص بود و هر کس به ایشان نگاه می‌کرد متحول می‌شد.

وی ادامه داد: میرزا اسماعیل با این شور وسط جلسه می‌آمد و به‌عنوان یک شاعر که می‌خواهد شعر بخواند با همان حرارت عشق الهی شروع به شعرخوانی مناجاتی با پروردگار می‌کرد و جلسه را گرم می‌نمود. این بخشی از خاطراتی بود که از ایشان در کربلا داشتم.

آیت‌الله کمیلی خراسانی به ادامه ارتباطش با مرحوم دولابی بعد از بازگشت از عراق به ایران اشاره و گفت: بعدها که به ایران آمدم و در قم اقامت پیدا کردم در ایام حیات میرزا اسماعیل با ایشان در ارتباط بودم و به منزل ایشان تردد داشتم که حتی به اتاق مخصوص ایشان که بعدها به‌عنوان حسینیه معروف شد می‌رفتم، آنجا خلوتی دو نفری داشتیم، با هم می‌نشستیم و گفتگوهای سلوکی عرفانی داشتیم و با هم صفا می‌کردیم.

وی ادامه داد: در این حالت‌ها یک حالت عشقی از ایشان بروز و ظهور داشت و در جلسات هم کسانی که پای منبر ایشان می‌آمدند این بروز و ظهور عشق الهی را از ایشان می‌دیدند.

این استاد عرفان اسلامی در پایان گفت: امیدوارم در این ایام سالروز ارتحال ایشان توجهات قلبی و معنوی ما نیز همچون این بزرگان به خدا شدت بیشتری پیدا کند و روح آن مرحوم نیز از ما شاد باشد.

...........................................................
گفت‌وگو: محسن سلطان‌احمدی