متن سخنان امیرسعید ایروانی به شرح زیر است:
خانم رئیس،
وضعیت انسانی در سوریه همچنان وخیم است. مردم سوریه از چالش‌های اقتصادی عمیقی رنج می‌برند. بر اساس آخرین گزارش سازمان ملل متحد، 16.7 میلیون نفر، یعنی نزدیک به 70 درصد جمعیت سوریه، به کمک‌های بشردوستانه فوری نیاز دارند. سطح بودجه فعلی تخصیص‌یافته برای رسیدگی به بحران انسانی در سوریه نگران‌کننده است.
گزارش سازمان ملل تاکید می‌کند که برای اجرای کامل طرح واکنش بشردوستانه سوریه در مجموع 4.07 میلیارد دلار نیاز است. این مبلغ جهت برآورده‌سازی نیازهای فوری 10.8 میلیون فرد آسیب‌پذیر از میان این 16.7 میلیون نفر، مورد نیاز است.
خانم رئیس،
ارائه کمک‌های فوری بسیار مهم است، با این حال، این یکراه حل پایدار در دراز مدت نیست. تلاش‌ها باید بر بازسازی زیرساخت‌های حیاتی، ایجاد شرایط برای بازگشت امن پناهندگان و آوارگان داخلی و پیشبرد روند سیاسی متمرکز شود. متأسفانه ایالات متحده و متحدانش تصمیم گرفته‌اند چشمان خود را بر وضعیت انسانی ببندند و به برنامه سیاسیخود در سوریه ادامه دهند. آن‌ها از تحریم‌ها به‌عنوان ابزاریبرای دستیابی به اهدافی استفاده می‌کنند که از طریقمجاری نظامی یا دیپلماتیک نتوانسته‌اند به آن دست یابند.
همچنین، آن‌ها تلاش‌های مذبوحانه‌ای مانند سیاسی کردن کمک‌های بشردوستانه و ممانعت از بازگشت آوارگان انجام دادند.چنین اقدامات غیرقانونی تنها می‌تواند به طولانی‌تر شدن بحران و تشدید رنجی که مردم سوریه متحمل شده‌اند کمک کند.
جمهوری اسلامی ایران خواستار لغو فوری تحریم‌های یکجانبهاست. تداوم چنین اقدامات غیرانسانی حقوق اولیه بشریمردم سوریه را نقض می‌کند، کل جمعیت سوریه را مجازاتمی‌کند و وضعیت اسفبار آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه را تشدید می‌کند.
خانم رئیس،
جمهوری اسلامی ایران از دولت سوریه به دلیل همکاری با سازمان ملل متحد و سایر نهادهای بین‌المللی، که تسهیلاتضروری برای امدادرسانی و کمک به مناطق آسیب‌دیده از بحران را فراهم می‌کند، قدردانی می‌کند. هر مکانیسم کمکیباید با هماهنگی نزدیک با دولت سوریه اجرا شود و نهایتاحترام به حاکمیت و تمامیت ارضی سوریه را تضمین نماید.
خانم رئیس،
جمهوری اسلامی ایران بار دیگر حملات تروریستی بزدلانه رژیم اسرائیل در 1 آوریل 2024 علیه اماکن دیپلماتیک ما در دمشق را به شدت محکوم می‌کند.
رژیم اسرائیل مرتکب نقض آشکار منشور ملل متحد، به‌ویژهماده 2 (4) منشور سازمان ملل متحد، قوانین بین‌المللی،حاکمیت، استقلال و تمامیت ارضی جمهوری عربی سوریهشد. این نقض فاحش نیز نقض مصونیت نمایندگان و اماکن دیپلماتیک و کنسولی بود. ما همچنین اقدامات تجاوزکارانه رژیم تروریستی اسرائیل علیه حاکمیت و تمامیت ارضیجمهوری عربی سوریه را که با مصونیت کامل و بدون هیچواکنشی از سوی شورای امنیت ادامه دارد، به شدت محکوممی‌کنیم.
خانم رئیس،
جمهوری اسلامی ایران متعهد به حل این بحران از طریق راه حل سیاسی است. ایران به حمایت از یک فرآیند سیاسی که به‌صورت واقعی تحت رهبری و مالکیت سوریه و با تسهیل سازمان ملل، و همچنین کمک به مردم و دولت سوریه برای بازگرداندن وحدت و تمامیت ارضی کشورشان، قرار دارد ادامه خواهد داد.
ما به حمایت خود از تلاش‌های آقای پدرسون، فرستاده ویژه،برای از سرگیری جلسات کمیته قانون اساسی به عنوان مکانیزمی موثر برای پیشبرد روند سیاسی ادامه می‌دهیم.
احیای تمامیت ارضی سوریه مستلزم تلاش‌های بی‌وقفه برای مبارزه مداوم با تمامی گروه‌های تروریستی است. در این زمینه، جمهوری اسلامی ایران به‌طور کامل از دولت سوریه در تلاش‌های ضد تروریسم حمایت و کمک می‌کند.
با این حال، ضروری است که حفاظت از غیرنظامیان در طول تلاش‌های ضد تروریسم مورد توجه ویژه قرار گیرد.
جمهوری اسلامی ایران بار دیگر درخواست خود را برای خروج فوری تمامی نیروهای نظامی آمریکا از سوریه که بخش‌هاییاز خاک این کشور را اشغال کرده‌اند، تکرار می‌کند. ادامه حضور غیرقانونی نیروهای آمریکایی در سوریه نه تنها حاکمیت و خاک سوریه را نقض می‌کند، بلکه منشأ اصلی بی‌ثباتی و ناامنی در این کشور است و تنها فضا را برای گروه‌های تروریستی فراهم می‌کند تا موقعیت خود را مستحکم نموده و جنایات بیشتری مرتکب شوند.
خانم رئیس،
همراه با شرکای خود در فرایند آستانه، جمهوری اسلامی ایران متعهد به کار در جهت عادی‌سازی شرایط به صورت طولانی‌مدت و پایدار در داخل و اطراف سوریه است.
همچنین بسیار مهم است که تمام تلاش ممکن را برای تسهیل بازگشت امن و شرافتمندانه آوارگان سوری به وطن خود و رفع نیازهای بشردوستانه آن‌ها انجام دهیم.
در پایان، تنها راه عملی برای بازگرداندن صلح و امنیت به منطقه این است که شورای امنیت رژیم سرکش اسرائیل را مجبور کند تا فورا جنگ و نسل‌کشی در غزه را متوقف کرده، آتش‌بس فوری و دائمی برقرار کند و به فعالیت‌های بی‌ثبات‌کننده‌اش در منطقه پایان دهد.
.............................
پایان پیام/ ۱۲۷