به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ آیت‌الله «رضا رمضانی» دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) که به دعوت مسلمانان کشور برزیل برای شرکت در همایش بین المللی «اسلام؛ دین گفت‌وگو و زندگی» به این کشور سفر کرده بود، در حوزه علمیه شهر کوریتیبا برزیل، حضور یافت و در جمع طلاب این حوزه علمیه به سخنرانی پرداخت.
آیت‌الله رمضانی در این سخنرانی با اشاره به تفاوت نگاه غرب و حوزه‌های علمیه به مسائل اساسی اظهار کرد: تفاوت در نگاه حوزه غرب در مسائل اساسی با نگاه حوزه‌های علمیه به تعریف متفاوت این دو از انسان برمی‌گردد، بر این اساس، غرب مسیری را دنبال می‌کند و حوزه‌های علمیه، مسیر دیگری را طی می‌نمایند. آزادی که ما در حوزه‌های علمیه معنا می‌کنیم، به معنای به دنبال به هوا و هوس نرفتن و فقط خود را ندیدن و خدا را دیدن است که آن وقت، حیات و زندگی، معنادار می‌شود. دعوای بین شرق و غرب سر همین است، غرب می‌خواهد انسان را عریان معنا کند، اما حوزه‌های علمیه می‌خواهند انسان را محترم و مقدس معنا کند. در غرب، هیچ حریم مقدسی ندارند و حتی حضرت مریم(س) را مقدس نمی‌دانند، اما ما بسیاری از چیزها را محترم و مقدس می‌دانیم و با چنین نگاه، انسان خدایی، محترم و مقدس می‌شود.
وی ادامه داد: کسی که این مسیر را انتخاب می‌کند، بعد از ۵۰ سال یا ۱۰۰ سال، پشیمان نمی‌شود. من شصت سال سن دارم و ده‌ها سال است که درس حوزه را می‌خوانم و هنوز هم به این درس خواندن ادامه می‌دهم و درس و بحث، بهترین عشق و علاقه‌ام است. در طول مسیر از منزل به محل کار هم درس گوش می‌کنم و هر هفته یک روز به منزل استادم می‌روم و از درس او استفاده می‌کنم. از مسیری که انتخاب کردم، پشیمان نیستم. اگر به سن و سال طلاب جوان برگردم، با روش دقیق‌تر و عمیق‌تری این مسیر را شروع می‌کنم. به طلاب حاضر در این جلسه می‌گویم در مورد مسیری که انتخاب کردند، بیشتر فکر کنند و اگر به نتیجه قطعی رسیدند، دست افرادی دیگری را بگیرند و آنها را به حوزه بیاورند. اسلام نیاز به یار دارد و اگر یار و یاورانی نداشته باشیم که بتوانیم اسلام را معرفی کنند، اسلام‌هراسی و چیزهای بسیار دیگری اتفاق می‌افتد. تبلیغات باعث شده است که جای ظالم و مظلوم با هم عوض شود. در همین دوران می‌بینیم کسانی که بچه‌ها و زنان بی‌گناه را می‌کشند، خودشان را مظلوم معرفی می‌کنند و آن کسی که از حقش دفاع می‌کند، ظالم معرفی می‌شود!
اسلام برای خروج از غربت نیاز به یار دارد
دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) افزود: یک جمله داریم که اسلام غریب بود؛ در واقع اسلام نه اینکه غریب بود، بلکه هنوز هم غریب است؛ بلکه غریب خواهد بود. اسلام برای این که از غربت بیرون بیاید، نیاز به یار دارد و آن وقت خداوند هم یاری می‌کند. هر کس که خدا را یاری کند، خداوند هم در جاهایی که لازم است، او را یاری خواهد کرد، «اِن تَنصُرُوا اللَهَ یَنصُرکُم». این که افرادی با حضور در حوزه‌های علمیه اراده کردند که اسلام را بفهمند و درک کنند، ارزشمند است و خداوند به چنین اراده‌ای کمک می‌کند و برای خودش یار می‌سازد. تحصیل علوم دینی، سن و سال نمی‌شناسد، در حوزه علمیه قم افرادی هستند که در سن ۶۰ سالگی برای تحصیل علوم دینی از چین به قم آمدند.
آیت‌الله رمضانی با اشاره به لزوم توجه حوزه‌های علمیه به انتظارات مردم اظهار کرد: یکی از نکته‌های مهمی که ما باید در حوزه‌های علمیه توجه داشته باشیم این است که از بیرون چه انتظاری درباره ما وجود دارد؟ مثلا وقتی مسلمانان و غیرمسلمانان در بیرون ما را می‌بینند چه انتظاری از ما دارند؟ کسانی که بخواهند خودشان را وقف تحصیل علوم دینی کنند، باید سال‌های طولانی درس بخوانند تا بتوانند اسلام‌شناس شوند. اما کسی با چهار سال تحصیل علوم دینی، اسلام‌شناس نمی‌شود، در نهایت کلیاتی از اسلام را به دست می‌آورد، ولی چنین شخصی نمی‌تواند اهل استدلال در حوزه دین شود و باید زمان بیشتری را صرف رسیدن به هدف کند. اما با این وجود می‌توان با چهار سال تحصیل علوم دینی به بسیاری از سوالات در حوزه‌های عقاید، اخلاق و احکام پاسخ داد.
وی ادامه داد: در ابتدای تحصیل علوم دینی، اولین جمله که به ما یاد دادند، این بود که درس را برای خداوند بخوانید، برای خداوند یاد بدهید و برای خداوند هم عمل کنید. امام صادق(ع) در روایتی فرمودند: «مَنْ تَعَلَّمَ اَلْعِلْمَ وَ عَمِلَ بِهِ وَ عَلَّمَ لِلَّهِ دُعِيَ فِي مَلَكُوتِ اَلسَّمَاوَاتِ عَظِيماً فَقِيلَ تَعَلَّمَ لِلَّهِ وَ عَمِلَ لِلَّهِ وَ عَلَّمَ لِلَّهِ»؛ هر كه برای خدا علم را بياموزد و بدان عمل كند و به ديگران بياموزد، در مقام‌های بلند آسمان‌ها عظيمش خوانند و گويند که آموخت برای خدا؛ عمل كرد برای خدا؛ تعليم داد برای خدا. حدیثی را در اوایل دروس حوزوی به ما یاد می‌دادند که «اول علم آن است که انسان، معرفت نسبت به خداوند پیدا کند، آخر علم هم این است که چون خداوند عالم به همه مصالح ما است، همه امور را به خداوند تفویض کنیم.» آن وقت به ما می‌گفتند فرق بین عابد و عالم در این است آن کسی که عبادت می‌کند، فقط خودش را نجات می‌دهد، اما عالم هم خودش و هم افراد دیگری را می‌تواند نجات بدهد، چون هم راه و هم مقصد را به آنها معرفی می‌کند. منتها فرد عالم باید از دو ابهت برخوردار باشد، یک از ابهت علمی که دانش دین را به خوبی بداند و از دانش دین به صورت عمیق برخوردار شود، دوم هم این که از یک ابهت معنوی برخوردار باشد.
زنده شدن عدالت و معنویت با احیای نام خدا
دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) افزود: فرق بین حوزه‌های علمیه و آنچه که در مراکز غربی مطرح است، این است که غربی‌ها در این مراکز، درس‌ها را به خوبی پاس می‌کنند و به لحاظ رفرنس و تحقیق، بسیار خوب تحقیقات انجام می‌دهند، اما در این مراکز، خدا حضور ندارد، ولی کسانی که به دنبال طلبگی در حوزه‌های علمیه می‌روند، خدا برای آنها معنا و مفهوم زیادی دارد. در میان کسانی که در غرب، این درس‌ها را خواندند، بسیاری از افراد آمدند که علیه خداوند شعار دادند؛ اقدام کردند؛ کتاب نوشتند و حتی گفتند «علیه خدا تظاهرات راه‌اندازی کنید!» آنها می‌گویند باید با خداوند جنگید و حتی باید خدا را محو کرد، این حرف‌هایی بود که عده‌ای در دورانی به صورت مفصل می‌زدند. در مقابل عده‌ای هستند که در حوزه‌ها می‌خواهند نام خداوند را احیا کنند. اگر نام خدا احیا شود، بسیاری از چیزها احیا و زنده می‌شود و عدالت و معنویت و آزادی به دنبال آن می‌آید.
وی خاطر نشان کرد: آزادی بسیار مهم است، در غرب هم دم از آزادی می‌زنند و ما هم در حوزه‌های علمیه از آزادی می‌گوییم و درباره آن حرف می‌زنیم. اما آزادی در غرب این است که انسان به هیچ چیزی پایبند نباشد و نتیجه‌اش در حوزه اخلاقی، برهنگی را به دنبال دارد. اگر پوشش مردم انگلیس و آلمان و آمریکا را در فیلم‌های موجود صد سال قبل ببینید، متوجه می‌شوید که در آن زمان، انسان را در یک موجود عریان و برهنه معنا نمی‌کردند. اگر به موزه‌های ایتالیا بروید، می‌بینید مجسمه‌ها و تصاویر مربوط حضرت مریم(س) در ابتدای کار، دارای چهره و پوشش بسیار روحانی و معنوی بود و جلوه روحانی داشت، اما اکنون در همان موزه‌ها، مجسمه‌ها و تصاویر انسان کاملا عریان به نمایش می‌گذارند. برخی همه چیز را دارند، ولی خدا را ندارند، در نتیجه صاحب هیچ چیز نیستند، ولی کسی که خدا را دارد، دارای همه چیز است. کسی که خدا را گم کرد، همه چیز را گم کرده، کسی هم که خدا را یافت، همه چیز را یافته است.
.........................................
پایان پیام/ ۲۶۸