به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ شیخ «محمد صنقور» خطیب جمعه بحرین در خطبه‌های نماز جمعه که در مسجد امام صادق علیه السلام شهرک الدراز در غرب منامه ایراد شد، گفت: آنچه ما را به طرح پرونده زندانیان و درخواست مکرر برای آزادی بقیه آنها که تعداد آنها از صدها نفر فراتر می‌رود، سوق می دهد، چنین است که این پرونده، پرونده‌ای بشردوستانه است و وجدان انسان‌ها بر آن تأکید دارند.
وی افزود: پرونده زندانیان، دیرینه است و مصیبت‌ها و دردهای بسیاری را در پی دارد. مادران و پدرانی که این دنیا را ترک کردند، با آه و افسوس و غصه از این دنیا رفتند. برخی دیگر از بیماری و ناتوانی زمین‌گیر شده‌اند و از غصه‌ها و نگرانی‌ها خسته شده‌اند و مشتاقانه منتظر روزی هستند که از بازگشت فرزندان خود خوشحال شوند.
شیخ صنقور ادامه داد: این همان چیزی است که ما را به سمت درخواست برای بستن این پرونده بشردوستانه و رهایی از پیامد‌های آن که بر اعماق قلب ما تأثیر گذاشته، سوق می‌دهد.
وی تأکید کرد: اهتمام راسخ و ویژه ما به ثبات و بهبود کشور، ما را بر آن می‌دارد که پشت سرهم درخواست خود را مطرح کنیم تا کشور عزیزمان و مردمش از آرامش برخوردار شوند؛ چرا که وحدت ملّی، تنها راه آبادی و اعتلای جایگاه وطن است.
خطیب جمعه بحرین در بخش دیگر خطبه، به تلاش مذبوحانه رژیم صهیونیستی برای سرپوش گذاشتن بر شکست تحقیرآمیز خود و تلاش بیهوده آن برای بازگرداندن هیبت موهوم خود اشاره کرد.
شیخ صنقور افزود: اگر رژیم اسرائیل با خود منصف بود و به منافع خود می‌نگریست، به شکست خود اقرار می کرد، اما استکبارِ خود را آشکار کرد، پس باید شکست پس از شکست را متحمل می‌شد.
وی ادامه داد: به همین ترتیب، این وضعیت و اقبال او در این جنگ جنون‌آمیز باقی می‌ماند تا زمانی که به اجبار اعتراف کند که دوران پیروزی‌هایش سپری شده و باز نخواهد گشت. او باید عقب‌نشینی کند و منتظر روزی باشد که به عنوان یک رانده شده از سرزمین فلسطین و سرزمین اسلام، شکست بخورد و نابود شود؛ زیرا این سرنوشت بدی است که در انتظار اوست.
شیخ صنقور در پایان گفت: جنایات این رژیم در رفح و هدف قرار دادن غیرنظامیان و کودکان و زنان، چیزی بیش از تلاش‌های مذبوحانه نیست که از طریق آن به دنبال دستیابی به تصویری از پیروزی است که در طول ۷ ماه نتوانسته است به دست آورد و این رژیم چیزی جز ناامیدی و رسوایی و خواری بیشتر درو نخواهد کرد.
................................
پایان پیام | 348