به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ بیست‌و‌چهارمین جلسه از سلسله نشست‌های «دین و چالش‌های روز» ویژه‌برنامه چهارشنبه‌های اعتقادی با عنوان «معنادرمانی دینی در عصر بحران معنا» با ارائه دکتر «احمد کریمی» دین‌پژوه و دانشیار گروه کلام اسلامی دانشگاه قرآن و حدیث، برگزار شد.
وی به تعریف «معنادرمانی دینی» پرداخت و گفت: غایت ادیان آسمانی، توضیح و تبیین معنا برای انسان است. می‌توان گفت که رسالت انبیاء و هدف اصلی نهاد رسالت، امامت و در ادامه آنها یعنی روحانیت، نوعی معنا‌بخشی به زندگی انسان‌هاست. منظور از معنادرمانی دینی همان تربیت و تعمیق معنوی و نشان دادن راه هویت‌بخشی به انسان است؛ بنابراین معنادرمانی در اینجا، متمایز از معنادرمانی‌های روان‌شناسی غربی است، لذا کسی که متکفل معنادرمانی دینی می‌شود، خود باید در مسیر اصلاح باشد.
دکتر کریمی در پاسخ به این سوال که «معنادرمانی دینی در حوزه کدام دانش قرار می‌گیرد؟» گفت: بحث معنای زندگی در فلسفه دین مورد توجه بوده، همچنین می‌تواند در حوزه فلسفه اخلاق قرار بگیرد و با دانش روان‌شناختی نیز ارتباط دارد؛ اما آنچه در اینجا به عنوان معنادرمانی دینی مطرح می‌کنیم عمدتاً همان «کلام کاربردی» است.
دانشیار گروه کلام اسلامی دانشگاه قرآن و حدیث در ادامه و در پاسخ به این سوال که «مراد از معنای زندگی چیست؟» بیان داشت: وقتی از معنای زندگی انسانی سخن می‌گوییم، در حقیقت از ارزش زندگی انسان حرف می‌زنیم؛ یعنی آیا زندگی ارزش دارد؟ چرا ما زنده‌ایم و چرا به زندگی ادامه می‌دهیم؟ معمولا انسان‌ها در زمان درد و رنج و اضطراب، این پرسش را از خود مطرح می‌کنند.
دکتر کریمی افزود: مسئله مهم در معنای زندگی، توانایی آن معنا در اُمیدبخشی به زندگی است؛ لذا اگر معانی زندگی به قدری تغییر کنند که انسان را به یأس و نااُمیدی بکشانند، این شبکه معنایی دچار اشکال است. از منظر دینی، دنیا یک وجه فریبنده دارد و این فریبندگی باعث می‌شود که انسان دائماً سرگرم دنیا باشد، به ظواهر آن اکتفا کند و در نهایت دچار غفلت گردد.
وی به تشریح نگاه دین پیرامون زندگی تُهی از معنا اشاره کرد و گفت: در متون دینی به این سوال پاسخ مثبت داده شده است و احتمال دارد که زندگی انسانی، کاملا بی معنا و از حقیقت خود تُهی و بی ارزش گردد؛ حداقل دو عامل مهم در متون دینی اشاره شده از جمله «زندگی بدون عبودیت» و دیگری «زندگی همراه با گناه و بدون فضائل اخلاقی». روایات بر بی ارزش بودن زندگی بدون عبودیت تأکید دارند و همچنین به نظر می‌رسد از نگاه دینی، زندگی بدون فضائل اخلاقی ارزشی ندارد و بی معناست؛ یعنی اگر فردی در حوزه‌های فردی و اجتماعی به فضائل اخلاقی توجه نداشته باشد، زندگی او بی ارزش خواهد بود.
................................
پایان پیام | 348