با این تعریف، توسل به این معنا است که انسان «موجود گران‌مایه و ارزشمندی را جهت رسیدن به اهداف و نیل به مقام قرب الهی، بین خود و خدا وسیله قرار دهد و این توسل جستن به پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) هرگز به معنای برابری جایگاه خداوند و اولیاء او نیست و به این معنا نیست که آنها نیز در کنار خداوند، ربوبیت و تدبیر امور و اجابت حوائج مردم را مستقلاً به عهده داشته باشند، بلکه توسل، تنها به معنای واسطه قرار دادن انسان‌های والاتری است که در پیشگاه خداوند، مقام و منزلت بالاتری دارند.
برخی تصور می‌کنند مردم در زمان حضور اهلبیت علیهم السلام راحت‌تر خواسته‌های‌شان را با ایشان مطرح کرده و ائمه در آن زمان بیشتر به محبین خود لطف می‌کردند. واقعیت آن است که امام اراده‌ای جز به اذن خداوند ندارد و تا خدا اجازه ندهد و مصلحت نباشد، امام دوست‌دار خود را مشمول عنایت خود نمی‌کند و در این موضوع تفاوتی بین امام زنده و امام شهید نیست. به عنوان مثال عبدالله‌بن‌ابی‌یعفور [که شخصی پر درد و رنج بود و در عین حال یکی از اصحاب خاص امام صادق علیه‌السلام به شمار می‌رفت]، می‌گوید: به خاطر بیماری‌های متعددی که درگیر آن بودم، به امام صادق علیه‌السلام شکایت کردم.
امام در جوابم فرمودند: [هر درد و رنجی که به مومن در دنیا می‌رسد، برای او خیر است]. مومن اگر بداند در ازای مصیبت‌هایی که [در دنیا] تحمل می‌کند، چه اجری [در آخرت] در انتظار اوست، هر آینه آرزو می‌کند که در دنیا با قیچی تکه‌تکه می‌گشت.(۳)
مانند این ماجرا در تاریخ اهلبیت علیهم‌السلام متعدد اتفاق افتاده که به جهت عدم وجود مصلحت و عدم اذن الهی، از محبین خود دستگیری نفرموده‌اند.
در جایی دیگر رسول اللّه (ص) فرمود: یا جابر! إذا أردتَ أنْ تدعوا اللّه فیَستَجیب لک فادْعه بأسمائهم (اهل بیتی) فإنّها أحبّ الاسماء إلی اللّه عزّ وجلّ؛(۴) ای جابر، هرگاه خواستی در پیشگاه الهی دعا کنی و خداوند نیز دعای تو را مستجاب گرداند، متوسل به اهلبیت من شو و خداوند را به اسمای آنان بخوان که محجوب‌ترین اسم‌ها نزد خدا اهلبیت من هستند.
ما شیعیان، افتخار می‌کنیم که علاوه بر قرآن، امامان(ع) در همه زمینه‌ها راهنما و راهبر ما هستند. ائمه(ع) واسطه فیض الهی و مفسران واقعی قرآن‌اند. جهان خلقت بدون وجود و حضور آنان، یک لحظه دوام و بقاء ندارد. رزق و روزی همه موجودات به برکت وجود ایشان داده می‌شود.
۱). مائده ۳۵
۲). تفسیر الصافى، ج۲، ص۳۳
۳). کافی، ج۲، ص۲۵۵
۴). البحار: ۹۴/ ۲۱ح ۱۶
…………………………
پایان پیام/
