خبرگزاری اهل بیت (ع) / ابنا: امسال توفیق زیارت اربعین حسینی با پای پیاده قسمتم شد. مسیر انتخابی طریق «بغداد به کربلا» بود. انتخاب این مسیر از آن جهت بود که هم فرهنگ عراقی و اکرام مردمی زائران را لمس می کردم و هم از قبل اطلاع داشتم که حدود هفتاد درصد از موکب های این مشایه را طرفداران مقتدی صدر و ساکنان منطقه محروم و نقش آفرین «مدینه الصدر» برپا کرده اند. وجود زائران سیاه پوست آفریقایی و اندک بودن بودن زائران ایرانی، افغانی و پاکستانی در این مشایه مشهود بود.
شعار رسمی دولت عراق، همراهی زائران اربعین ۲۰۲۴ با مردم غزه بود. بیلبوردهای پر زرق و برق بغداد، تابلوهای عمودهای مسیرهای تردد زائران و پرچم های فلسطین روی دستان عزاداران و نمادهای اسراییل زیر پاهای عاشقان حسینی به وفور مشاهده می شود و کاش رسانه ای فرامرزی این صحنه های همدردی زائران شیعه با غزه را به سلفیون تکفیری و تمکینی های بهانه جو نشان دهد تا ببینند که چگونه این رافضه (به تعبیر خودشان) بهترین مناسک شیعی را به صحنه فراشیعی تبدیل کرده اند.
با چند جوان عراقی چای نوشیدم و گپ زدم. بنظرم عراقی ها هنوز درک روشنی از تفاوت های اسلام سیاسی و اسلام سنتی ندارند. هم دم از مقتدی صدر می زنند، هم شیفته خاندان شیرازی اند و هم از اینکه در ایران آیت الله سیستانی مقلدان فراوانی دارد، چشمانشان پر از اشک می شود. بر خلاف مسیر «حله - کربلا» که نوع گرایش جریان های فکری، برای صحت اقتدا به امام جماعت اهمیت دارد، اینجا فقط مقتدی صدر و پدرش و پرچم های شبه نظامیان سرایا السلام (لشکر صلح) حرف اول و آخر را می زنند. نزاع هایی لفظی که در سایر مشایه ها بین موکب های سرایا السلام وجود دارد در طریق بغداد - کربلا معنی ندارد. پنهان نیست چتر گسترده مرجعیت آیت الله سیستانی در جمع کردن همه جریانهای شیعی و غیرشیعی کاملا مشهود است.
آنچه در این مسیر چشم نواز بود، مشاهده حد نصاب جدیدی از سخاوت شیعیان عراقی در اکرام زائران حسینی بود. از پذیرایی زائران با آناناس فیلیپینی گرفته تا انبه پاکستانی و پرتقال مصری و سیب زمینی سرخ کرده مارپیچ استانبولی.
حقیقتا بجاست منقبت نگاران عاشورا، توجه بی نظیر شیعیان به زیارت اربعین حسینی و اکرام زوار پس از گذشت هزار و چهارصد سال از حادثه عاشورا را در کتابهای مقتل حسینی در «باب معجزاته بعد شهادته» درج کنند.
فرهنگ انسان عراقی در این ایام سخاوت را بی اندازه رسانده و برای درک این موضوع تنها باید این فرهنگ را با فرهنگ انسان غربی مقایسه کرد. شفاف بگویم انسان غربی، زیر پوشش ارزش داشتن یک یورو، خست ذاتی خود را مخفی کرده است. (در فرهنگ آلمانی و بویژه فرانسویان مشهور است که برای یک اروپایی، یک سنت واقعا یک سنت می ارزد!!)
به یاد دارم که حدودا یک دهه قبل جمعی از اساتید و دانشجویان دانشگاه ادیان و مذاهب سفری به بلاد فرنگ رفتند و یکی از مسافران برفراز برج مشهور پاریس هوس می کند که آتشی روشن کند و چون فروشگاهی در آن ارتفاع نبود بناچار درخواستش را از چند جنتلمن در میان گذاشت و پس از رد شدن نیازش توسط فرانسوی ها، هوس زودگذرش سرکوب شد و بعید می دانم تا آخر عمر دیگر هوس روشن کردن سیگار به سرش خطور کند. کافی است همین نمونه را با سخاوت انسان عراقی مقایسه کنید تا بنگرید که در این ایام اگر فردی از یک میزبان عراقی تنها یک عدد خرما طلب کند، برآورده کردن حاجتش رها نمی شود تا خیال میزبان راحت از برطرف شدن حاجتتان شود.
تنها راه مفر شما در این صحنه رقابت تنگاتنگ خدمت به زوار، پناه بردن به یک تکه نانی در دست راست، بطری نیمه خورده ای از شربت در دست چپ است تا از اصرار عاجزانه دخترکی شش ساله که ملتمسانه از شما می خواهد که پذیراییش را قبول کنید نجات یابید. «مهارت نه گفتن» به درخواست پذیرایی میزبانان عراقی انصافا جواب نمی دهد.
از نوع سخنرانی های مذهبی خطبای عراقی اطلاع دقیقی ندارم؛ ولی صوت سخنرانی یک عراقی را در یکی از مواکب شنیدم که خطیب، صحنه گردان اصلی حادثه عاشورا را به یهود خاخامی و تلمودی برمی گرداند و می گفت این یهودیان صدر اسلام بودند که در راستای ماموریت «یحرفون الکلم عن مواضعه» در دربار شام رخنه کرده بودند که وحی پیامبر را بسان مسیحیت پولس منحرف کنند و امام حسین و اصحاب با فدا کردن خون خود نگذاشتند این اعوجاج در امت اسلام رخنه کند و طرح این بحث را در سخنرانی با استنادات متعدد تاریخی و قرآنی پیگیری می کرد.
این یادداشت را «اربعینی که من دیدم» عنوان نهادم، یقین دارم که اربعینی که تک تک زائران دیدند با اربعینی که من درک کردم تفاوت زیادی خواهد داشت. اربعین و کرامت حسینی آنچنان وسیع است که هر زائر تنها می تواند روایتگر قطره ای کوچک از اقیانوس بی نهایت فرهنگ حسینی باشد.
به قلم: سید علی بطحائی
................
پایان پیام/ ۲۱۸