خبرگزاری اهل بیت (ع) / ابنا: یهودیان هم مانند گروهى از مسیحیان به خداوند نسبت هاى شرک مى بستند.
در قرآن کریم آمده است: «وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللّهُ وَلَداً»
این عقیده خرافى که خداوند داراى فرزند است، هم مسیحیان و هم جمعى از یهود و هم مشرکان به آن اعتقاد داشتند.
در جاى دیگر قرآن آمده: «وَقَالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللّهِ»
یهودیان مى گفتند: «عُزَیر» پسر خداوند است که خداوند در جواب این سخن آنان مى فرماید: همه چیز در آسمان و زمین براى خداوند است و نیازى به فرزند ندارد.
از آن جا که یهودیان بعد از ظهور اسلام قدرت خود را از دست داده بودند، معتقد بودند دست خداوند بسته است که به ما بخششى نمى کند: «وَقَالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ»
خداوند نیز در ادامه آیه در جواب به آنان مى فرماید: «غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُواْ بِمَا قَالُواْ؛ دست آنها بسته شده و به لعن خداوند گرفتار شدهاند.»
برنامه دیرینه یهود این است که همیشه خود را برتر از دیگران مى دانند؛ تا جایى که وقتى پیامبر اسلام نامه اى به یهودیان «بنى قینقاع» نوشتند و آن ها را به انجام نماز و پرداخت زکات و انفاق (قرض به خداوند) دعوت کردند، گفتند: اگر خداوند فقیر نبود از ما قرض نمى خواست: «قَالُواْ إِنَّ اللّهَ فَقِیرٌ وَنَحْنُ أَغْنِیَاء»
مشاهده مى کنیم که یهودیان از دادن نسبت هاى ناروا به خداوند کوچک ترین ابایى ندارند و حتى خود را برتر از خداوند مى دانند.
از تاریخ زندگى یهود - علاوه بر آیات قرآن کریم - چنین بر مى آید که آن ها خود را یک نژاد برتر مى دانسته و معتقد بودند که گل سر سبد جامعه انسانیت اند، بهشت به خاطر آن ها آفریده شده و آتش جهنم با آن ها کارى ندارد و آن ها فرزندان خداوند و دوستان خاص او هستند.
این خودخواهى ابلهانه در آیات مختلفى از قرآن که سخن از یهود به میان آمده منعکس شده است؛ مثلاً: «نَحْنُ أَبْنَاء اللّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ؛ فرزندان خداوند و دوستان خاصّ او هستیم.» و «وَقَالُواْ لَن یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَن کَانَ هُوداً أَوْ نَصَارَى؛ آن ها گفتند: کسى در بهشت داخل نمى شود، مگر این که یهودى یا نصرانى باشد.»
این پندار هاى موهوم از یک سو آن ها را به ظلم، خیانت، گناه و طغیان دعوت مى کرد و از سوى دیگر به کبر و خود پسندى و خود برتر بینى.
از آن جا که همیشه شیوه و روش قرآن بر منطق و استدلال استوار است، در پاسخ به این زیاده خواهى آنان چنین مىفرماید: «قُلْ إِن کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الآَخِرَةُ عِندَ اللّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ؛ اگر آن چنان که شما مدّعى هستید سراى آخرت نزد خداوند مخصوص شما است نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى گویید.»
منابع:
۱- مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۸، ص۲۸۲، دارالاحیاء و کتب دیگر
۲- حیات الحقایق صص ۱۶۳ -۱۸۷
۳- یهودیت، ستایش شده بیابان ص ۵۵
۴- بنی اسماعیل، بنی اسرائیل و آخرالزمان