خبرگزاری اهل بیت (ع) / ابنا: حافظ شیرازی، با نام کامل خواجه شمس الدین محمد شیرازی، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، بهاءالدین محمد، در دوره‌ی اتابکان از اصفهان به شیراز مهاجرت کرده بود. مادر شمس الدین اهل کازرون بود و در شیراز زندگی می‌کرد. تاریخ دقیقی برای تولد این شاعر وجود ندارد؛ اما طبق تخمین‌ها حافظ را از شاعرهای قرن هشتم هجری قمری می دانند.
حافظ شیرازی در همان دوران کودکی پدرش را از دست داد. زمانی که نوجوان بود، در نانوایی شاگردی می کرد و به مکتب خانه ی کنار نانوایی می رفت. او به یادگیری علوم مذهبی و ادبی علاقه ی زیادی داشت و در مجالس علمی و ادبی شرکت می کرد.
شمس الدین زبان عربی را یاد گرفت و در سن نوجوانی توانست قرآن را حفظ کند. به همین خاطر او را با لقب «حافظ» می شناختند.
حافظ شیرازی در دهه ی بیست سالگی بیشتر علوم دینی را می دانست و در مجالس صاحب نظر بود. او علاوه بر قرآن، تفسیر، فلسفه و نحو عربی را هم آموخت. یادگیری های حافظ شیرازی به همین ها ختم نشد و مباحثی درباره ی موسیقی خواند. او دستگاه ها و پرده های موسیقی را به خوبی می شناخت.
حافظ شیرازی تأکید فراوانی بر درستکاری داشت و ریا و فریب مردم را از بزرگ ترین گناه ها می دانست. خیلی از حاکم ها در سرزمین های عربی و هند او را به دربار خود دعوت کرده بودند، اما حافظ شیرازی دعوت آن ها را نپذیرفت.
طبق گفته ها، خواجه شمس الدین حافظ شیرازی در سال 792 هجری قمری از دنیا رفته است. او را در گلگشت مصلی شیراز، در منطقه ای با صفا، به خاک سپرده اند. امروزه آرامگاه حافظ از مهم ترین مکان های دیدنی شیراز است که گردشگر های زیادی از آن بازدید می کنند.
«لسان الغیب»، «ترجمان الاسرار» و «سلطان الشعرا» از القابی است که بعد از مرگ به او نسبت داده اند. دیوان حافظ شیرازی را بیشتر از 400 بار به زبان فارسی و دیگر زبان های دنیا چاپ کرده اند. در این روز عاشقان حافظ و پژوهشگر های داخلی و خارجی به شیراز می روند. آن ها درباره ی شکوه و عظمت این شاعر حرف می زنند و کنار آرامگاهش حافظ خوانی می کنند.
دیوان حافظ ارزشمندترین
دستاوردی است که این شاعر بزرگ در طول زندگی اش برای چندین نسل به یادگار گذاشت.
در دیوان حافظ شیرازی، حدود 500 غزل، 42 رباعی و تعدادی شعر در دیگر قالب ها وجود
دارد. او بیشتر شعر ها را به زبان فارسی نوشته است.
دیوان حافظ حس و حالی از غزل های عاشقانه ی سعدی را دارد و عارفانه های مولانا را بازتاب می کند. همچنین به خوبی می شود تأثیر پذیری از قرآن و اقتباس از آیه های مختلف را در ابیات دید.
تاریخ شناس ها می گویند بعد از وفات حافظ، محمد گلندام شعر های او را جمع آوری کرد و به شکل دیوان درآورد.
افرادی مثل محمد قزوینی، قاسم غنی، پرویز ناتل خانلری، هوشنگ ابتهاج و... روی تصحیح این کتاب کار کرده اند. تعداد زیادی از نسخه های خطی دیوان حافظ شیرازی در کتابخانه های ایران، افغانستان، پاکستان، ترکیه و دیگر کشور های غربی موجود است.
منابع:
1- سایت Britannica
2- کتابراه