به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ در هفتهی گذشته دو مورد خودکشی همزمان در استانهای فاریاب در شمال و بدخشان در شمالشرق افغانستان گزارش شد که این دو مورد خودکشی، همزمان روز یکشنبه(۶ آبان) اتفاق افتاد.
مورد اول، خودکشی مربوط به یک مرد ساکن استان فاریاب به نام «احمدشاه» بود که خودش را در خانهاش حلقآویز کرد، اما او با وجود تلاشهای همسرش، به بیمارستان نرسید و جان باخت.
یک منبع آگاه به خبرنگار ابنا گفت که احمدشاه در ایران کارگری میکرد و او به تازگی به استان خود در فاریاب بازگشته بود.
مسوولان طالبان در استان فاریاب این خودکشی را تایید کردهاند و به خبرنگاران گفتهاند که احمدشاه بیماری روانی داشت، اما نزدیکان احمدشاه میگویند که او و خانوادهاش از مشکلات اقتصادی به شدت رنج میبردند.
مورد دومی که در استان بدخشان خودکشی کرد، یک پسر ۱۳ ساله به نام عبدالجمیل بود. گفته میشود که او به دلیل خشونتهای خانگی، خود را حلقآویز کرده است.
بررسی خبرنگار ابنا در یکونیم سال اخیر نشان میدهد که ۱۹ مورد خودکشی در استانهای افغانستان اتفاق افتاده است. بیشتر موارد خودکشی در مناطق مرکزی افغانستان که اغلب شیعهنشین هستند، اتفاق افتاده است.
موارد خودکشی بسیاری در سال ۱۴۰۳ در استان های مختلف افغانستان رخ داد که این موارد، شامل آمار فوق نمیشود.
طبق بررسیها، بیشتر موارد خودکشی در افغانستان مربوط به دختران ۱۴ تا ۳۰ ساله بوده است. براساس گزارشهای منتشر شده، دلیل این خودکشیها، مشکلات اقتصادی و خشونتهای خانگی بوده است.
شماری از شهروندان کابل در گفتوگو با خبرنگار ابنا در خصوص این موضوع گفتند که چالش عمده جوانان افغانستان، فقر، بیکاری و آینده مجهول این کشور است که امیدی در جوانان افغانستان به بهبود وضعیت اقتصادی و ثبات سیاسی در این کشور وجود ندارد.
آنها بیان داشتند که با بازگشت طالبان به قدرت، انتظار میرفت که امید برای آینده بهتر در افغانستان احیا شود، اما چنین چیزی نه تنها تحقق نیافت، بلکه اوضاع بدتر هم شد. از سوی دیگر طالبان، محدودیت های شدیدی را برای جوانان به خصوص دختران در عرصه های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، وضع کرده که این محدودیت ها، باعث گسترش فقر و بیکاری در افغانستان شده است.
به گفتهی شهروندان کابلی، آنچه که طالبان در خصوص مرتبط بودن خودکشی ها در افغانستان با بیماری های روانی، عنوان می کند، شاید درست باشد. چون وضعیت جاری افغانستان، تاثیر به شدت منفی بر روی زندگی جوانان این کشور اعم از پسر و دختر، گذاشته است. وقتی که اشتغال نباشد، امنیت مردم به خصوص شعییان، تامین نگردد و دختران از آموزش، محروم شوند، طبعا هر جوانی در افغانستان، در معرض ابتلا به بیماری های روانی، قرار می گیرد.
شایان ذکر است که پس از بازگشت دوباره طالبان به قدرت در افغانستان، میزان فقر و سوء تغذیه در این کشور، افزایش یافته است. با وجود این که حکومت طالبان مدعی اجرای پروژههای بزرگ اقتصادی در افغانستان شده، اما اشتغال زایی برای بیشتر جوانان این کشور، صورت نگرفته است.
.............................
پایان پیام/ ۲۶۸