خبرگزاری اهل بیت (ع) / ابنا: حضرت زینب كبرى (س) در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرى قمرى در شهر مدینه منوّره متولّد گردیده و جهان را به قدوم خویش مزین فرمودند.
نام مبارك آن بزرگوار زینب، كنیه گرامیشان ام الحسن و ام كلثوم و
القاب آن حضرت عبارتند از: صدّیقة الصغرى، عصمة الصغرى، ولیة اللّه العظمى، ناموس
الكبرى، شریكة الحسین و عالمه غیر معلّمه، فاضله، كامله و ...
پدر بزرگوار آن حضرت، اوّلین پیشواى شیعیان حضرت امیرالمؤمنین على بن ابیطالب (ع)،
و مادر گرامى آن بزرگوار، حضرت فاطمه زهرا (س) می باشد.
در آن زمان که صدیقه کبری (س) به این گوهر دریای عصمت و طهارت باردار
بود، پیامبر اکرم (ص) در مدینه حضور نداشتند و به سفری رهسپار بودند.
هنگامی که وجود مقدس زینب کبری (س) متولد گشت، صدیقه طاهره (س) به امیرالمؤمنین (ع)
فرمود که چون پدرم در سفر است و در مدینه حضور ندارد، شما این دختر را نام
بگذارید.
آن حضرت فرمود: من بر پدر شما سبقت نمی گیرم، صبر نما که به این زودی رسول خدا باز
خواهد گشت و هر نامی که صلاح داند بر این کودک می نهد.
هنگامی که سه روز گذشت، رسول خدا (ص) مراجعت نمود و و همانگونه که رسم و سیره رسول اکرم (ص) بود، نخست، به منزل حضرت زهرا (س) وارد گشتند.
امام علی (ع) خدمت آن حضرت عرض کرد: یا رسول الله! خداوند متعال
دختری به دخترت عطا فرموده است، نامش را معین فرمایید.
فرمود: اگر چه فرزندان فاطمه اولاد من می باشند، لکن امر ایشان با پروردگار عالم
است و من منتظر وحی می باشم. در این حال جبرئیل نازل شد عرض کرد: یا رسول الله! حق
تو را سلام می رساند و می فرماید: نام این مولود را زینب بگذار، چرا که این را در
لوح محفوظ نوشته ایم.
رسول اکرم (ص) قنداقه آن مولود گرامی را طلبید و به سینه چسبانید، ببوسید و نامش را زینب نهاد و فرمود: به حاضرین و غایبین امت، وصیت می نمایم که حرمت این دختر را پاس بدارند. همانا که او به خدیجه کبری (س) شبیه است.
هوش و ذكاوت: صاحب كتاب اساور من ذهب درباره حافظه و ذكاوت آن بانوى
بزرگوار چنین می نویسد: در اهمیت هوش و ذكاوت آن بانوى بزرگوار همین بس كه خطبه
طولانى و بلندى را كه حضرت فاطمه زهرا (س) در دفاع از حق امیرالمؤمنین (ع) و غصب
فدك در حضور اصحاب پیغمبر اكرم (ص) ایراد فرمودند، حضرت زینب (س) روایت فرموده
است.
دقت كنیم كه حضرت زینب (س) با اینكه دخترى خردسال (یعنى هفت ساله و یا كمتر) بود،
این خطبه عجیب و غرّاء كه محتوى معارف اسلامى و فسلفه احكام و مطالب زیادى است را
با یك مرتبه شنیدن حفظ كرده، و خود یكى از راویان این خطبه بلیغه و غراء می باشد.
فصاحت و بلاغت: كلمات و فرمایشات گهربار آن حضرت در خطبه هایى كه از
آن حضرت روایت شده، خود قوی ترین دلیل بر كمال فصاحت و بلاغت آن بانوى بزرگوار می
باشد. همان بانویى كه امام سجاد (ع) در حق ایشان فرمودند:
«اى عمّه! شما الحمد للّه بانوى دانشمندى هستید كه تعلیم ندیده، و بانوى فهمیده اى
هستى كه بشرى تو را تفهیم ننموده است.»
حضرت زینب (س) بزرگ بانوی جهان اسلام، بیدادگر و ادامه دهنده حادثه
عاشورا و دارنده دانش های دو جهان بود. الگوی راستین وی، بانوی دو جهان, حضرت
فاطمه (س) مادر وی بوده است. زینب (س) در دامان پرمهر و معنویت فاطمه (س) از
سرچشمه معارف اسلامی و قرآنی سیراب گشت.
رسالت راستین زینب هنگامی آغاز گردید که پس از به شهادت رسیدن امام حسین (ع) و
هفتاد و دو تن از یارانش با ایراد سخنان آتشین به بیدارگری مردم کوفه و ستیز با
ستمکاران و یزیدیان پرداخت.
كرامات: حضرت زینب (س) بانویى بزرگوار از این دودمان پاك اهل بیت (ع) است كه توسل به آن
حضرت براى حل مشكلات بزرگ بسیار تجربه شده است و كرامات بسیارى از آن بانوى گرامى
نقل شده است.
به عنوان مثال شبلنجى یكى از علماى اهل تسنّن در نورالابصار می نویسد:
«شیخ عبدالرحمن اجهورى مقرى در كتابش مشارق الانوار می گوید: در سال هزار و صد و
هفتاد دجار مشكلى بسیار سختى شدم و به روضه (قبر مطهر و نوراین) حضرت زینب علیها
السلام متوسل شدم و قصیده اى در مدح آن حضرت سرودم كه مطلع آن چنین بود:
«آلِ طاها لَكُمْ عَلَینَا الْوِلاءُ لا سِواكُمْ بِما لَكُمْ آلآء؛ و خدا به بركت آن بانوى گرامى مشكل مرا حل كرد.»
شهادت آن حضرت:
حضرت زینب (س)، شیرزن دشت كربلا سرانجام پس از عمری دفاع از طریق حقه
ولایت و امامت در 15 رجب سال 63 هجرى قمرى در ضمن سفری كه به همراه همسر گرامیشان
عبداللّه بن جعفر به شام رفته بودند، به شهادت رسیده و بدن مطهر آن بانوى بزرگوار
در همانجا دفن گردید.
مزار ملكوتى آن حضرت(دمشق/سوریه)، اینك زیارتگاه عاشقان و ارادتمندان
اهل بیت عصمت و طهارت (ع) می باشد.