به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «پایی در غزه»؛ شانزده روایت از «ما و غزه» به کوشش ابراهیم اکبری دیزگاه به چاپ رسید.
این اثر روایت‌هایی از شانزده نویسنده است که نسبت خودشان را با غزه و در جواب سوال «ما چه نسبتی با غزه داریم؟»، نوشته‌اند. چند هفته بعد از شروع طوفان‌الاقصی، مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری تعدادی از داستان‌نویسان را دعوت کرد تا درباره فاجعه‌ای که در غزه رقم خورده، گفت وگو کنند. پس از این جلسه اکبری دیزگاه با هم‌فکری بهزاد دانشگر مدیر دفتر ادبیات داستانی حوزه هنری از تعدادی از نویسندگان دعوت کردند تا ضمن تفکر بر روی سوال«ما چه نسبتی با غزه داریم؟»، درباره این موضوع بنویسند.
حاصل این دعوت، ارائه شانزده روایت از شانزده نویسنده شد که به این شرح است: «پایی در غزه» از ابراهیم اکبری دیزگاه، «الهیات تنهایی» نوشته یوسف شیخی، «چقدر همه ما یکی هستیم از حسن کی‌قبادی، «سطل آبت را بریز» نوشته فاطمه دلاوری پاریزی، «وقتی جهان برهنه می‌شود» از میثم امیری، «سوگ‌هایی که به زندگی ختم می‌شوند» به قلم فاطمه مرادی»، «ما و آزمون توحیدی فلسطین» از علیرضا سمیعی، «خم‌ِعیسی» نوشته زهرا مالمیر، «قصه من و یوسف» از کمیل سوهانی، «تصورکن اگه حتی تصور کردنش سخته» به قلم زینب خزایی، «هفت روایت از روزمرگی ریحانه و أمل» نوشته مجتبی بنی‌اسدی، «نمایش روی بیلبوردهای شهر» از محمدرضا زروندی، «خون از رزان، پوچ از من» نوشته زهره دلجو، «هفت ماه تمام روز قدس» از زینب علی‌اشرفی، «زخم‌های نامرئی» نوشه مصطفی اسماعیلی و «فردا و فرداهای دیگر» نوشته محمدعلی رکنی.
نویسندگان در این اثر از منظرهای گوناگون به غزه توجه کرده‌اند از نگاه عاطفی و حسی گرفته تا نگاه‌های فلسفی، الهیاتی، جامعه‌شناسی و سیاسی و تاریخی. به تعبیر دیزگاه «پایی در غزه» هر چند همه صداهایی که در جامعه ایرانی نسبت به غزه شکل گرفته را نمایندگی نمی‌کند اما حتی‌الامکان کوشیده است به همه صداهای برخواسته احترام گذاشته شود، هر چند با نظر او هم مخالف باشد.
اکبری دیزگاه این کتاب را به امام موسی صدر که اولین بار از زبان او شنیده است که اسرائیل شر مطلق است و ادوارد سعید که امکان اندیشیدن به وضعیت فلسطین را برایش فراهم کرده، تقدیم کرده است. در بخش پایانی کتاب، راویان به ترتیب روایت معرفی شده‌اند.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «قاضی در میان بیانِ جزئیات به نکته‌ای اشاره کرد که قدری عجیب بود برایم،گفت: «در خوابِ آخر تو را در جایِ بسیار غریب دیدم وقتی پرسیدم پایت کجا مانده، تو گفتی از مرزِ مصر عبور کردی و پایت مانده در «غزّه». من فکر کردم اسرائیلی‌ها پایت را بریده‌اند، کم کم دارم متوجه می‌شوم علت اصلی گریه‌ام چه بوده است.» بعد اشاره زد به آذرِ ۱۴۰۰ که من نزدیکِ یک ماه سوریه رفته بودم برای نوشتنِ رمانی درباره حاج قاسم. گفت من فکر کردم تو دوباره رفتی آنجا گیرِ صهیونیست‌ها افتاده‌ای یا با موشکی چیزی زده‌اند. بعد اضافه کرد من هنوز نمی‌دانم ما چرا باید گیرِ آن‌ها بیفتیم، الان چهل سال است که این مصیبت را داریم.»
..............................
پایان پیام
