به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ «محمد زین‌العابدین» دارای دکترای تاریخ اهل‌بیت و از محبان حسین و خادم انسانیت در کشور نپال است. او برای نشر معارف اهل‌بیت (ع) در نپال فعالیت می‌کند.
زین‌العابدین به سبب آنکه در منطقه بنگال در غرب هند متولد شده است، به زبان‌های بنگالی، هندی، اردو، نپالی، انگلیسی، عربی، فارسی و مقدار کمی از دیگر زبان‌ها مانند پرتغالی و ترکی را صحبت می‌کند. وی حدودا 13 جلد کتاب به زبان‌های بین المللی جهان مثل فارسی، انگلیسی و اردو نوشته است.
خبرنگار ابنا با «محمد زین‌العابدین» به درباره وضعیت شیعیان نپال، گفت‌وگو کرده است که متن کامل آن در پی می‌آید:
ابنا: از کشور نپال برای ما بگویید.
نپال علی‌رغم وسعت کوچکی که دارد، از لحاظ ژئوپولتیک و استراتژیک یک کشور بسیار مهم است چراکه مابین کشورهای هند و چین که از ابرقدرت‌های جهان هستند، قرار گرفته است. همچنین وجود رشته کوه‌های هیمالیا و قله اورست، این کشور را به پشت‌بام جهان ملقب کرده است. همان‌طور که خانه کعبه برای مسلمان اهمیت ویژه‌ای دارد، کشور نپال هم به سبب وجود معبد «پاشوپاتینات» باسابقه و قدمت هزارساله، برای هندوهای سراسر جهان حائز اهمیت است. همچنین زادگاه بودا در نپال بوده و دانشگاه معارف بودائی لومبینی نیز در این کشور وجود دارد.
ابنا: عمده فعالیت‌های شما در چه زمینه‌ای است؟
به سبب حضور بودائی‌ها و هندوها در نپال، ما محدودیت کاری نداریم. در کنار برادران اهل سنت در کنار هستیم و برای شیعیان فعالیت‌های خودمان را داریم. اما عمده فعالیت‌های ما شامل مواردی مثل سمینارهای اهل‌بیتی، سمینار حضرت زهرا(س)، سمینارهای بین‌المللی، کمپ اهدا خون امام حسین(ع)، برپایی موکب امام حسین(ع) و ... می‌باشد.
ابنا: موانع و مشکلات شما در نپال، چه در رابطه با دولت و حکومت و چه در برابر سایر مذاهب چیست؟
تابه‌حال ما مشکلی از طرف دولت ندیدیم و ما اولین سازمان مردم‌نهاد شیعی در کشور را تأسیس کردیم تا مشکلی از طرف دولت به وجود نیاید. قبل از سال 2015 میلادی که نپال با سیستم حکومت پادشاهی اداره می‌شد، مسلمانان در خفقان بودند، اما بعد از آن که به جمهوری تبدیل شد، وضعیت مسلمانان نیز بسیار بهتر شد و آنان نفس تازه‌ای کشیدند، و طبیعتاً ما هم بهره خوبی بردیم لذا توانستیم به‌خوبی پیش برویم و سمینارها و جلسات خیابانی برگزار کرده و در مقابل سفارت‌خانه‌ها موکب برپا کنیم؛ البته انجام این کارها در کشوری که تشیع و حتی اسلام به‌درستی تعریف‌نشده است کار آسانی نبود.
از طرفی ما سطح فعالیت‌هایمان را در حدی پایه‌ریزی نکردیم که موجب حساسیت دولت شود، و یا علیه دولت سخن نگفته‌ایم و فقط در چارچوب قانون عمل کرده‌ایم و به سایر ادیان نیز احترام گذاشته‌ایم که البته حرف قرآن هم همین است. اما از نظر اقتصادی با مشکل مواجه هستیم چرا که خیرین جهان از وجود تشیع در نپال بی‌اطلاع هستند و نمی‌دانند که حتی ده‌ها هزار نفر از هندوها در روز عاشورا تحت عنوان داها، در شهر جاناکپور ـ که محل تولد سیتا است ـ «یا حسین(ع)» می‌گویند. یا در مناطق ترایی که مسلمان‌نشین است سازه‌ای مانند ضریح امام حسین (ع) می‌سازند و از ششم تا دهم محرم و با سبک خاص خودشان عزاداری می‌کنند.
ما تابه‌حال هیچ مشکلی از طرف برادران مسلمان، هندوها و مسیحی‌های نپال نداشتیم و تنها مشکل ما نداشتن بودجه است؛ البته دست نیاز به سمت کسی دراز نمی‌کنیم.
ابنا: عمق آموزه‌ها و مفاهیم تشیع در میان شیعیان تا چه حد است؟
نپال چندی است که از وضعیت خفقان رهایی یافته است و در نتیجه ما نمی‌توانیم انتظار زیادی در رابطه با سطح دانش مردم داشته باشیم، اما در طی این سال‌ها تلاش‌های خوبی انجام شده و من حتی همسر و خانواده خود را برای آموزش به این کشور آورده‌ام تا همسرم مفاهیم اهل بیتی را برای خانم‌ها آموزش دهد. یا دخترم که به زبان فارسی، انگلیسی، بنگالی و هندی صحبت می‌کند، در این امر به من کمک می‌کند. ما سالیانه در 13 ماه رجب که سالروز تولد امام علی(ع) است، خارج از منزل در یک فضایی مثل پارک، خانم‌ها و دختران را جمع می‌کنیم و جشن می‌گیریم و با آنان در رابطه با موضوعات دینی و موضوعات عمومی و آزاد، بحث و گفت‌وگو می‌کنیم.
علاوه بر این در سایر روزهای سال نیز برای خانم‌ها برنامه‌های منظم شده داریم و همچنین در فضای مجازی نیز گروه‌های مرتبط را راه‌اندازی کرده‌ایم. البته که ما کتاب و سایر منابع آموزشی نداریم و تنها منبع آموزش شیعیان بنده هستم که من هم هرآن چه در سفره آموزه‌های جمهوری اسلامی جمع‌آوری کرده‌ام در طبق اخلاص تقدیم آن‌ها می‌کنم، و اگر هم در رابطه با موضوعی اطلاعات کافی نداشته باشم از کتب بزرگان استفاده می‌کنم و یا با اساتید خودم ارتباط برقرار می‌کنم تا پاسخ صحیح را ارائه بدهم.
امروزه جنب‌وجوش خوبی به راه افتاده است. به‌طور مثال ما هیچ‌گاه به آن دختر بودایی که به‌دلخواه به مکتب اهل‌بیت(ع) گرویده، حرفی از حجاب نزدیم، ولی او خودش وقتی مصونیت و احترام مردم نسبت به حجاب را دید، آمد و برای روسری و داشتن حجاب درخواست کرد اما نکته‌ای که می‌توانم بگویم این است که برخی حجاب‌های ما زیبایی ندارد، یعنی خیاطی و مدل آن جذاب نیست، لذا دختر و بانوی امروزی از حجاب سبک قدیم خوشش نمی‌آید. در نتیجه درباره حجاب باید نوآوری داشته باشیم، نه اینکه پوشش زنان را تنگ کنیم تا اندام‌ها دیده شوند و از اصل فلسفه حجاب دور شویم، ولی مثل سبک حجاب‌های لبنانی، ایرانی و بحرینی می‌توان آن را زیباتر کرد و ما حتی هنگام بازگشت از سفرهای خود این لباس‌ها را به‌عنوان سوغات به نپال می‌بریم.
ابنا: این روزها تمدن غرب بنیان خانواده را هدف گرفته است. آیا این تهاجم در کشور نپال هم وجود دارد؟
نپال یک کشور باسابقه و تاریخی است اما در عین حال مردمان به‌روزی دارد، چراکه نپالی‌ها مردمان ساده و آرامش‌طلب هستند و بیش از 60 درصد مردان و زنان به خارج از کشور می‌روند. خانمی که ده یا بیست سال در کشورهای مسیحی مانند انگلستان یا آمریکا یا کانادا کار می‌کند، طبیعی است که پوشش او تغییر کند و فرهنگ آنجا را به خود بگیرد، اما وقتی مجدداً به کشور خود برمی‌گردد و با اقوام سنتی و بومی خود مواجه می‌شود و آن‌ها از او ایراد می‌گیرند، حفظ ظاهر می‌کند.
در پایان می‌خواهم از طریق این رسانه مهم و معروف شیعی به شیعیان جهان اسلام یک پیام بدهم و آن این است که از برخی کشورهایی که شیعیان در آنجا تازه متولد شده‌اند حمایت کنند، تجربیات خود را به آن‌ها یاد بدهند و با آنان رفت‌وآمد داشته باشند. چراکه اگر ما بخواهیم خودمان تجربه کسب کنیم در طی 60 سال شاید یک تجربه و دو فرمول به دست بیاوریم، اما بیان تجربیات چندساله طی، چند ساعت قابل‌انتقال است و برای ما این امکان را به وجود می‌آورد تا رشد و تقویت سریع‌تری داشته باشیم.
.................................
پایان پیام/ 167