به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ابنا ـ پیامبر اکرم (ص): إرحَمْ مَنْ فِی الأرضِ، یَرحَمْکَ مَنْ فِی السَمَاءِ؛به اهل زمین رحم کن تا اهل آسمان به تو رحم کنند..من لا یحضره الفقیه - ج۴، ص۳۷۹
در جهانی که قلب‌ها از سنگینی کینه و بی‌رحمی خسته‌اند، پیام پیامبر رحمت، حضرت محمد (ص)، چون نسیمی لطیف روح‌ها را نوازش می‌دهد: "به اهل زمین رحم کن تا اهل آسمان به تو رحم کنند." این جمله کوتاه، اما پرمعنا، راز پیوند آسمانی را فاش می‌کند؛ گویی خداوند، در مهربانی ما به بندگانش، دست به مهر خویش می‌گشاید.
تصور کنید کودکی گرسنه، دستی که به او لقمه‌ای نان می‌رساند، یا دلی شکسته که با کلامی نرم مرهم می‌پذیرد؛ این‌ها همان دانه‌های رحمتی‌اند که در خاک زمین کاشته می‌شوند و در آسمان، درختی از لطف خدا می‌رویانند.
این روایت، چراغی است برای مسیر زندگی ما؛ گویی نشان می‌دهد که مهربانی و شفقت، نه‌تنها مسئولیت ما به‌عنوان انسان، که کلیدی است برای گشودن درهای رحمت الهی. به یاد داشته باشیم که یک لحظه محبت، می‌تواند جهانی را تغییر دهد؛ هم در زمین و هم در آسمان.
در یکی از این لحظه‌ها، مردی که جان دیگری را از خطر نجات داده بود، بی‌خبر از لطف الهی به راه خود ادامه داد. اما ناگهان، در لحظه‌ای که خود به یاری نیاز داشت، دست غیبی او را از مهلکه‌ای عظیم نجات داد. درست در همان لحظه، او به یاد سخن پیامبر افتاد: "به اهل زمین رحم کن تا اهل آسمان به تو رحم کنند."
این ماجرا، حقیقتی است که بارها در زندگی به شکلی متفاوت رخ داده است. شاید ما هم بارها تجربه کرده‌ایم که نیکی‌های کوچک، در قالب رویدادهای بزرگ به ما بازگشته‌اند. مهربانی، تنها عملی انسانی نیست؛ بلکه جاده‌ای است که از زمین به آسمان کشیده شده، و هر که بر این جاده گام بردارد، نور رحمت الهی را در زندگی‌اش خواهد دید.