كتاب خاستگاه تشيع به زبان عربي ترجمه شد

به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) _ ابنا _ كتاب خاستگاه تشيع و پيدايش فرقه‌هاي شيعي در عصر امامان، با عنوان «نشاة التشيع و بداية ظهور الفرق الشيعية في عصر الائمة» به زبان عربي ترجمه شد. نويسنده در اين كتاب ابتدا ضمن نقل اقوال مختلف در مورد معناي فرقه، تعريف مورد قبول خود را اين گونه بيان مي‌كند كه فرقه گروهي جدا شده از جمع با تمايز اعتقادي و كلامي است. در اين كتاب به بيان اقوال مختلف در مورد آغاز فرقه‌گرايي در دنياي اسلام پرداخته شده و سپس محورهاي كلامي اختلاف فرقه‌ها را در اختلاف در ويژگي‌ها و مصاديق رهبري سياسي، اختلاف در ويژگي‌ها، مصاديق و جايگاه پيشوايان مذهبي، تفسير قضا و قدر، ارتكاب كبيره (قلمرو ايمان و كفر) و شناخت و منابع ابزار آن مي‌داند. نويسنده در اين كتاب، عوامل پيدايش فرق را در اموري مثل اختلاف افكار و سلايق مسلمانان، زمينه‌ها، اهداف و تحولات سياسي اجتماعي، اختلاف پذيري متون كتاب و سنت و روابط مسلمانان با پيروان ديگر اديان عنوان مي‌كند. بر اساس اين گزارش در فصل دوم، بحث در شيعه و فرقه‌هاي شيعي از نگاه ارباب و صاحبان ملل و نحل متمركز است و ضمن معرفي بعضي از آثار كهن فرقه‌شناسي، به آسيب‌شناسي آنها پرداخته مي‌شود كه عمده‌ترين آسيب‌ها جهت‌گيري فرقه‌اي در گزارش و اختلاف در اسامي، لقب‌ها و تعداد فرقه ها ذكر مي‌شود. نويسنده علت بروز اين آسيب‌ها را رقابت و نزاع دروني شيعيان، نبود ضابطه در گونه‌شناسي فرقه‌ها و تكيه بر مضمون عددي حديث افتراق مي‌داند. وي در فصل سوم به مفهوم شناسي شيعه و تشيع مي‌پردازد و ضمن بيان اقوال مختلف، تمايل و نظر خود را بر همان نظر مشهور شيعه يعني اين كه لفظ شيعه نخستين بار توسط پيامبر اكرم(ص) براي ياران و همراهان علي(ع) استفاده شده، ذكر مي‌كند. او در فصل چهارم به خاستگاه و تاريخ پيدايش تشيع مي‌پردازد و سه نظر كلي همزماني پيدايش تشيع در اسلام، پيدايش تشيع به عنوان يكي از بازتاب‌ها و پيامدهاي حوادث سياسي مذهبي بعد از پيامبر(ص) و پيدايش تشيع يه عنوان يكي از پيامدهاي فكري روابط مسلمانان با غير مسلمانان را بررسي مي‌كند و در پايان فصل به نقد دو ديدگاه اخير مي‌پردازد. در فصل پنجم كتاب به بعضي از مشكلات سياسي و اجتماعي شيعه و رهبران آن در عصر اموي و عباسي پرداخته شده و به مشكلات عصر اموي نظير مقابله با حضرت امام علي(ع) و شيعيان آن حضرت و مسائل پيش آمده براي امام حسن(ع) و امام حسين(ع) و در عصر عباسي نظير برخورد منصور با حضرت امام صادق(ع) و برخوردهاي صورت گرفته در مقابل امام كاظم اشاره شده است. نويسنده در فصل ششم و هفتم به عنوان نتيجه بخش هاي قبل مي‌نويسد: فشارها و مراقبت‌هاي دستگاه خلافت بر امامان شيعه و پيروان آنها از يك طرف، سياست تقيه امامان و عدم بسط يد و اشراف كامل شيعيان در مناطق مختلف سبب بروز مسائلي شده كه شامل انشعاب علويان به دو شاخه حسني و حسيني، سردرگمي اصحاب ائمه در ويژگي‌ها و مصاديق واقعي امام، طرح دعاوي مهدويت و انديشه ناميرايي براي امامان است. اين پيامدها خود علت به وجود آمدن انشعابات شيعي در عصر ائمه(ع) شد كه در همان دوران، فرقه‌هايي همچون كيسانيه، زيديه، غاليان، اسماعيليه و واقفيه را به وجود آورد....................پایان پیام/146