دکتر "علیرضا صدرا" در نشست تخصصي سياست از منظر قرآن كه به همت دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم در هجدهمين نمايشگاه بين‌المللي قرآن كريم برگزار شد، گفت: «اگر سیاست را هدایت و امامت و ولایت تعبیر کنیم، و از سوی دیگر قرآن را کتاب هدایت بدانیم، قرآن نقشه راه است، بنابراین در کل می توان گفت که قرآن کتاب سیاست است. و مبانی سیاست اسلامی و توحیدی و متعالی را قرآن بیان می کند.»
به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ
وی سپس ادامه داد: «قرآن نازل شد تا اموری مثل امنیت و اخلاق و زیباییها و خوبیهای فطری انسان را تبیین کند.»
سپس حجتالاسلام "نجف لکزایی" در بیان سیاست از منظر قرآن گفت: «در فلسفه سیاسی اختلاف نظر است که رایج ترین دیدگاه، دیدگاهی است که با تعیین دوست و دشمن تعریف میشود. که این کار از طریق همبستگی دوستان انجام میگیرد.»
رئيس پژوهشكده علوم و انديشه سياسي پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامي با بيان اينكه يكي از سوره‌هاي جامع در حوزه سياست سوره مباركه اعراف است، خاطرنشان كرد: در سوره مبارك اعراف دو كلمه «اتبعو» و«ولااتبعو» آمده است، يعني اينكه تبعيت كنيد از آنچه خدا گفته است و تبعيت نكنيد آنچه وابسته به غير خداوند است.
وی در ادامه گفت: «آیا کانون مباحث سیاسی قرآن، بحث دوست و دشمن است یا چیز دیگر؟ که باید گفت، کانون بحث سیاسی در قرآن از دوست ودشمن شروع می شود؛ ولی ارتقاء پیدا می کند به بحث هدایت و ضلالت، به بحث ایمان و کفر، به بحث نبوت و طاغوت.»
عضو هیئت علمی دانشگاه باقرالعلوم(ع) قم سپس در بیان دوست و دشمن روایتی از امام صادق (ع) آورد که امام(ع) فرمودند که کسی از اباذر غفاری خواست تا زیباترین مطلبی را که می داند برایش بنویسد. ابوذر نیز برایش نوشت که اگر می توانی به کسی که دوستش داری آزار نرسانی، این کار را بکن. مجددا شخص سائل سوال کرد که مگر می شود کسی را دوست داشت و او را آزارداد؟! که اباذر در جواب نوشت: انسان خود را دوست دارد؛ ولی وقتی معصیت خدا می کند به خود آزار و صدمه می زند.
رئيس پژوهشكده علوم و انديشه سياسي پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامي در ادامه نتیجه گرفت: پس جایگاه دوست و دشمن در اسلام و قرآن از خود فرد شروع می شود تا به جامعه و حکومت میرسد.
دکتر صدرا نیز در پایان گفت: سیاست قرآنی هم جنبه معنوی دارد و هم مادی، یعنی سیاست قرآنی دو ساحتی است که هم متعادل است و هم متعالی. اسلام نه سیاست ستیز است، مثل اهل بودا و رهبانی گری. و نه سیاست شیطانی و سیاست بازی را قبول دارد.
لک زایی تفاوتهای سیاست قرآنی و غیر قرآنی را در چند محور خلاصه کرد و افزود: «تفاوتهای سیاست قرآنی و غیر قرآنی در چهار محور خلاصه میشود، اول: تفاوت در منابع ، که منابع سیاست قرآنی در مرحله اول وحی است و سپس سنت و روایات رسول خدا و ائمه اطهار، و سپس عقل و تجربه. دوم: تفاوت در مبانی، که در سیاست قرآنی شناخت انسان به گونهای است که با مرگ به اتمام نمیرسد. سوم: تفاوت در هدف، که هدف سیاست قرآنی قرب الی الله است. چهارم: تفاوت در رهبران، که رهبران و سیاستمداران در سیاست قرآنی اولیاء و انبیاء الهی و فقهای واجد شرایط رهبری هستند.»
وی در پایان با بيان اينكه سياست قرآني سياستي متعاليه است، گفت: سياست قرآني در راستاي شكوفايي جسم و روح انسان است؛ ولي سياست غيرقرآني سياستي طاغوتي است كه در آن روح انسان پژمرده شده و به طبع آن جسم نيز فرسوده مي‌شود.
..........................
پایان پیام/ 156-133