به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ تعدادی از نیروهای وابسته به طالبان به کمک تروریستهای محلی منطقه صده و مناطق جنوب شرقی پاراچنار، جادهای را که بعد از سالها، روز جمعه گذشته بازگشایی شده بود، مجددا روز شنبه بستند. یکشنبه نیز تعداد کثیری از این افراد ـ که از وزیرستان شمالی، "اورکزئی ایجنسی" و "خیبرایجنسی" به منطقه "کرم ایجنسی" آمده بودند ـ بار دیگر به روستای بالشخیل واقع در نزدیکی شهرک صده حمله کردند. این حمله با مقاومت شدید جوانان شیعه روبهرو شد و طالبان با برجای گذاشتن اجساد 20 نفر از همقطاران خود، مجبور به عقبنشینی شدند. در این حمله مجموعاً شش نفر از شیعیان مجروح شدند که حال دوتن از آنها ـ به دلیل کمبود شدید دارو و ابزارهای پزشکی و جراحی، که نتیجه 4 سال محاصره متوالی این منطقه است ـ وخیم گزارش شده است.
روز جمعه گذشته رهبران شیعه و سنی منطقه با وساطت مقامات دولتی محلی اعلام کردند که جاده مسدود شده پاراچنار به پیشاور 24 ساعت بعد بازگشایی خواهد شد و مسافران بدون هیچ مشکلی میتوانند از این جاده رفتوآمد کنند؛ اما روز شنبه طالبان جاده را بسته و اعلام کردند که آنها با بازگشایی جاده مخالفند!
قابل ذکر است که آمریکا و نیروهای ناتو مستقر در افغانستان، با برقراری آرامش در منطقه پاراچنار مخالفند و هرگاه که طرفین درگیر به آتشبس و بازگشایی راهها رضایت میدهند، طالبان مورد حمایت غربیها با شرارت و حمله و احیاناً کشتار مسافران شیعه، توافقات میان دو طرف را نقض میکنند. همین مسأله سبب شده تا محاصره طولانی منطقه همچنان ادامه پیدا کند.
گفتنی است که دولت پاکستان با حمایت از حمله طالبان به مناطق شیعیان، برگزاری جلسات دوجانبه طالبان و شیعیان و ایجاد آشتی در بین طرفین و یا هر ترفند ممکن دیگر استفاده میکند تا امکان عبور طالبان مورد حمایت خود از منطقه شیعی پاراچنار به افغانستان را فراهم سازد. غربیها نیز به خود اجازه میدهند که برنامه ارتش پاکستان را ناکام بگذارند؛ در این جنگ دوجانبه، این شیعیان منطقه پاراچنار هستند که قربانی میشوند و البته با مقاومت جانانه خود دشمن را از رسیدن به هدف خویش ـ که همان انفعال مطلق شیعیان در برابر تروریستهاست ـ بازمیدارند. هرچند که با مشکلات عدیدهای مانند کمبود مواد خوراکی، دارویی، سوخت و ... روبهرو هستند. متأسفانه سازمانهای بینالمللی چشم و گوش خود را بر فریاد کودکان و زنان و مردم بیدفاع این منطقه بستهاند. مردمی که به هیچ وجه جزء طرفهای درگیر در این جنگ سودجویانه و با عنوان دروغین مبارزه با تروریسم نبوده و نیستند. اما جرمشان این است که در یک منطقه استراتژیک قرار گرفته و حاضر نیستند تا از عقیده و خانه و کاشانه خویش چشم بپوشند.
محاصره پاراچنار تا 22 روز دیگر چهار ساله میشود. در این مدت شیعیان بیش از 1260 نفر از عزیزان خود را در حین دفاع و یا در بین راه پاراچنار به پیشاور و شهر های دیگر بر اثر حملات تروریستی از دست داده و صدها تن از زنان و کودکان و سالخوردگان و بیماران نیز به دلیل نبود مواد غذایی و دارویی و یا بر اثر سوء تغذیه جان باختهاند.
این نکته به طور خاص قابل توجه است که شیعیان مستقر در پاراچنار و سایر مناطق قبایلی ایالت "خیبر پختونخوا" (سرحد سابق) از حامیان سرسخت یکپارچگی پاکستان هستند. در حالی که دشمنان آنان کسانی هستند که با یکپارچگی این کشور نیز سر جنگ دارند و کسانی هم که به عنوان «طالبان خوب» مورد حمایت دولت پاکستان هستند ـ منطقه پاراچنار را نیز همین گروه از طالبان در محاصره خود دارند ـ عمدتاً افغانیهایی هستند که رهبری آنها را شخصی به نام "جلال الدین حقانی" برعهده دارد. از سوی دیگر تمامی مناطق قبایلی غیرشیعه و همچنین برخی مناطق غیر قبایلی تحت امر ایالت "خیبرپختونخوا" با طالبان ارتباط تنگاتنگ دارند. طالبان در همه این مناطق مستقرند و حاکمیت ملی را علناً به چالش کشیدهاند.
طالبان تحت امر حقانی تا چند ماه پیش در منطقه وزیرستان شمالی مستقر بودند که به دنبال فشار شدید آمریکا بر دولت و ارتش پاکستان ـ که خواهان عملیات نظامی علیه این گروه از طالبان هستند ـ بیشتر تروریستهای عضو این گروه به منطقه "کرم ایجنسی" ـ با مرکزیت پاراچنار ـ انتقال یافتهاند. این گروه همان گروهی است که اخیراً منطقه شیعهنشین "شلوزان" را مورد هجوم خود قرار دادند؛ آنها هنگامی که مجبور به عقبنشینی شدند، بالگردهای توپدار ارتش پاکستان به حمایت از آنها به شیعیان حمله کردند که این حمله در اثر مقاومت شیعیان در هم شکسته شد. ارتش پاکستان نیز از آن زمان تا کنون به جای شنیدن فریاد مظلومیت شیعیان، به ترفندهای گوناگون ـ بعد از شکست در استفاده از گزینه زور و فشار ـ متوسل شده است. از جمله اینکه در حال حاضر با "مذاکره" از یک سو و درگیریهای پراکنده و حمله از سوی دیگر و نیز اعلام پایان جنگ از سویی، میکوشد به اهداف خود دست یابد. اگرچه این اهداف غیراخلاقی به قیمت جان و مال و امنیت یک منطقه صلحجو و متمدن ـ که با وجود تحمل این همه سختی دست از حمایت از وحدت ملی و یکپارچگی کشور برنداشته ـ تمام شده است.
.....................
پایان پیام/ 144