به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ حجت‌الاسلام والمسلمین علی محمدی دوشنبه شب در مراسم افتتاحیه دوره آموزشی شهید بهشتی ضمن اشاره به جایگاه تعقل و تعهد در زندگی گفت: انسان كسی است كه دو قید تعقل و تعهد را داشته باشد انسان است و با آدمی كه به تعهد خود عمل نمی‌كند، صورتش انسان است و سیرتش درنده نمی‌توان زندگی كرد.
وی در ادامه تصریح كرد: عقل حقیقتی است كه خداوند در جان آدمی قرار داده است و سرمایه عظیمی است كه انسان می‌تواند به وسیله آن خوب و بد، حق و باطل و زیبا و زشت را تشخیص دهد.
مسئول دفتر نهاد مقام معظم رهبری در دانشگاه علوم پزشكی قم اضافه کرد: به وسیله این سرمایه بزرگ یعنی عقل است كه ما موحد می‌شویم و فردای قیامت به خاطر درست استفاده نكردن از این سرمایه مورد بازخواست قرار خواهیم گرفت.
حجت‌الاسلام والمسلمین محمدی در ادامه تاكید كرد: اینکه بعضی‌ها می‌گویند فطرتی كه انسان دارد نه خوب است و نه بد، این حرف غلط است آن سرمایه ای كه ما داریم نورانی است از اول نورانی بوده است ما در اثر گناه ظلمانیش می‌كنیم، فطرت نورانی است و ما بر اثر گناه پرده ای سیاه روی آن می‌اندازیم.
وی اضافه کرد: بدترین انسان‌ها كسانی هستند كه نه اهل تعقل هستند و نه اهل تعهد و پیامبر اسلام برای همین دو مسئله آمده تا ما را اهل تعقل و تعهد كند.
مسئول دفتر نهاد مقام معظم رهبری در دانشگاه علوم پزشكی قم در ادامه با اشاره با آیاتی از قرآن كریم گفت: خداوند متعال می‌فرماید كه ما نعمت را تغییر دادیم بر اثر گناه و انسان در اثر گناه است كه دعا مستجاب نمی‌شود، آبرو می‌رود، عدالت تبدیل به ظلم می‌شود و امنیت جمعی به ناامنی تبدیل می‌شود.
وی در ادامه تصریح كرد: از جمله مواردی كه خداوند تغییر نعمت می‌دهد این است كه اهل تعهد و تعقل نباشیم و هدایت گری نكنیم؛ قرآن می‌فرماید ما وقتی نعمت دادیم دیگر نمی‌گیریم، حتی این نعمت تداوم هم دارد وقتی خودتان عوض شوید این نعمت هم تغییر می‌كند و با انجام گناه این نعمت مطمئناً كم خواهد شد.
حجت‌الاسلام والمسلمین محمدی با اشاره به تاریخ از زبان قرآن كریم گفت: خداوند در گناه فردی مهلت می‌دهد ولی در گناه جمعی مهلت نمی‌دهد و ما باید تلاش كنیم كه جمع به سمت صلاح و خوبی برود نه فرد.
وی گفت: قرآن كتاب هدایت است و در زندگی فردی، اجتماعی و سیاسی همه شئونات را بیان كرده است و بر ما لازم است آن را بخوانیم و به آن عمل كنیم.
...................
پایان پیام/146