به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ روزنامه هاآرتص در مقاله‌ای به قلم «ازوی بارعل» می‌نویسد که: در یک انقلاب همچون یک جنگ هم در خصوص چگونگی و به ویژه چرایی آغاز آن نظر مثبتی دارند اما هیچ کس از آینده آنها اطلاعی ندارد.
مصر که سمبل انقلاب ملی است روز جمعه یادآور انقلاب دیگری بود. انقلاب سال 57 ایران که در آن هزاران دانشجو با تسخیر سفارت آمریکا، دیپلمات‌های آمریکایی را به مدت 444 روز به گروگان گرفتند. اما تفاوت‌های عمده‌ای میان این دو رویداد وجود دارد. در ایران، رژیم جدید از تسخیر سفارت حمایت کرد و آن را قسمتی از جنبش انقلابی برای از ریشه کندن حضور آمریکا، حامی شاه، در کشور دانست. اما در مصر، رژیم جدید که از حمایت نسبی افکار عمومی بهره‌مند است، از مردم درس گرفت و توسط مردم سر جای خود نشانده شد.
خطوط قرمزی که ژنرال «حسین طنطاوی» امید داشت حتی میان تظاهر کنندگان در خصوص امور مجاز و غیرمجاز و میان نقش کشور و حقوق عامه ترسیم کند، روز جمعه فرو ریخت. میدان تحریر تصمیم گرفت که سیاست خارجی مصر را در اختیار خود بگیرد لذا سفیر اسرائیل را اخراج کرد، به سفارت یورش برد و رژیم مصر را تحقیر کرد.
شورای نظامی حاکم بر مصر در دو هفته گذشته در یک دوراهی گرفتار شده است. با توجه به اعتراضات ادامه‌دار مردم معترض که در یک آن، پرچم اسرائیل را از بالای سفارت آن کشور به نشانه اعتراض به ضعف مصر در مقابل ترکیه (که لحظه‌ای در اخراج سفیر اسرائیل درنگ نکرد) به پایین کشید، دولت مصر در موقعیت بدی گرفتار شد بطوریکه باید میان خواسته شهروندان خود و مسئولیت حفاظت از سفارت و جلوگیری از یک بحران سیاسی تعادل ایجاد می‌کرد.
دولت در تلاش برای جلوگیری از دسترسی مردم به ساختمان سفارت، به سرعت یک سد امنیتی ایجاد کرد اما به وضوح مشخص شد که صرف وجود سد همچون وجود خود سفارت مردم مصر را عصبانی می‌کند. روزهای اول پس از نصب سد امنیتی، مصری‌ها بر روی آن شعارهای ملی‌گرایانه می‌نوشتند، تا اینکه روز جمعه آن را کاملا خراب کردند. لذا، ارتش و نیروی پلیس باید میان دخالت قهریه، متفرق کردن جمعیت و استفاده از گاز اشک آور از یک سوی و اقدامات پیشگیرانه از سوی دیگر که ناگریز ممکن بود به تقابل‌های خشونت‌بار منجر شود یکی را انتخاب می‌کرد.
شورای نظامی که هزاران تن از تظاهرکنندگان میدان تحریر به دلیل ناتوانی آنها در جامه عمل پوشاندن به اهداف انقلاب خواستار کناره‌گیری آن از قدرت هستند، نمی‌تواند پایگاه حمایتی خود را که هر روز تضعیف می‌شود نابود کند، لذا تصمیم گرفت از تقابل مستقیم اجتناب کند. شورا با تخلیه بلافاصله دیپلمات‌های اسرائیلی موافقت کرد و به طرف اسرائیلی نشان داد که قصد دارد آنهایی را که به سفارت حمله کرده‌اند در آینده‌ای نزدیک دستگیر کند.
ارتش اعلام کرد که در بالاترین سطح آماده باش قرار دارد، تمامی مرخصی‌های نیروهای پلیس لغو شد و دولت صبح شنبه جلسه‌ای اضطراری برای بررسی چگونگی حل مسئله سفارت اسرائیل برگزار کرد.
پلیس که به وضوح از کمبود نیرو رنج می‌برد با تظاهرکنندگان درگیر شد و در این میان، حدودا 1000 نفر که بسیاری از آنها پلیس بودند آسیب دیدند. درگیری‌ها صبح امروز نیز ادامه داشت، که ضربه‌هایی به رهبران اسرائیل و مصر وارد کرده است.
آیا به پایان روابط مصر و اسرائیل رسیده‌ایم؟ اسرائیل و مصر، هر دو بر برجای بودن معاهده صلح میان دو کشور تاکید کرده‌اند، و مصر نه تنها بدان پایبند است بلکه گام‌های ضروری برای ایجاد شرایط لازم برای فعالیت کامل و امن کارکنان سفارت اسرائیل را اتخاذ خواهد کرد.
یکی از پیشنهادات مطرح شده، انتقال سفارت به مکانی امن‌تر و به دور از مراکز اجتماع مردم بود تا بتوان در اطراف آن امنیت بهتری فراهم کرد. واکنش برخی از گروه‌های تظاهرکنندگان نیز از اهمیت بالایی برخوردار است، در حقیقت، جنبش ششم آوریل روز جمعه اعلام کرد که ارتباطی با تظاهرات مقابل سفارت ندارد. گروه‌های دیگر همچون اخوان‌المسلمین و گروه‌های مسلمان نیز واکنش‌های مشابهی داشته‌اند. صاحب‌نظران مصری نیز در مصاحبه‌های تلویزیونی خود به شدت از این اقدام انتقاد کردند و برخی روزنامه‌های مصری این حمله را به گروه‌های تبهکاری خشن که طرفدار باشگاه فوتبال الاهلی هستند نسبت دادند.
در حال حاضر باید کنترل بحران و اجتناب از اعلامیه‌های احساسی را که به تحریک بیشتر منجر می‌شود اولویت اساسی خود قرار دهیم. دولت باید میان دولت مصر (که باید اعلامیه‌ای در خصوص وضعیت صادر کند) و تظاهر کنندگان قائل به تمییز باشد. باید به خاطر بسپاریم که حمله به سفارتخانه‌ها و حتی ورود به آنها رویدادی نادر نیست. اخیرا در دمشق و یمن به سفارت آمریکا حمله شد و سفارت ترکیه در دمشق نیز مورد حمله قرار گرفت.
...................
پایان پیام/146