به گزارش خبرگزاری اهل بیت (ع) ـ ابنا ـ تراژدی به آتش کشیدن مدرسه شبانه روزی شیعیان سامپانگ بار دیگر سیلی محکمی به وحدت اسلامی زد و بسیار مایه تأسف است که دستگاه امنیتی اندونزی قادر به جلوگیری از اینگونه وقایع سبوعانه نیست.
اگر از سوی پلیس و همچنین دولت محلی توجه بیشتری به اهمیت موضوع و سوابق آن می شد ، باید از حمله به مدرسه شبانه روزی شیعیان پیشگیری به عمل می آمد که متأسفانه اینچنین نشد.
ماده 18 اعلامیه جهانی حقوق بشر، آزادی مذهب را یک حق اساسی برای هر انسان می داند که باید توسط دولت حمایت شود؛ بنابراین دولت هر کشور باید مسئولیت هرگونه تهدید یا خطر احتمالی که بتواند منجر به نقض این حق شود را به عهده بگیرد.
حمله به مدرسه شبانه روزی در سامپانگ یادآور فاجعه تلخی است که سال گذشته در "سیکِ اوسیک" در بَنتِم در جاوا رخ داد و طی آن سه نفر به شهادت رسیدند و مسجدشان (محل عبادت آنها) نیز در آتش سوخت. درست مانند تراژدی سیکِ اوسیک، در سامپانگ نیز پلیس برای چنین حمله ای آمادگی نداشته است، به نظر می رسد حتی اگر چند ساعت قبل از وقوع حادثه هم به آنها خبر داده می شد باز از طرف نیروی پلیس سامپانگ هیچ اقدامی صورت نمی گرفت.
پلیس محلی اعلام کرده که گروهی از اوباش در چند صد متری مدرسه مانع نزدیک شدن پلیس به محل وقوع حادثه می شدند!
این ادعای پلیس البته قابل قبول نیست که عده ای اوباش اجازه ورود آنها را به صحنه ندهند. نیروی پلیس باید آنها را متفرق کرده و کنترل اوضاع را به دست می گرفت. در اینجا سهل انگاری نیروهای پلیس کاملا مشهود است.
در همین حال موقعیت پیروان مکتب اهل بیت (ع) در اندونزی که به عنوان اقلیت به شمار می روند،با انتشار فتوای شورای علمای سامپانگ مبنی بر گمراه و منحرف بودن شیعیان رو به وخامت گذاشته است. شورای علمای سامپانگ در حالی این فتوای بی اساس را با فشار سلفی ها صادر کرده که شورای علمای اندونزی هرگز چنین فتوایی علیه مذهب تشیع منتشر نکرده است.
شورای علمای اندونزی اعلام کرد که اهل تسنن و تشیع دو فرقه بزرگ در اسلام هستند، همانطور که در کنفرانس اسلامی مکه در سال 2009 به رسمیت شناخته شده بودند. این مسئله نشان می دهد که فتوای صادر شده از سوی شورای علمای سامپانگ تهدیدی بزرگ علیه امنیت مذهبی به ویژه شیعیان در اندونزی است.
در حالی که پیش از این نیز حملات متعددی به شیعیان در شرق جاوا صورت گرفته است، از جمله در بوندووسو، پاسوروان، ملنگ و بنگیل؛ وقوع اینگونه حوادث، باید تلنگری برای دولت های محلی باشد تا در پی یافتن راه حلی برای جلوگیری از این حملات باشند.
در همین حال، انجام گفت و گوهای میان نخبگان و دانشگاهیان شیعه و اهل سنت برای به حداقل رساندن سوءتفاهم ها و ایجاد یک درک متقابل در میان دو مذهب کمک شایانی کرده است؛ اما بسیار مایه تاسف است که این نوع از درک متقابل تنها در سطوح نخبه و دانشگاهی یافت می شود.
تراژدی اخیر در سامپانگ نشان می دهد که اگر این آگاهی به سطح توده مردم راه پیدا نکند و اقدامات بازدارنده پلیس اندونزی افزایش پیدا نکند ، در آینده نیز باید منتظر حوادث تلخ تری برای پیروان مظلوم اهل بیت (ع) در این کشور بود.
گفتنی است امسال در استانه ماه محرم خشونت ها علیه شیعیان اندونزی در منطقه شیعه نشین "سامپانگ" واقع در جزیره "مادوره" از سوی سلفیان گسترش یافت، به طوری که فضای رعب و وحشتی را در میان ساکنین این مناطق به وجود آورد.
این خشونتها و آزار و اذیت که از ناحیه سلیفان افراطی صورت میگیرد گاه به حد تهدید ساکنین منطقه سامپانگ و آتش زدن منازل و مدارس هم میرسد.
در همین حال "شیخ تاج الملوک" از علمای شیعه این منطقه تاکنون چندین مرتبه مورد تهدید سلیفان تندرو قرار گرفته است و محل کارش نیز از سوی عناصر سلیفان تخریب و خانه اش مورد هجوم این عناصر قرار گرفته و در نهایت از منطقه خود بیرون رانده شده است.
شیخ تاج الملوک در مورد اقدامات خشونت آمیز سلفیان افراطی در ایام محرم الحرام اظهار داشت : " در ایام سوگواری امام حسین (ع) که همه ساله از سوی شیعیان در این منطقه برگزار میگردد، سلفیان با برگزاری تظاهراتی خواستار لغو برگزاری مراسم عزاداری شده بودند."
وی افزود:" این گروه به تظاهرات بسنده نکردند، بلکه شیعیانی را که قصد شرکت در مراسم عزاداری را داشتند تهدید به اخراج از مناطق و منازلشان نمودند و زمانی که که با جواب منفی از سوی عزاداران روبرو شدند، منازل برخی از شیعیان را در نیمه شب به آتش کشیدند."
شیخ تاج الملوک در مورد وضعیت معیشتی و شرایط اقتصادی شیعیان اندونزی در منطقه سامپانگ هم خاطر نشان ساخت ، گفت: "در حال حاضر شیعیان در محاصره و در وضعیت خفقان آوراقتصادی به سر میبرند و اکثر شیعیان فقیر و مستضعف میباشند."
گفتنی است جمعیت شیعیان در منطقه سامپانگ بالغ بر 300 نفر میباشدکه تعدادی از آنان به علت تهدید سلفیان افراطی به مناطق خارج از شهر و جنگل پناه برده اند.
................
انتهای پیام / 141 ـ 106