به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل، در رابطه با فيلم موهن درباره پيامبر اسلام(ص)، خطاب به دستگاه‌هاي فرهنگی کشور بيانيه‌اي منتشر و از عملكرد اين دستگاه‌ها انتقاد كردند.
به گزارش ابنا متن اين بيانيه به شرح است:
آیا هنر و سیاست دو مقوله جدا هستند؟ آیا باید با نگاه سیاسی به هنر پرداخت؟ آیا هنر برای هنر است؟ آیا یک هنرمند باید به مسائل سیاسی بپردازد؟ هنر در خدمت سیاست است یا سیاست در خدمت فرهنگ و هنر؟ اینها سوالاتی است که سالهای سال است هنرمندان ما را مشغول خود کرده است. عده‌ای با صدای رسا به این سوالات پاسخ گفته‌اند و عده‌ای هم از جواب گفتن به آن طفره رفته‌اند. در این وانفسا همان‌هایی که این سوالات را در ذهن هنرمند ما، خاصه سینماگر ما فرو کرده، خود مشغول بهره‌برداری و استفاده ابزاری از هنر برای مطامع سیاسی خود است.
در مبانی اقتصاد و در همان ابتدای راه اگر از یک دانش‌آموز دبیرستانی بپرسیم که اولین گزاره‌های اقتصادی که می‌آموزد چیست، بدون شک پس از گفتن «تعریف اقتصاد»، «تعریف کالا» حتما از مزیت نسبی سخن به میان می‌آورد. یعنی با توجه به منابع و امکانات موجود و با در نظر داشتن اهدافی که قرار است به آن برسیم، بهترین و کارآمدترین روش که ما را به بیشترین بهره‌وری می‌رساند، کدام روش است! حال با توجه به نکته مزبور، آیا ما در سینما خود این مفهوم عاقلانه را پیاده نموده ایم؟ یعنی با توجه منابعی محدودی که در مقابل منابع بی حد و حصر سینمای جهان من جمله کمپانی های هالیوود داریم، آیا این منابع را درست استفاده نموده ایم! حال که پس از این اقدام وقیحانه در توهین به ساحت پیامبر عشق و مهربانی که قلب مسلمانان جهان را جریحه دار نموده است و به طبع آن هنرمندان و سینما گران ما نیز در اقدامی به جا این اقدام را محکوم نموده اند، آیا فقط در مقابل این اقدام باید بیانیه داد و آن را محکوم کرد!
روی اول سخن با مدیران سینمایی کشور است. مدیرانی که به ادعای خود در تلاش هستند تصویری موجه از ایران و ایرانی به دنیا نشان دهند! در تمامی برحه تاریخ سینمای کشورمان بر خلاف عرصه سیاسی کشور که در ابتدای آن انقلاب اسلامی با تک های شدید خود تفکر سیاسی غرب را زمینگیر کرد، در عرصه فرهنگ اما همیشه شاهد آن بوده ایم که در مقابل آن تکِ سیاسی که به جبهه فکری مغرب زمین وارد نموده بودیم، با تک های شدید فرهنگی غرب مواجه بودیم که در پاسخ به آن هیچ پاتک قابل توجهی نداشته ایم.
باید قبول کنیم در این جنگ عظیم فرهنگی با سو مدیریت فرهنگی در کشور همیشه کاسه چه کنم دست گرفته ایم از همان ابتدا که ده ها فیلم مثل «بدون دخترم هرگز»، «300» و امروز هم این فیلم مذبوحانه ساخته شد، تنها اقدام مان فقط محکوم کردن، نامه زدن به رییس فلان جا و دبیر بهمان جا بوده است! و باز هم از منابع محدود مان در ساخت فیلم ها آبگوشتی و گیشه ای بوده است.
مزیت نسبی را در فیلم هایی که مخاطب تنها و تنها همان دو ساعتی که در سینما (با احتساب اینکه کسی به سینما می رود!) است، آن را به خاطر دارد. و به واقع در سیاست های فرهنگی کشور سینما به مثابه یک افیونی جهت التیام آلام (یا به عبارت بهتر ناهنجاری های فرهنگی وارداتی سبک زندگی غربی) محسوب می شود که در واقع همین امر هم محقق نشده است! چرا که این افیون به مانند مسکن تنها درد را خاموش می کند و منشا آن را از بین نمی برد و پس از مدت کوتاهی نه تنها درد بهبود نمی بخشد بلکه فرد را دچار افسردگی های ناشی از مصرف ای ماده افیونی (سینما) می کند.
پس مدیران سینمایی ما منابع محدود را صرف ساختن فیلم های سخیف می کنند و یا اگر کمی به خود فشار بیاورند و بخواهند چهره ای از ایران و انقلاب اسلامی به دنیا عرضه کنند فیلمی درباره بنیان گذار انقلاب اسلامی می سازند که هنوز بعد از دوسال از ساخت آن حتی جرئت عرضه کردن آن را ندارند و از این کار خجالت می کشند به طوریکه حتی کارگردان آن نیز ابا دارد که نامش در این فیلم به کار برده شود!
در مثالی دیگر که این روز ها بحث آن داغ شده است، فیلمی که مسئولان سازمان سینمایی آن را در جواب فیلم 300 می دانند! فیلمی که بدون توجه به این بحث که کارگردان آن چه کسی است، اصلا در اولویت های ما قرار ندارد و حتی گفته می شود که نگرش های فمینیستی در آن دیده میشود! آیا فیلمی که ادعا می شود چهره خوبی از ایرانی ها نشان می دهد می تواند در برابر هجمه عظیمی که نه تنها ملیت مان بلکه عقاید ما را زیر سوال می برد مقابله کند! جایی که اصلا زمین بازی متفاوت است! در واقع اگر ما از سوی هالیوود گلی در یافت می کنیم، بازیکنان خودی نیز پیاپی در حال گل زدن به خودمان هستند!
بعد از مدتی هم اگر یک اثری که خالق دغدغه مند آن برای ساختش خون دل خورده است، با سو مدیریت و بی مهری مدیران سینمایی مواجه می شود و سرش در مقابل بی تدبیری ها که عمدی و سهوی بودن آن را مردم تشخیص می دهند، ذبح می گردد! فیلمی مثل شکارچی شنبه که به حدی برای صهیونیست ها گران آمد که بازیگر آن را برای اینکه گوشمالی بدهند از صدور روادید محروم می کنند و هزار داد و فریاد علیه آن از سوی دشمن بلند شد، باز هم توسط دوستان نادان ذبح شد و شاید همان چیزی که دشمنان ما می خواستند، با عملکرد دوستان نادان ما محقق گشت! فیلمی که تنها با یازده سینما آن هم فقط در تهران دیده نشد! و اگر نبود لطف خدا و توجه ویژه دانشجویان حق طلب و مطالبه گر ایران اسلامی، شاید ندای حق طلبی شکارچی شنبه هیچگاه شنیده نمی شد!
اما روی دیگر سخن با هنرمندان و سینما گران عزیز می باشد! سینما گرانی که با اقدام به موقع خود در صدور بیانیه محکوم کردن فیلم موهن نشان دادند که در کنار ملتشان قرار دارند. گرچه نام کسانی که همیشه ادعای مردمی بودن دارند و خود را وامدار مردم می دانند در کنار سایر این عزیزان خالی بود. که البته مردم نیز به این رفتارشان عادت نموده اند! چطور می شود کسی خود را هنرمند مردم بداند و در زمانی که به زیباترین اعتقادان و دوست داشتی ترین خلایق نزد ملت توهین شود، سکوت اختیار کرد! این پارادوکس به نظر سخت را اما، مردم ما سال های سال است که به آسانی حل نموده اند!
اما برادران و خواهران گرامی! هنرمندان متعهد ایران اسلامی! آیا وقت آن نرسیده که ما در حق بودن مواضعمان پافشاری کنیم؟ همانطور که دشمنان در باطل بودن خوشان اینچنین خود را به در و دیوار می کوبند! ما که ادعای مسلمانی داریم و افتخار می کنیم که زیر بیرق اهل بیت سینه می زنیم و واهمه ای نداریم که به خاطر این اعتقاد جانمان را نیز از کف بدهیم، چرا هنوز احساس دغدغه نکنیم و تک فرهنگی دشمنان را نه با پاتک سیاسی بلکه با پاتک فرهنگی جواب بدهیم؟ اگر بگوییم که «نمی شود در مقابل آن هجمه عظیم فرهنگی کاری کرد!» حرف اشتباهی است! چرا که خداوند منان بشارت داده است که«کم من فئته قلیله غلبت فئته کثیره باذن الله» یعنی به اذن خداوند عده قليلي بر عده كثيري غلبه نمايند! چرا تنها و تنها مجید مجیدی باید بلندگوی ما در رساندن ندای حقانیت مان در جهان باشد! چرا هر کدام ما بلندگویی نمی شویم و خود را فریاد نمی زنیم! اگر می خواهیم ملت ما را باور نمایند به اینکه در کنارشان قرار داریم، صدور بیانیه کافی نیست و باید در عرصه عمل وارد شد که «ز عمل کار بر آید/ ز سخنرانی نیست..................پایان پیام/ 218