به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ اواخر جنگ جهانی اول؛ سال 1918؛ شکست دولت عثمانی؛ تسلط فرانسه و انگلستان بر امپراطوری شکست خورده، تقسیم اراضی به غنیمت گرفته شده، حمله انگلیسی‌ها به عمق سرزمین فلسطین و آغاز طرحی که سرانجام به شکل‌گیری رژیم مجعول صهیونیستی انجامید.
94 سال پیش در چنین روزی پای انگلیسی‌ها به سرزمین مقدس فلسطین باز شد و این قدم منحوس مقدمه‌ای شد برای چندین دهه رنج و عذاب مردم این سرزمین.
در این روز انگلیسی‌ها به منطقه‌ای حمله کردند که صحرای سینا و کانال سوئز را در جوار خود داشت و مالکیت فلسطینیان بر این سرزمین تهدیدی جدی بر سیاست‌های استعماری بریتانیا به شمار می‌آمد. قرارگیری فلسطین در مرکز اتصال 3 قاره و چیرگی که این موقعیت برای فلسطین بر کرانه‌های جنوبی دریای مدیترانه و دریای سرخ ایجاد کرده بود، انگلیسی‌ها را به آن واداشت تا در زمان امضای پیمان «سایکس پیکو» با فرانسه (پیمانی که طی آن فرانسه و انگلیس سرزمین‌های غصب شده از امپراطوری عثمانی را بین هم تقسیم کردند)، فلسطین را از میان سرزمین‌های امپراطوری شکست‌خورده عثمانی برای استعمار برگزینند.
از سوی دیگر هم، جنبش جهانی صهیونیسمی قرار داشت که با شعار «سرزمین بدون مردم برای مردم بدون سرزمین» به دنبال تشکیل دولتی یهودی بود و انگلیس را کشوری یافته بود که می‌تواند به این جنبش در غصب یک سرزمین و تشکیل دولت یهود کمک کند. همکاری با یهودیان و جنبش صهیونیسم منافعی نیز برای انگلیس داشت، چراکه این جنبش می‌توانست نقش مهمی در مهار فعالیت‌های ضداستعماری فلسطینیان ایفا کند.
پیش از این انگلیس یک بار دیگر در سال 1902 به رهبری «آرتور جیمز بالفور» نخست‌وزیر این کشور تلاش کرده بود تا دولتی یهودی در شرق آفریقا ایجاد کند. این طرح در آن زمان با شکست مواجه شد اما انگلیس نه تنها این طرح را کنار نگذاشت، بلکه آن را با طرح ارائه شده از سوی جنبش جهانی صهیونیسم که خواستار تشکیل دولتی یهودی در نزدیکی صحرای سینا بودند، همراه کرد و نهایتا بالفور در سال 1917 رسما در کابینه انگلیس از طرح خود برای تاسیس «وطن یهودیان» پرده برداشت.
یک روز بعد بود که بالفور طی نامه‌ای خطاب به «لرد روچیلد» سرپرست وقت فدراسیون صهیونیسم نوشت: «انگلیس از تاسیس وطنی ملی برای یهودیان در فلسطین حمایت می کند».
بسیاری این نامه را سرآغاز تلاش رسمی انگلیس برای تشکیل دولت یهودی می‌دانند. تلاشی که از سال بعد با حمله نیروهای انگلیس به خاک فلسطین رسما وارد فاز اجرایی شد.
نیروهای انگلیسی برای تحقق طرحی که از مدت‌ها قبل برای آن برنامه‌ریزی کرده بودند در 18 سپتامبر 1918 حمله تازه‌ای را به اعماق سرزمین فلسطین انجام دادند و پس از پیروزی در جنگ «مجیدو» در روز 23 سپتامبر شهرهای ناصره و حیفا را به تصرف خود درآوردند. این حمله نهایتا 2 ماه بعد به تصرف کامل بیت‌المقدس و تکمیل اشغال فلسطین انجامید.
از این سال به بعد بود که جنبش جهانی صهیونیسم رسما با حمایت انگلیسی‌ها به تخریب ساختارهای سیاسی اجتماعی فلسطینیان پرداخت و در مقابل تلاش کرد تا جمعیت و همچنین پایگاه یهودیان را در این سرزمین گسترش دهد.
انگلیس که پیش‌تر نخست‌وزیرش «لوید جورج» در زمان صدور اعلامیه «بالفور» به یهودیان گفته بود برای تشکیل جامعه یهود باید به اکثریت جمعیتی در فلسطین برسند، به جنبش صهیونیسم کمک کرد تا آژانس یهود را راه‌اندازی کنند. شکل‌گیری آژانس یهود موجب شد تا سیلی از یهودیان به سرزمین فلسطین روانه شود و از این طریق زمینه لازم برای تغییر در بافت جمعیتی فلسطین ایجاد شود.
در حالی که جمعیت یهودیان تا پیش از سال 1914 تنها چند هزار نفر بود، انگلیس با ورود به سرزمین فلسطین حدود 60 مستعمره یهودی تشکیل داد و یهودیان مهاجر را در آن اسکان داد، به نحوی که بعدها جمعیت یهودیان تا سال 1931 به 180هزار نفر رسید.
یک سال بعد در سال 1919 معاهده صلح ورسای که در پاریس به تصویب رسید برای اولین بار رسما قیمومیت فرانسه و انگلیس را بر سرزمین‌های سوریه، لبنان و فلسطین اعلام کرد.
هرچند که در ابتدا قرار بر این بود که انگلیس تنها نقش حمایتی و نه حاکمیتی در فلسطین داشته باشد، اما انگلیس خود را در معاهده‌های تصویب شده، «قیم حاکم» نامید و به این ترتیب توانست حاکمیت فلسطین را نیز به دست بگیرد.
انگلیس حاکمیت فلسطین را به یک یهودی انگلیسی به نام «هربرت ساموئل» واگذار کرد که به دلیل فعالیت‌هایش در حمایت از صهیونیسم و جنبش جهانی صهیونیسم شهره بود.
ساموئل پس از به دست گرفتن حکومت فلسطین، در اولین اقدام زبان‌های عبری و انگلیسی را نیز به زبان‌های رسمی این کشور اضافه کرد. او همچنین تلاش زیادی برای انتقال مالیکت اراضی از فلسطینیان به یهودی‌های مهاجر انجام داد. وی با انحصاری کردن ابزار کشاورزی در دست حکومت و افزایش مالیات فلسطینیان، آن‌ها را مقروض می‌کرد و فلسطینی‌ها نیز به ناچار مجبور به ترک زمین‌های خود می‌شدند. او از سوی دیگر روند ورود مهاجران یهودی به سرزمین‌های فلسطین را تسریع کرد.
انگلیسی‌ها نهایتا تا سال 1948 به حضور خود در سرزمین فلسطین ادامه دادند و در این مدت امتیاز آب و برق، امتیاز استخراج معادن به یهودیان واگذار شد. دولت انگلیس همچنین یهودیان را مسلح کرد و از سویی از دسترسی اعراب و فلسطینیان به تسلیحات جلوگیری کرد. در تمام این مدت ورود مهاجران یهودی به فلسطین ادامه پیدا کرد تا جایی که جمعیت یهودیان فلسطین در سال 1948 به 600هزار نفر رسید.
انگلیس زمانی نیروهای خود را از فلسطین خارج کرد که از حمایت سازمان ملل از شکل‌گیری دولت مستقل یهودی در اراضی غصب شده فلسطینیان اطمینان یافت. این کشور در سال 1947 وضعیت فلسطین را به سازمان ملل ارجاع داده بود و سازمان ملل هم یکسال بعد در سال 1948 با تشکیل کمیته‌ای رسما اسرائیل را به عنوان دولتی مستقل معرفی کرد و به این ترتیب انگلیسی‌ها توانستند ماموریت محول شده به خود را به خوبی اجرا کند و با ریختن خون‌های بسیاری از مردم فلسطین سرزمین غصب شده آنان را به صهیونیست‌ها تقدیم کنند.
.................پایان پیام/ 218