به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «آیت الله العظمی عبدالله جوادی آملی» در پیامی به حجاج بیت‌الله الحرام، مهم‌ترین پیام حج را ابلاغ آهنگ توحید دانسته ونوشتند: تنها داروی شفابخش جامعه جاهلی که جامه جنگ در بر کرده و بخش وسیعی از بودجه روی زمین را صرف انسان‌کشی می‌کند، عقلانیّت توحیدی است که با اندیشه عقل و انگیزه عدل به دست می‌آید.
در این پیام آمده است:
حمد ازلی خدای سبحان را سزاست که کعبه را قبله و مطاف موحّدان قرار داد، تحیّت ابدی پیامبران الهی خصوصاً حضرت ختمی نبوّت(ص) را رواست که قُدوة راکعان و ساجدان و عاکفان و طائفانِ محور بیت توحیدند، درود بیکران دودة طاها و اسرة یاسین به ویژه حضرت ختمی امامت، مهدی موجود موعود(عج) را بجاست که اسوه حاجیان و معتمران و زائران بیت رفیعی‌اند که با زمزمه ﴿رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا﴾ و معماری خلیل(ع) و ذبیح(ع) سامان پذیرفت، به این ذوات قدسی تولّی داریم و از معاندان لَدود آنان تبرّی می کنیم.
اکنون که مهمانان مهبط وحی از هر فجّ عمیق به مائده توحید و مأدبة وحدت فراخوان شده‌اند و با تلبیه خالصانه، هاتف ملکوتی را پاسخ مثبت گفتند، شایسته است ضمن درخواست تصلیة ویژه خدا که فرمود: ﴿هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَمَلاَئِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُم مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ وَکَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیماً﴾ و مسئلت ارائه خصوصی مناسک: ﴿أَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَتُبْ عَلَیْنَا إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ﴾ و تقاضای فیض‌یابی از ﴿فَإِذَا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفَاتٍ فَاذْکُرُوا اللّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرَامِ﴾ و تمنّی فوزگیری از ﴿وَرِضْوَانٌ مِنَ اللّهِ أَکْبَرُ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ﴾ که محصول ادراک حج اکبر است، نکاتی به عنوان ره‌توشه تقدیم محضر ضیوف‌الرحمان شود تا تذکره و تبصره‌ای بوده و راقم سطور را همانند دیگر محرومانِ از ضیافت، مورد عنایت قرار دهند.
حاجیان بکوشند تا از حضیض بردگی و چاه سوداگری برآیند
یکم اینکه حاجیان که سر بر آستان بیت توحید می‌مالند و معتمران که در جوار کعبه می‌نالند، تنها برای رهیدن از دوزخ یا رسیدن به بهشت لابه نکنند بلکه بکوشند تا از حضیض بردگی و چاه سوداگری برآیند و به جاه «وجدتک اهلاً للعبادة» بار یابند تا جهنم از آنان بِرَمد و بهشت مشتاق آنها شود که هر دانی، مشتاق عالی است و هر فائق، متنزّه از سافل.
این نکته فاخر از اولیّات و ابتکارات مولای موحّدان، ولید کعبه، امیرمؤمنان حضرت علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) است یعنی در بین امت اسلامی اولین انسان کاملی که باب ولایت را در پرستش موحّدانه خدای یکتا و یگانه گشود و با گشایش این در، روش ولیّ‌پروری را آموخت و اولیایی را برانگیخت و بینش خاصّ توحیدی را با منش و گرایش آنان آمیخت به طوری که اندوخته آنها، میراث شرف‌آور دیگر راهیان کوی ولایت شد حضرت علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) بود؛ زیرا ثابت کرد انسان هراسان از دوزخ، خودمحور است و شخص شیفته بهشت، خودمدار، نه آن را به کوی ولایت راهی است و نه این را به سوی ولایت طریقی، هر کدام حَوْمِ خود طواف دارند و به دور خویش شوطی خواهند داشت و مبتلا به مَجاز حجازند نه حقیقت کعبه که محاذی بیت معمور و مطابق عرش و استوار بر تسبیحات اربع: «سبحان الله و الحمد لله و لا إله الاّ الله و الله اکبر» است.
دوم اینکه مهم‌ترین پیام حج، ابلاغ آهنگ توحید در صدر و ساق هویّت محرمانِ کوی کعبه است تا در تمام گفتار، رفتار و کردار بر محور ﴿فَأَیْنََما تُوَلُّوْا فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ﴾ حرکت کنند و حضور تفکّر دینی در زندگی آنها همانند سرایت گلاب در برگ گل باشد که طراوت و عطرآگینی آن رهین همان قطره معطّر است.
اگر خیری به آنان رسید بعد از استعلام چیستی آن، هرگز نگویند آن را چه کسی داد بلکه بگویند چه کسی آورد و رساند؛ زیرا دهنده آن خیر، فقط خداست ﴿وَمَا بِکُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ﴾.
سعی بلیغ خویش و دیگران را، فاعل به معنای مابه بدانند نه فاعل به معنای مامنه و همین ابزار بودن را نیز در گرو لطف ممتاز پروردگار بدانند زیرا برای غیر او جز بندگی و تهی‌دستی نخواهد بود.
عکوف موحّدان اهل حرم و زائران حضرت ختمی نبوت(ص) و ائمه بقیع(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) سیّدة زنان جهان، از سالف و آنف و غابر و قادم می‌تواند رهیافت مناسبی به بارگاه قدس خدای سبّوح و قدوس باشد.
سوم اینکه کعبه، بیت رفیعی است که عاکفان آن منزّه از گرایش به لهو و لعب: ﴿وَالَّذِینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ﴾ و مبرّای از دسترسی لهوند: ﴿رِجَالٌ لاَّ تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلاَ بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ﴾ کسی که نه به سوی عیب می‌رود و نه نقص به سمت وی می‌شتابد فردی که نه در مدار قصور می شود و نه فتور در محور او حرکت می‌کند انسانی که نه در افق غروب قدم می‌زند و نه افول در کرانه او پدید می‌آید چنین شخصی شایسته احرام کوی بیتی است که مرآت عرش خداست و دلِ چنین محرمِ طائفی، عرش رحمان است و معارف سبّوحی وارد بر چنین قلبی، لایق نام برداریِ «حکمت عرشی» خواهد بود چنانچه سنّت قدسی و دیرپای حکیمان متألّه این بود که از نوآوری‌های قلبی خویش که نه مسبوق به ره‌آورد دیگران بود و نه ملحوق به فکر متأخران بلکه مصبوغ به صبغة ویژه الهی بود به «حکمت عرشی» یاد می‌کردند نه از هر مطلب عمیق علمی زیرا یافته‌های دیگران حکمت عرشی آنان است چون نعمتِ صاحبدل از آن خود صاحبْ‌دل است.
به هر تقدیر کعبه که مهمانخانه خاص خداست مثار کوثر است نه تکاثر و هرگز اصحاب کثرتِ متاعِ غرور، به منزلت رفیع صحابة کوثر عقل و عدل بار نخواهند یافت.
هان ای حاجیان و معتمران در مسعای کوثر، حکمتِ عرشی بجویید و مرمای تکاثر را رجم کنید تا کعبه، مشتاق شما شود چنانچه بهشت، شائق اوحدی از اهل ایمان است.
چهارم اینکه کعبه پرده‌ای دارد که گروهی بی‌صبرانه منتظر کنار رفتن آن هستند تا درون آن بیت رفیع الهی را ببینند، خود کعبه نیز پرده بیتِ معمور است که خواصّ از اهل طواف و عکوف می‌کوشند آن کنار رود تا بیت معمور را همانند فرشتگان ببینند چنانچه خود بیت معمور نیز پرده عرش الهی است که طائفان اخصّ می‌جوشند آن کنار رود تا متن عرش، مشهود اینان شود.
برای برطرف شدن پرده، دو راه مانعةالخلوّ وجود دارد که جمع آنها ممکن است: یکی با دستِ کوشش و دیگری با نسیمِ کشش، چنانچه پرده محسوس گاهی با دست کنار می‌رود و زمانی با وزش نسیمِ دلپذیر و ملایم، مبتلایان به پرده جهل علمی و جهالت عملی﴿أَعْیُنُهُمْ فِی غِطَاءٍ عَن ذِکْرِی﴾ از هر دو نعمت محروم‌اند و متنعّمان قرب نوافل: «کنتُ...بصرَهُ الذی یُبصِر به» از هر دو منّت برخوردار.
بهترین زمان برای رونمایی از عرش خدا، فرصت زرّین ایام حج در مهبط وحی است
بهترین زمان و برترین زمین برای رونمایی از بیت معمور و عرش خدا، فرصت زرّین ایام حج در مهبط وحی است.
هان ای طائفانِ عاکف، هماره بین کوشش و کشش باشید تا خود، کعبه را که پرده بیت معمور است کنار ببرید یا با نسیم قدسی کنار برود، آن گاه انبیا و صدّیقان و شاهدان و صالحان را محرمان آن بیت می‌یابید و همراه آنان در حریم آن خانة معمور به نیایش می‌پردازید و می‌نگرید که بین عامران آن بیت و معتمران این بیت چه تفاوت است.
پنجم اینکه قبله عاکفانِ طائف و مطاف حاجیان و معتمرانِ عاکف، آینه اسمای حسنای الهی است، هر زائری مهمان اسمی از آن نام‌های مبارک است.
انسان کامل که خود نیز مظهر اسم اعظم خداست میزبانی همه اسمای الهی را مشاهده می‌کند و مهمان همه آنها خواهد بود.
هیچ منعی برای ضیافت مطرح نیست مگر حجاب شخصی خود اشخاصِ زائر، نموداری از تمایز ضیوف و تفاوت مهمان‌ها و اختلاف ضیافت‌ها را می‌توان در تفاوت ندا و نجوای اهل منادات و آل مناجات مشاهده کرد، البته همه این ادعیه متمایز، رشحات اهل بیت وحی(ع) هستند که خود مظاهر تامّ اسمای الهی‌اند.
آن ذوات قدسی که از مزایای قرب فرایض بهره‌مند و از مواهب قرب نوافل متنعّم‌اند برخی را به دلالت و هدایت ترغیب کردند تا از خدا دلیل راه و هادی طریق طلب کنند و بعضی را به دلال و غنْج و ناز رهنمون شدن تا با خدا در بستر نیازمندی ناز کنند و از سکوی پرشِ حاجت و نیاز، به سمت غنج و دلال پرواز کنند و در کمال انس و محبت بدون احتجاب و احساس هراس با پروردگار خود به ناز زمزمه کنند و این مناجات دلپذیر را از هر نیایش دیگری بهتر بدانند. آنچه در دعای افتتاح شب‌های ماه مبارک رمضان از حضرت ختمی امامت بقیّةالله(ارواح من سواه فداه) آمده چنین است: «وَاَسْئَلُکَ مِسْتَأنِساً لا خآئِفاً وَلا وَجِلاً مُدِلاًّ عَلَیْکَ فیما قَصَدْتُ فیهِ اِلَیْکَ» و کیفیت دلال و ناز در جملة: «فَاِنْ اَبْطَاَ عَنّی عَتَبْتُ بِجَهْلی عَلیک» ظهور دارد؛ زیرا موجود نیازمندی که فقر برای او از سنخ عرض مفارق نبوده و از قبیل عرض لازم ذات نیز نیست چه اینکه از مقوّم‌های ذات به معنای ماهیت نظیر حیوان ناطق برای انسان نخواهد بود زیرا اگر فقر برای وی همانند ذات ماهوی باشد چون ماهیت متأخر از هویّت و اصل هستی انسان است لازم می‌آید که حاجت در متن هویّت انسان نباشد در حالی که موجود امکانی همانند انسان وجودی غیر از نیاز ندارد، چنین موجود محتاجی اجازه یافت تا از رهگذر خطابِ نیازمندانه به عتاب نازوار پرواز کند و اگر به خواسته خود در حوزة نیایش با پروردگار نرسید به آن حضرت عتاب کند که چرا تأخیر در اجابت روا داشت.
«اِلهی اِنْ اَخَذْتَنی بِجُرْمی اَخَذْتُکَ بِعَفْوِکَ وَاِنْ اَخَذْتَنی بِذُنُوبی اَخَذْتُکَ بِمَغْفِرَتِکَ وَاِنْ اَدْخَلْتَنی النَّارَ اَعْلَمْتُ اَهْلَها اَنّی اُحِبُّکَ»، خدایا اگر تو مرا مؤاخذه کنی که چرا گناه کردی و مجرم شدی من از تو خواهم خواست که چرا عفو نکردی و اگر مرا داخل دوزخ کنی اهل جهنم را آگاه می‌کنم که من تو خدا را دوست دارم. چون این جمله‌های نورانی از زبان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) رسیده است و آن ذوات قدسی از قرب نوافل برخوردار بودند، در حقیقت با زبان الهی، اعتراف و دلال و ناز مطرح می‌شود نه با زبان دیگر .
پیام رسای حج برای ترسا و پارسا، تأمین اقتصاد در ظلّ اعتقاد و امنیت در پرتو امانت است
ششم اینکه پیام رسا