به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «خداداد عزيزي» عضو سابق تيم‌ملي فوتبال ايران گفت: بچه که بودم، از پدر و مادرم چيزهايي درخصوص وقف مي‌شنيدم. مثلا اينکه فلان مسجد را فلان شخص وقف کرده براي آخرتش يا مواردي از اين قبيل.
وي افزود: بعضي کارها ريشه در خاطرات بچگي دارد. مثل همين وقف. شايد معني آن را خيلي متوجه نمي‌شديم. اما مي‌ديديم و مي‌شنيديم عده‌اي براي کمک به فقرا يا براي آخرت شان مكان‌هايي را وقف مي‌کنند. مدرسه ، بيمارستان يا مساجدي که به ما مي‌گفتند وقف شده است و همين کلماتي که معناي آن را به طور کامل متوجه نمي‌شديم، مي‌شد خاطراتي که وقتي بزرگ تر مي‌شديم، معناي آن را به خوبي درک مي‌کرديم. چراکه از بچگي، در تودر توي ذهنمان بود.
بازيکن سابق تيم‌ملي ادامه داد: اما همه چيز به همين جا نبايد ختم شود. به يک سري خاطرات بچگي که وقتي بزرگتر مي‌شويم معناي آن را مي‌فهميم. چرا که هر چقدر جلوتر مي‌رويم، مي‌بينيم کمتر مي‌دانيم. مثلا تا قبل از اينکه بگوييد در ايران 750 نوع نيت وقف داريم، به ذهنم هم نمي‌رسيد ممکن است اين تعداد نيت وقف داشته باشيم و با وجود اينکه از بچگي در مورد وقف شنيده بوديم و چيزي نيست که امروز و ديروز در مورد آن شنيده باشيم، مي‌بينم که اطلاعاتم در مورد آن بسيار بسيار اندک است و اين نشان مي‌دهد اطلاع‌رساني درخصوص اين امر خير که مي‌تواند گره از کار بسياري از مردم نيازمند باز کند، خيلي کم است.
مدير فني تيم فوتبال ابومسلم خراسان ادامه مي‌دهد: يکي از راه‌هايي که مي‌تواند اطلاع‌رساني درخصوص وقف را افزايش دهد، ارتباط بين اين امر خير با ورزش است. ورزشي که اين روزها، روي زشت آن به شدت زير ذره بين است. اما وقتي به سوي معنويت پيش برود، روي زشت آن، کم وکمتر شده و حتي به جايي مي‌رسيم که ورزش مي‌شود همان ايده آلي که همه در ذهن و آرزوهايشان دارند. چرا که معنويات، به طور غيرارادي باعث پاک شدن ناپاکي ها مي‌شود و اين چيزي نيست که احتياج به آزمون و خطا داشته باشد براي اثباتش.
غزال تيز پاي فوتبال ايران همچنين اضافه کرد: البته اينطور نيست که ورزش ما با اين گونه کارها بيگانه باشد. ورزشکاران زيادي را مي‌شناسم که همواره در کارهاي خير پيش قدم هستند. اما خيلي ها دوست ندارند نامي از آنها برده شود و ترجيح مي‌دهند هرکاري که مي‌کنند، بين خود و خداي خودشان بماند. چرا که بعضي چيزها دروني است.
وي ادامه داد: اما نمي‌توانيم منکر اين شويم که مردم ما از ورزشکاران الگو برداري مي‌کنند و وقتي مي‌بينند که ورزشکاران، در راه‌هاي خير قدم برمي دارند، تشويق مي‌شوند به انجام اين قبيل کارها و به عبارتي ديگر مي‌توان گفت ورزش، صحنه خوبي است براي تبليغ کردن در عرصه کارهاي خير و وقف و شناساندن آن به مردم.
عزيزي اما در پاسخ به اين سوال که آيا دوست داريد روزي در اين راه قدم برداريد يا اينکه تا کنون شرايطي به وجود آمده که وقف کرده باشيد مي‌گويد: دوست ندارم در اين خصوص صحبت کنم. حتما همه دوست دارند کارهايي انجام دهند که علاوه بر خشنودي مردم و برداشتن باري از دوش آنها يا بازکردن گره‌اي از زندگيشان، باعث خشنودي خداوند هم بشود. اما اين يک مسئله دلي و قلبي است و ترجيح مي‌دهم درخصوص آن هيچ صحبتي نکنم. هرچه که هست يا خواهد بود، مي‌ماند براي من و خداي خودم. به هر حال هرکس يک سري مسائلي دارد براي خودش که فقط بين خودش و خداي خودش است و دوست ندارد هرگز و تحت هيچ شرايطي فاش شود و من هم دوست ندارم در اين خصوص حرفي بزنم. اما مطمئنا هيچ چيزي دلنشين تر از اين نيست که لبخندي روي لب کسي بنشاني و لبخند خدا را در رضايت بندگانش ببيني.
...............پایان پیام/ 218