به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ میرزا جوادآقا ملکی تبریزی در کتاب ارزشمند «المراقبات» درباره سلوک و منش انسان در روزهای هشتم و نهم ربیع‌الاول آورده است:
در روایت وارد شده است که شهادت امام ابی محمد حسن عسکری علیه‌السلام، در روز هشتم ربیع‌الاول روی داده است. در این خصوص برای مراقبه کننده شایسته است که در این روز محزون و اندوهگین باشد، به ویژه از این روی که صاحب مصیبت در این روز، حجت عصر و امام زمان، حضرت مهدی عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف است. پس با هر آنچه به نظرش می‌آید، آن حضرت را زیارت نموده و هر طور که مناسب می‌داند به امام زمان(ع) تعزیت و تسلیت گوید.
آنگاه به میمنت امامت آن امام همام(ع) به درگاه خداوند متعال شکرگذاری کند، و از غیبت آن امام و دوری‌اش اظهار تأثر کرده و عصر ظهور و فوایدی که از آن امر بر دین عاید خواهد شد و انوار و خیرات و برکاتی که از آن ناحیه بر مردمان خواهد رسید، متذکر شود.
اما روز نهم ربیع‌الاول:
طبق تنها روایتی که وارد شده و در دست است، هلاک دشمن خداوند در این روز واقع شده است. پس باید که مراقبه‌کننده در خصوص فضیلت آن و ارزش خوشحالی در آن روز گفت‌وگو کند که همانا این روز، روز شادمانی شیعیان آل محمد(ص) است.
به درستی که این امر بین شیعیان مشهور است، هر چند که دیگر روایات وارد شده، با آن موافقت ندارد و چنین به نظر می‌رسد که ممکن است که «تقیه» مقتضی تغییر وقت بوده باشد. با این وجود، بعید نیست که به وجهی از وجوه بتوان جهتی برای انطباق با آن یافت.
به هر روی، برای دوستداران آل محمد(ص) شایسته است، هر چند از روی تعبد به همین یک روایت، برای هلاکت یافتن او اظهار شادمانی و سرور کنند، با این التفات که سرور و شادمانی به هلاکت دشمنان خداوند، منحصراً شایسته اولیا و دوستداران خالص خداوندی است.
از این روی، اگر اعمال و رفتار او تصدیق کننده ولایت و محبت نباشد، لازم است که با اظهار سرور خود، احساس شرم کند،چه او خود نیز خالی از کوتاهی از ولایت و محبت نیست.
اقل و کمترین چیز در اظهار سرور برای هلاکت یافتن دشمن خداوند و دشمن دوستان خداوند آن است که انسان خود را با ارتکاب محرمات الهی، در سلک دشمنان درنیاورد، چه مخالفت امر الهی را نمودن، ضد و خلاف «حب» است و آن، با اظهار سرور نسبت به هلاکت یافتن دشمن دوست در تناقض و تنافی است.
..............پایان پیام/ 218