به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ مراسم سالگرد ارتحال سیدالفقها والعارفین آیت‌الله بهاءالدینی، با حضور علما، فضلا، روحانیون، استادان، طلاب و عموم ارادتمندان فقه و فقاهت، روز پنجشنبه 5 بهمن ماه، پس از نماز مغرب و عشا در مسجد اعظم قم برگزار می‌شود.
در این مراسم که توسط سازمان تبلیغات اسلامی استان قم، آستانه مقدسه حضرت فاطمه معصومه(س) و بیت آن فقیه فقید برگزار می‌شود، حجت‌الاسلام والمسلمین صدیقی امام جمعه موقت تهران پیرامون ابعاد اخلاقی و علمی مرحوم آیت‌الله العظمی بهاءالدینی به ایراد سخن خواهد پرداخت.
آیت‌الله بهاءالدینی که بود؟
در نهمین روز فروردین ماه 1287 شمسی در خانه سید صفی‌الدین بهاءالدینی، کودکی پا به عرصه وجود نهاد که به مناسبت تقارن ولادتش با جشن ولایت و عید غدیر، شادی و شور وصف‌ناپذیری برای خانواده و دوستان به ارمغان آورد، نام فرزند را به محبت اهل بیت(ع) و به ویژه هشتمین گلبرگ آسمانی تشیع، حضرت امام رضا(ع)، «رضا» نهادند تا به برکت این نام و نورانیت آن ایام، برای همیشه «بهاءالدین» باشد و از منش و راه و روش آن فرزانه والا و قائد عظیم پیروی کند.
نسب آیت‌الله بهاءالدینی، از طرف پدری به امام سجاد(ع) و از طرف مادری، به اندیشمند بزرگ جهان اسلام، ملاصدرای شیرازی می‌رسد. ایشان در عین سادگی و پرهیز از هر‌گونه تجملات، شاگردان بسیاری تربیت کردند که بسیاری از آنان، استادان بزرگ اخلاق و عرفان هستند.
آیت‌الله العظمی بهاءالدینی، این خورشید عرفان و اندیشه، پس از عمری نورافشانی در آسمان دانش و دین سرانجام در 27 تیر ماه 1376 مصادف با 12 ربیع‌الاول 1418 غروب کرد و روح بلندش به سمت آسمان پر کشید و پیکر مطهرش به سفارش مقام معظم رهبری در جوار بارگاه حرم حضرت معصومه (س) آرام گرفت.
استاد عرفان از نگاه مقام معظم رهبری
مقام معظم رهبری در پیامی به مناسبت رحلت آیت‌الله بهاءالدینی، این شخصیت بزرگ را چنین توصیف کردند: «این عالم بزرگ، از جمله نوادری بود که همواره در حوزه‌های علمیه همچون ستاره درخشان معنویت و عرفان، راهنمای خواص و مایه دلگرمی و امید برجستگان‌اند، مقام رفیع اخلاقی و معنوی آن بزرگ مرد، موجب آن بود که هر کلمه و اشاره او، چون برقی در چشم ارادتمندانش بدرخشد و دریچه‌ای به عوالم معنا بگشاید... ، این عالم کهنسال و مراد و مقبول فضلا و علما، عمر با برکت و پرفیض خود را در بهشتی از پارسایی و زندگی زاهدانه، در کنج محقر خانه‌ای که ده‌ها سال شاهد غنای معنوی صاحبش بود، به سر آورد و بی‌اعتنایی حقیقی به زخارف ناپایدار دنیوی را که سیره همه صاحب‌دلان برجسته حوزه‌های علمیه است، درس ماندگار خود ساخت».
..............پایان پیام/ 218