به گزارش خبرگزاري اهلبيت(ع) ـ ابنا ـ «اخضر ابراهیمی» نماینده ویژه سازمان ملل متحد و اتحادیه عرب در امور سوریه، قرار است در نشست این هفته شورای امنیت سازمان ملل متحد، آخرین گزارش خود را درباره اوضاع جاری این کشور ارایه کند.
ابراهیمی همچنین برداشت های خود را از رایزنی هایی که در دمشق، مسکو، آنکارا، قاهره و... داشت دسته بندی خواهد کرد و نتیجه آن را به اطلاع 15 عضو این شورا می رساند.
وی که حدود 6 ماه پیش جایگزین «کوفی عنان» نماینده پیشین سازمان ملل متحد و اتحادیه عرب در امور سوریه، شده هنوز نتوانسته است به راه حلی روشن درباره شرایط موجود برسد. این در حالی است که عنان دستکم طرحی 6 ماده ای را پیشنهاد کرده بود و برای عملی شدن مفاد آن می کوشید.
اکنون نیز به نظر می رسد دستان ابراهیمی خالی تر از عنان باشد؛ امری که البته عنان در زمان تقدیم استعفای خود نیز آن را پیش بینی کرده و گفته بود مسیر سختی پیش روی نماینده بعدی قرار دارد که رسیدن به راهکارهایی اساسی را سخت می کند.
اشاره آن زمان عنان به مسائلی مانند تداوم برنامه برخی کشورهای غربی و منطقه ای در حمایت های تسلیحاتی و لجستیکی از مخالفان دولت سوریه، مخالفت معارضان با آغاز گفت و گوهای بدون شرط و پافشاری بدون انعطاف آنان بر برکناری دولت، رسوخ گروه های تندرو مسلح و قاچاق سلاح از طریق مرز کشورهایی مانند لبنان و اردن، ادامه عملیات تروریستی و بمبگذاری در مناطق مسکونی و... بود.
البته به گفته سخنگوی دبیرکل سازمان ملل متحد، دبیرکل و ابراهیمی در دیدار سوم بهمن ماه خود به انتقاد از کشورهای خارجی پرداختند که به هر دو طرف کمک تسلیحاتی می کنند. آنان همچنین از نرسیدن به یک موضع بین المللی واحد برای تشکیل دولت انتقالی ابراز تاسف کردند.
بنابراین عنان، ابراهیمی و دبیرکل سازمان ملل متحد به نتایجی تقریبا مشابه از شرایط موجود در سوریه رسیده اند.
اینک با وجود گذشت 6 ماه، هنوز ابراهیمی برای حل این موارد راهی پیشنهاد نکرده و کشورهای عضو سازمان ملل متحد نیز در این زمینه به توافقی نرسیده اند. البته مواردی مانند تشکیل دولت انتقالی موقت مدتی در دستور کار ابراهیمی قرار داشت و در این زمینه مذاکراتی نیز با طرف های مختلف انجام داد اما این طرح ها با استقبال دمشق و مخالفان روبرو نشد و در حقیقت هنوز به دنیا نیامده، از دست رفت.
وی که هم اینک در آمریکا به سر می برد، به رایزنی با طرف های مختلف این موضوع ادامه داده اما روشن است ادامه ناآرامی ها در سوریه نوید گزارشی امیدوارکننده در جلسه دهم بهمن ماه شورای امنیت را نمی دهد.
این امر بوی‍ژه با توجه به اصرار مخالفان برای رویگردانی از مذاکرات و تصمیم قاطع آنان برای پیگیری راهبرد نبرد مسلحانه و بمبگذاری در شهرها و مناطق مسکونی جدی تر شده است.
از سوی دیگر، اعلام دولت سوریه برای مذاکره با گروه های غیرمسلح و آنان که دستشان به خون بیگناهان آغشته نیست، گرچه نشان از انعطاف دولت برای پذیرش گروه های مخالف و شنیدن نظرات آنان است اما گروه های مسلح و خطرآفرین معارض را از این دایره بیرون نگاه می دارد و نمی تواند چندان چاره ساز باشد.
در این میان، انتشار شایعه هایی درباره تصمیم ابراهیمی برای استعفا طی روزهای آتی به دلیل شکست برنامه های موجود و نیز تداوم کشتارها و درگیری ها، آینده میانجیگری سازمان ملل متحد در سوریه را با خطر روبرو می کند.
البته «بان کی مون» دبیرکل سازمان ملل متحد، طی روزهای اخیر کوشید به شیوه های مختلف خبر استعفای نماینده ویژه خود را تکذیب کند. وی بارها در نشست های مختلف حمایت خود را از ابراهیمی اعلام کرد و گفت به او اطمینان کامل دارد.
بان کی مون می داند همانگونه که پس از استعفای عنان برای یافتن جایگزینی تازه برای او، با مشکلات بسیاری روبرو شده بود، اینک دومین استعفای پیاپی می تواند علاوه بر سوزاندن فرصت ها و انرژی های صرف شده طی ماه های گذشته، نشانه ناکارآمدی این سازمان برای پیگیری مسائل مختلف باشد.
این امر بی شک به تضعیف جایگاه نظارتی سازمان ملل متحد منجر خواهد شد و هشدارهای کشورهای مستقل درباره کم تاثیر بودن فعالیت های این سازمان و تسلط تعداد اندکی از کشورهای غربی بر امور آن را تحقق می بخشد.
از سوی دیگر، استعفای ابراهیمی می تواند راهی برای فرار او از پذیرش شکست تلاش های خود باشد و در حقیقت این شکست را بر دوش دولت سوریه و مخالفان آن بیندازد.
البته این امر نقطه ای منفی در کارنامه درخشان میانجیگری های مختلف ابراهیمی در کشورهای مختلف خواهد بود اما تداوم ناآرامی ها در سوریه با وجود تلاش های او مساله ای است که احتمالا وی را از پیامدهای ناگوارتر بعدی می ترساند.
نماینده سازمان ملل متحد و اتحادیه عرب در امور سوریه نمی خواهد در صورت پیش کشیده شدن طرح هایی مانند آغاز مداخله نظامی در سوریه، دارای پستی مرتبط باشد. به این ترتیب، می خواهد دستان خود را از خون های احتمالی که ریخته خواهد شد، پاک نگاه دارد.
در این میان، نمی توان از تاثیرات استعفای ابراهیمی بر معادلات جاری در سازمان ملل متحد غافل بود.
در حال حاضر، روسیه و چین با وتو قطعنامه های ضد نظام فعلی سوریه در عمل مقابل کشورهایی مانند آمریکا، انگلیس و فرانسه و همچنین حامیان منطقه ای مخالفان مانند عربستان، قطر و ترکیه ایستاده اند.
گرچه این کشورها در جهت منافع فردی راهبرد خود را در قبال سوریه برگزیده اند اما به هر حال، حضور فردی میانجی از سوی سازمان ملل متحد که مدت ها وقت و انرژی برای آشنایی با اضلاع مختلف این ماجرا صرف کرده بود، احتمال رفع معضل را بسیار زیادتر می کرد.
به هر حال به نظر می رسد گزارش آتی ابراهیمی به شورای امنیت سازمان ملل متحد روشن کننده خواست او در پیگیری اقدام های گذشته و حضور در سمت میانجیگری بین المللی یا استعفا و کناره گیری از این جریان و پیامدهای بعدی آن باشد.
بر همین اساس نیز بازیگران اصلی خارجی در صحنه ناآرامی های سوریه مواضع بعدی خود در این موضوع را شکل خواهند داد و طرح های خود را که در صورت به شکست انجامیدن نقش های میانجیگرانه بین المللی در نظر داشتند، روی میز می گذارند.
در این میان ممکن است گزینه هایی از سوی هر یک از طرف ها برگزیده شود که فقط پیچیده تر شدن اوضاع را به همراه داشته و به قیمت بر زمین ریختن خون بسیاری از سوری ها و ویرانی این کشور تمام شود؛ امری که فقط به دلیل تضعیف یکی از اعضای محور مقاومت، به نفع رژیم صهیونیستی و حامیان غربی و همپیمانان منطقه ای آن خواهد بود.
....................پايان پيام/ 226