ابـنا : از اثر جدید خود ـ فیلم سینمایی "سر به مهر" ـ چقدر راضی هستید؟
ــ به اندازه‌ای که توان داشتم روی این کار انرژی گذاشتم و از آن احساس رضایت می‌کنم. فکر می‌کنم برای آن کم نگذاشته‌ام. ولی رضایت اصلی من از این اثر، به این وابستگی دارد که چقدر مؤثر باشد. مثل اینکه از یک داروساز بپرسید که چقدر از این دارویی که تولید کرده‌اید راضی هستید؟ که در اینجا باید منتظر ماند تا این دارو چقدر می‌تواند در بهبود بیماری مؤثر باشد.
ابـنا : آیا فکر می‌کردید که این فیلم جزء بخش نگاه نو "فیلم اولیها" قرار بگیرد؟
ــ راستش نمی‌دانستم که فیلم سر به مهر جزء چند فیلمهای اول جشنواره فجر قرار گرفته است. درباره بخشهای مختلف جشنواره هم چیز زیادی نمی‌دانستم.
ابـنا : به نظر شما فیلمهایی که در جشنواره امسال اکران می‌شود چقدر با فرهنگ ایرانی اسلامی تناسب دارد؟
ــ متأسفانه تا الان مشغول کار فیلم سر به مهر بودم و موفق نشدم فیلمهای جشنواره را ببینم. ضمن اینکه پاسخ به سؤال شما نیاز به یک محاسبه دقیق دارد. باید فیلم‌ها را دقیق نگاه کنیم و اهداف و خطوط جامعه خودمان را تطبیق بدهیم. این یک کار کاملا فنی می‌باشد.
ابـنا : اصولاً فیلمسازان توانایی حرکت در مسیر اهداف فرهنگی جامعه اسلامی ما هستند؟
ــ بدون شک فیلم و فیلمسازان نقش بسیار مؤثری در پیشبرد اهداف بومی و فرهنگی جامعه دارند؛ اما این کارباید به صورت شفاف و کاملا کاربردی ـ و نه کلی ـ تعیین و تبیین شود. این کار، نیاز به کار دوطرفه دارد. از یک طرف اهداف و خطوط باید مشخص شوند؛ و از طرف دیگر برای رسیدن به آنها اهداف فیلم یا محصولات فرهنگی دیگری ساخته شود.
ابـنا : و اگر این کار انجام نشود؟
ــ اگر اهداف مشخص نشود بیشتر کارها فردی خواهد شد.
ابـنا : بار اصلی تعیین خطوط فرهنگی بیشتر به عهده چه کسانی است؟
ــ مسئولیت این کار متوجه همه است؛ ولی به نظر من قسمت اصلی به عهده پژوهشکده‌هاست. پژوهشکده‌هایی که تیم تحصیل کرده و کارشناسی دارند می‌توانند با سرعت مناسب این کار را انجام بدهند که کار جامع تر و مطمئن تری می باشد؛ چون سینماگران تیمی برای این کار ندارند و اگر هم دغدغه داشته باشند، مثلا شش برابر یک پژوهشکده فرصت میخواهند. چون یک فیلمساز یک کار می‌تواند انجام دهد اما یک مجموعه می‌تواند کارهای مختلف و متقنی انجام دهد.
ابـنا : آیا چنین پژوهشکده هایی وجود دارند؟
ــ متأسفانه جایی برای فیلمساز وجود ندارد برود و نیازها و منابع پژوهشی لازم را تحویل بگیرد. یا جایی که راههای برخورد با آسیب را بعد از مطالعه در اختیار وی قرار دهد تا فیلمساز بر اساس آن ذوق هنری خودش را به کار گیرد و فیلمش را بسازد.
ابـنا : به نظرتان برگزاری اینگونه جشنواره‌ها می‌تواند گره گشای فیلمسازان باشد؟ یا اینکه مشکل ساز خواهد شد؟!
ــ اصل خود جشنواره‌ها قطعاً مفید است و در دستگاه تولید عرضه فیلم و محصول فرهنگی، نقش مؤثری دارد؛ اما وقتی که جشنواره به "منزل آخر" تبدیل شود و تمایل به تحسین پیدا کند کارایی آن غیر مفید خواهد شد. مثلا اگر ما یک کتاب را برای گذاشتن زیر پایه صندلی استفاده کنیم تعریف کتاب به هم نمی‌خورد بلکه ما استفاده غیر مفید از آن کرده‌ایم. اگر هدف غایی فیلم ، نمایش در جشنواره باشد این غیر مفید است و خودش تبدیل به آفت می‌شود؛ ولی جشنواره کمک می‌کند فیلم‌ها بهتر عرضه شوند و فیلمهای ارزشی گم و گور نشوند.
ابـنا : چه باید کرد تا فیلمسازان صرفاً به خاطر تحسین و جشنواره ها فیلم نسازند؟ وآیا خود جشنواره می‌تواند خلاقیتی برای این کار ارائه دهد؟
ــ به نظر من اینکه در بعضی جشنواره‌ها مخاطبا، داوران فیلم‌ها هستند یک خلاقیت در این زمینه است. اما برای پاسخ جامع به این سؤال باید فکر کرد جشنواره چه کار باید بکند که منزل آخر نباشد. مثلاً خود جشنوراه مدام باید تواضع را داشته باشد که بگوید "من منزل آخر نیستیم". مثل دارویی که تولید شده اما منزل آخرش سمینارها و کنفرانسهای دارویی و دانشگاهی نیست؛ بلکه آخرین منزلش جایی است که برای استفاده به کار گرفته شود و بیماری ار درمان کند.
لذا اگر مسئولین جشنواره باور داشته باشند و نه به صورت نمایشی یکی از شعارهای جشنواره را این قرار دهند که من منزل آخر نیستم خیلی موثر است. این باید به صورت عملی در جشنواره دیده شود.
ابـنا : درباره اثرتان چقدر امیدوار هستید که جایزه سیمرغ امثال را ازآن خودش کند.
ــ راستش نمی‌دانم چون لازمه‌اش دا