به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ سفر دو روزه اخیر حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان به اسلو فرصتی برای آشکارسازی تمایل کشورهای غربی مبنی بر حضور بلند مدت در شبه قاره هند بود. در این سفر توافقنامه‌ای میان ینس استولتنبرگ نخست وزیر نروژ و حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان امضا شد که بر مبنای آن همکاری‌های اسلو و کابل پس از سال 2014 (زمان خروج کامل نیروهای ناتو از افغانستان) به قوت خود باقی خواهد بود. به عبارت بهتر نروژ و افغانستان توافقنامه همکاری طولانی مدت را درباره افزایش همکاری‌ها پس از خروج نظامیان نروژی از این کشور در سال 2014 امضا کردند. این توافقنامه در حالی امضا می‌شود که مقامات آمریکایی نیز در صدد حضور بلند مدت در افغانستان و حتی اعطای مصونیت قضایی به نیروهای خود پس از سال 2014 هستند. به راستی تمایلات کشورهای غربی مبنی بر حضور بلند مدت در افغانستان چگونه قابل توجیه است؟ آیا می‌توان خروج نیروهای ناتو از افغانستان در سال 2014 را خروجی واقعی و کامل دانست یا اینکه این مسئله جنسی رسانه‌ای و تبلیغاتی دارد؟
مانور تبلیغاتی غرب در افغانستان
واقعیت امر این است که هزینه‌های ناتو در افغانستان به شدت افزایش پیدا کرده است. از سال 2001 میلادی تاکنون، یعنی درست از زمانی که دولت جرج بوش حمله به افغانستان را به بهانه واهی مبارزه با تروریسم آغاز کرد غرب در از بین بردن القاعده و طالبان ناکام مانده است. فرسایش نیروی نظامی ناتو نیز در این خصوص به شدت تاثیرگذار بوده است. افزایش هزینه های حضور غرب در افغانستان از یک سو و ناتوانی ایالات متحده آمریکا و کشورهای اروپایی در از بین بردن طالبان از سوی دیگر سبب شده است تا کابل به یک نقطه بحرانی استراتژیک برای غرب تبدیل شود. از این رو غرب چاره ای جز خروج از افغانستان ندیده است. دولت باراک اوباما نیز به بهانه اینکه به شهروندان آمریکایی وعده خروج از افغانستان را داده است سعی دارد تا سال 2014 بخش اعطم نیروهای خود را از این کشور خارج کند اما در عین حال آمریکا و متحدانش قصد ندارند تا خروجی همه جانبه و کامل را در این خصوص عینیت بخشند. غرب در صدد است به حضور بلند مدت خود در افغانستان ادامه دهد. چندی پیش ژنرال کیسی یکی از فرماندهان مشهور آمریکایی صراحتا از تمایل ایالات متحده آمریکا مبنی بر حضور بلند مدت در افغانستان سخن به میان آورد. سران کشورهای غربی حاضر در افغانستان از جمله دانمارک و نروژ نیز به طور مداوم تاکید کرده‌اند که پس از سال 2014 ارتباطات آنها و افغانستان قطع نخواهد شد. امضای قرارداد اخیر میان دولت‌های نروژ و افغانستان نشان می دهد که کشورهای غربی در صدد رسمیت بخشیدن به حضور نظامی خود در افغانستان پس از سال 2014 هستند. اگر منظور کشورهای غربی از همکاری با دولت افغانستان پس از سال 2014 ،نوعی همکاری عادی و ارتباط عرفی بین المللی بود اساسا نیازی به تنظیم قرار داد و ترسیم مختصات حضور طولانی مدت در افغانستان نبود. واقعیت امر این است که غرب به راحتی قصد ندارد منافع موجود در شبه قاره هند را ها کند و از این رو سعی دارد به حداقل هزینه به حضور خود در افغانستان ادامه دهد.
تغییر شکل حضور غرب در افغانستان
واقعیت امر این است که کشورهای غربی در صدد اتمام ماموریت خود در افغانستان نیستند، بلکه در صدد "تغییر ماموریت" خود در این کشور هستند. در این میان اعلام سال 2014 به عنوان سال عقب نشینی غرب در افغانستان ماهیتی تبلیغاتی دارد. متاسفانه برخی مقامات دولتی افغانستان نیز با تنظیم قراردادهای امنیتی با کشورهای غربی در صدد تسهیل شرایط حضور این کشورها در افغانستان هستند. این دقیقا مانند اتفاقی بود که در کشور عراق افتاد. اگرچه بخش زیادی از نیروهای نظامی آمریکا از عراق خارج شدند اما تعداد زیادی از نیروهای آمریکایی به عنوان دیپلمات و وابستگان اقتصادی و .... در عراق باقی ماندند. تعداد این افراد بالغ بر 15 هزار نقر می شود! به راستی در چنین شرایطی چگونه می توان از خروج واقعی غرب از عراق یا افغانستان سخن به میان آورد؟
هم اکنون کشورهای غربی نزدیک به یک دهه است که در افغانستان حضور دارند و ماحصل این حضور طولانی مدت چیزی جز اعمال سختی های زیاد و وقوع جنایات عدیده علیه ملت افغانستان نبوده است. هم چنین حملات متعدد هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی به نقاط مرزی پاکستان قربانیان غیر نظامی زیادی داشته است. این در حالیست که سازمان ملل متحد به عنوان داعیه دار ایجاد صلح و امنیت پایدار در جهان در مقابل این جنایات سکوت کرده است. در چنین شرایطی مقامات سیاسی و نظامی غربی نیز اساسا در مقام پاسخگویی نسبت به جنایات خود بر نمی آیند. در هر صورت غرب به سادگی قصد ندارد از شبه قاره هند خارج شود و صرفا قصد دارد با تغییر ماموریت خود در این منطقه، به حضور طولانی مدت در افغانستان و پاکستان ادامه دهد. در این میان مقامات دولتی و پارلمانی افغانستان نباید در برابر نقسه های خطرناک غرب در کشورشان سکوت کنند و حتی باید در برابر اندک کسانی که موافق حضور بلند مدت غرب در کشورشان هستند موضع گیری کنند.
خشم ملت افغانستان از کشورهای غربی
حضور کشورهای غربی در افغانستان طی بیش از یک دهه خشم ملت این کشور محروم را بر انگیخته است. بدون شک در صورت تداوم حضور نیروهای غربی در افغانستان این خشم عمومی تشدید خواهد شد. هم اکنون بسیاری از شهروندان افغان به امید خرج کامل غرب از کشورشان در سال 2014 میلادی سکوت کرده اند اما در صورتی که با ادامه حضور نیروهای غربی و تغییر ماموریت آنها مواجه شوند دیگر در این خصوص سکوت نخواهند کرد. بدون شک در این صورت برخی سیاستمداران افغان که زمینه حضور بلند مدت نیروهای غربی در این کشور را فراهم کرده اند نیز مورد عتاب شدید ملت افغانستان قرار خواهند گرفت. مشابه چنین مسئله‌ای در عراق نیز رخ داد. در کشور عراق نیز افرادی که وابسته به جریان العراقیه بودند مورد خشم و عتاب شهروندان این کشور قرار گرفتند. این افراد نقش مهمی در راستای تنظیم قرارداد امنیتی بغداد و واشنگتن داشتند و یکی از وظایف آنها زمینه سازی برای بازگشت برخی سران حزب بعث به قدرت بود. در هر صورت، تداوم حضور نیروهای غربی در افغانستان ، حتی اگر به صورت نظامی نباشد، مخالفتهای شدیدی را در داخل افغانستان بر خواهد انگیخت.
از سوی دیگر، هم اکنون کشورهای غربی در خصوص جنایاتی که در افغانستان مرتکب شده اند در دادگاه حضور نیافته و پاسخی نداده‌اند. این پاسخدهی باید قبل از خروج نیروهای غربی از افغانستان صورت گیرد. در این خصوص لازم است ولت افغانستان پیگیریهای لازم بین المللی را صورت دهد. هم اکنون شواهد و مستندات موجود در خصوص محکومیت جنایات غرب در افغانستان موجود است. کشته شدن هزاران شهروند افغانی در مراسم های عروسی و عزا توسط جنگنده های ناتو و ایالات متحده آمریکا جای هیچ گونه اغماضی را در خصوص جنایات غرب در شیه قاره هند باقی نخواهد گذاشت. از سوی دیگر، بسیاری از شهروندان پاکستانی و افغان نیز بر اثر حمله جنگنده های بدون سرنشین کشته، زخمی و آواره شده اند و تکلیف آنها هنوز مشخص نیست. در این راستا مقامات دولتی افغانستان باید به جای زمینه سازی برای حضور بلند مدت نیروهای غربی در افغانستان، زمینه را برای محاکمه آنها به دلیل ارتکاب جنایات ضدبشری فراهم کنند.
...............پایان پیام/ 218