به گزارش خبرگزاری اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ دهم فروردین ماه ۱۳۵۸ حضرت آیتالله خامنهای در فرودگاه کرمان، رأی مثبت خود را به «جمهوری اسلامی» به صندوق ریختند و عازم استان سیستان و بلوچستان شدند.
مأموریت جدیدی از طرف امام خمینی رحمةاللهعلیه به ایشان واگذار شده بود؛ نمایندگی حضرت امام در رسیدگی به نیازهای مردم سیستان و بلوچستان.
امام خمینی(ره) در حکم خود به حضرت آیتالله خامنهای گفتهاند: جنابعالی به آن منطقه رفته به خواستههای اهالی محترم آن مناطق رسیدگی نمایید و انتظارات مردم دلیر آن دیار را برای اینجانب و اولیای امور گزارش دهید.
منوچهر محمدی استاندار وقت سیستان و بلوچستان در این زمینه گفتوگویی با khamenei.ir داشته که به شرح زیر است:
* حکم انتصاب رهبر معظم انقلاب به عنوان نماینده حضرت امام خمینی در استان سیستان و بلوچستان به تاریخ نهم فروردین سال ۱۳۵۸ برمیگردد و نخستین حضور ایشان در این استان در روز ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ است. اولین دیدار شما با ایشان چگونه بود؟
** مسوولیت من در زاهدان تقریباً از خرداد ۵۹ آغاز شد و تا اسفند سال ۶۰ طول کشید. پیش از من و در فاصله یک سال پس از استقرار نظام اسلامی، سه استاندار در آنجا فعالیت کرده بودند. در خرداد 59 آقای مهدوی کنی که وزیر کشور بودند، بنده را مأمور کردند تا به زاهدان بروم. ابتدا معاون استاندار وقت شدم. خیلی زود و بعد از رفتن استاندار قبلی، مسوولیت استان به من واگذار شد و تقریباً بیستویک ماه در این استان مسوولیت داشتم.
پس از اینکه بنده مسوولیتم را بر عهده گرفتم، ارتباطاتم با حضرت آقا بیشتر شد. اولین دیدار من با آقا هنگامی بود که ایشان امام جمعهی تهران بودند. در اوایل سال ۶۰ یک همایشی در ایرانشهر برگزار شد. تا جایی که به خاطر دارم، همایشی به مناسبت هفته وحدت بود. حضرت آقا برای سخنرانی در این همایش تشریف آوردند. وارد زاهدان که شدند، در فرودگاه به استقبال ایشان رفتیم. عدهی بسیاری از مسوولان هم بودند. از برادران پاسدار هم تعداد زیادی برای دیدار آمده بودند. حضرت آقا صحبت مختصری برای پاسدارها بیان فرمودند. نکته بسیار جالبی که من از صحبتهای ایشان خوب به خاطر دارم، تجلیل و تکریمی بود که حضرت آقا از امام داشتند و یک جملهای گفتند که این در خاطر من باقی ماند. ایشان به دوستان فرمودند: «دعا کنید که اگر یک زمانی امام نبود، ما هم نباشیم.» و این خیلی خیلی ارزشمند بود و نشان میداد که چقدر عشق و علاقه حضرت آقا به امام زیاد بوده است.
* شما به عنوان استاندار، آیا احتمالاً دیدارهای دیگری هم با آیتالله خامنهای به عنوان نماینده امام در امور استان داشتهاید؟
** در دوره استانداری من ملاقات دیگری هم به عنوان استاندار با ایشان داشتم. این وقتی بود که حضرت آقا مجروح شده بودند. خاطرم هست در دفترشان یک تخت گذاشته بودند و حالشان مساعد نبود، اما در حال استراحت بر روی تخت به کارها رسیدگی میکردند. در آن دیدار، من از مسائل منطقه گزارشی خدمت ایشان ارائه کردم. واقعاً بر مسائل منطقه سیستان فوقالعاده اشراف داشتند و این اشراف ایشان برای من که با مسائل آنجا روزمره سروکار داشتم، بسیار عجیب بود. کسی که فقط در دوره تبعید، آن هم در گذشته، آنجا بوده، همه افراد را میشناخت و احوال آنان را جویا میشد؛ که از فلانی چه خبر؟ فلانی مسالهای نداشته؟ و مسائلی از این قبیل.
موضوع دیگر هم تأسیس دفتری تحت عنوان دفتر پشتیبانی سیستان و بلوچستان در نخستوزیری وقت به همت ایشان بود.
* کانال ارتباطی آقا با سیستان آیا فقط از طریق همین دفتر بود؟
** نه. به غیر از اینهایی که عرض کردم، حضرت آقا یک نماینده هم در استان منصوب کرده بودند. نماینده ایشان در استان آقای کریمپور بود که در جبهه به شهادت رسید. آقای کریمپور مسوول حزب جمهوری اسلامی هم بود و معمولاً مسائل استان را به اطلاع آقای خامنهای میرساند و از ایشان کسب تکلیف میکرد.
چند مطلب دیگر هم آقای رجایی از قول آقای خامنهای گفت که در مورد ویژگیهای طبیعی استان بود و واقعاً برای من جالب بود. آیتالله خامنهای علاوه بر اینکه به ریزترین مسائل آن منطقه اشراف داشتند، در عین حال، به مسائل اجتماعی و مردمشناسی منطقه هم واقف بودند. ایشان تقریباً همه سران طوایف استان را میشناختند.
* نکته قابل توجهی از توصیههای آیتالله خامنهای در آن سالها در مورد سیستان به یاد شما مانده است؟
** ایشان تقریباً همه سران طوایف استان را میشناختند. مولویها را تقریباً عمومشان را میشناختند. وقتی با من صحبت میکردند، از آنها سراغ میگرفتند. چیزی که برای من اهمیت داشت و آیتالله خامنهای هم بر آن تأکید داشت، حمایت از مولویها بود. مولویها هم به ایشان بسیار علاقهمند بودند و وقتی آقا به منطقه میآمد، با یک علاقه و رغبتی به ملاقات میآمدند و اگر درد دل و شکایاتی نسبت به مسائل داشتند، به ایشان میگفتند. علاوه بر این، آقا چون نسبت به مسائل استان اشراف داشتند، معمولاً توصیههایی میکردند که برای بهبود وضعیت استان واقعاً کاربردی و عملیاتی بود.
* امکان دارد بیشتر توضیح دهید؟
** برای شما یک مثال میزنم. در دورهای که من استاندار بودم، مرحوم شهید رجایی با هیات وزیران به استان سفر کردند. فکر میکنم اردیبهشت سال ۶۰ بود. آن زمان شهید رجایی هر ماه جلسه هیات وزیران را در یکی از استانها برگزار میکرد. به خاطر دارم اولین صحبت شهید رجایی با من این بود که وقتی میخواستم به این استان بیایم، آقای خامنهای به من توصیههایی کرد که آنجا به این مسائل توجه کن. یک استعدادها و پتانسیلهایی در سیستان و بلوچستان موجود بود که حتی خود من به عنوان استاندار از بعضی از آنها خبر نداشتم. آقای رجایی گفت که آقای خامنهای به من گفتند مثلاً در فلان شهر استان خربزه خیلی خوب میروید و من بعدها متوجه شدم که درست میگویند. یا مثلاً گفته بودند در آنجا بزهایی هست که این بزها خیلی پروار میشود و میتواند برای توسعه دامداری مفید باشد. چند مطلب دیگر هم آقای رجایی از قول آقای خامنهای گفت که در مورد ویژگیهای طبیعی استان بود و واقعاً برای من جالب بود.
آیتالله خامنهای علاوه بر اینکه به ریزترین مسائل آن منطقه اشراف داشتند، در عین حال، به مسائل اجتماعی و مردمشناسی منطقه هم واقف بودند؛ راجع به روابط سیستانیها و بلوچها، راجع به اینکه شاه اینها را جمع کرد اینجا برای اینکه مقابل هم بایستند تا او بتواند حکومت کند. ایشان میفرمودند ما دنبال این حرفها نیستیم که اختلاف بیندازیم و حکومت کنیم. بنابراین باید مراقبت کنیم، باید هم مراقب سیستانیها باشیم و هم مراقب بلوچها. ایشان به من توصیه میکردند که باید هر دو گروه را حمایت کنید. خوب البته کار سختی هم بود.
* شما تا کی در استان سیستان و بلوچستان مسوولیت داشتید؟
با تعویض وزیر کشور در اسفند ۱۳۶۰ من این مسوولیت را واگذار کردم، اما با اینکه مسوولیت من در سیستان و بلوچستان تمام شد، ولی به عنوان نماینده وزیر کشور در آن استان منصوب شدم و همچنان ارتباط من با استان حفظ شد.
یادم هست یک سفر دیگر هم با آقا به سیستان و بلوچستان آمدیم و همراه ایشان به چابهار و کُنارک رفتیم. سال ۱۳۶۲ بود. خاطرم هست آن موقع من نماینده وزیر کشور در چابهار بودم. سرلشکر سلیمی هم همراه آقا آمده بود. در کُنارک مشغول صرف ناهار بودیم. من یک بحثی را مطرح کردم و گفتم که این دانشکده دریانوردی که در حاشیه دریای خزر هست، چرا به خلیج فارس یا دریای عمان منتقل نمیشود؟ گفتم نهایتاً این آقایان باید بیایند در آبهای گرم خلیج فارس و دریای عمان دریانوردی کنند و باید به این منطقه عادت کنند. آقا هم بلافاصله دستور دادند تا این طرح بررسی و پیگیری شود.
مولویها را تقریباً عمومشان را میشناختند. چیزی که برای آیتالله خامنهای اهمیت داشت، حمایت از مولویها بود. مولویها هم به ایشان بسیار علاقi مند بودند و وقتی آقا به منطقه میآمد، با یک علاقه و رغبتی به ملاقات میآمدند و اگر درد دل و شکایاتی نسبت به مسائل داشتند، به ایشان میگفتند.
* آقا برای افتتاح اسکله چابهار به این سفر آمده بودند؟
** بله. زمانی که جنگ تحمیلی شروع شد، بنادر خرمشهر و ماهشهر تعطیل شد و استفاده از ظرفیت چابهار ضروری بود. خاطرم هست در زمان استانداری، یک روز من تمام این لنچدارها را که معمولاً قاچاق میبردند، به بخشداری کُنارک دعوت کردم. به آنها گفتم تا به حال برای دیگران قاچاق میکردید، از امروز برای ایران قاچاق کنید. گفتند خوب چهکار کنیم؟ گفتم من یک نماینده به دبی میفرستم. هرچه گفت شما بار کنید و بیاورید. از همه استانها و بهخصوص از مناطق جنگزده میگفتند که مثلاً کیسهخواب یا پتو یا بولدوزر یا ... نیاز داریم. بانک مرکزی همکاری میکرد و پول میفرستاد و ما خریداری میکردیم.
آقای مهدوی کنی هم که برای بازدید آمده بودند، گفتند در اینجا میتوانیم یک اسکله نصب سریع راهبیندازیم که میتواند جوابگوی نیازها باشد. بلافاصله در هیات سهنفره چابهار -که من هم عضو آن بودم- شروع به کار کردیم و توانستیم با همکاری یک شرکت سنگاپوری، خیلی سریع اسکله را آماده بهرهبرداری کنیم.
البته آن زمانی که حضرت آقا آمدند به خاطر تهدیدات هوایی عراق فضا به شدت نا امن بود و حتی محافظین ایشان اجازه ندادند که از اتومبیل پیاده شوند. با ماشین آمدند و دوری زدند و بعد نهایتا رفتند به حسینیه کنارک سخنرانی کردند و اسکله را افتتاح فرمودند.
...............پایان پیام/ 218