ناصر فيض
روزگاري دلم پر از غم بود
هرچه ميخواستم فراهم بود
داشتم باغ حيرتي سرشار
چشمم آينه دار شبنم بود
هر خيالي به غير خاطر دوست
در دلم مي نشست مبهم بود
دل به سستي به دست غم دادم
رشته مهر دوست محكم بود
حيف شد در ترازوي كرمش
بار سنگين جرم من كم بود
اين كه ما را به توبه عادت داد
اولين اشتباه آدم بود
***
دادم آيينه را به دست دلم
خود شدم باعث شكست دلم
شعله وارم زبانه اي دارم
داغ دارم نشانه اي دارم
جان زهرا(س) به عشق توست اگر
ناله ها را بهانه اي دارم
هم نوا با ترنم دل خون
ني نوايي ترانه اي دارم
بي تو گم در مسير طوفان ها
با تو اما كرانه اي دارم
مي تواني بپرسي از مهتاب
ناله هاي شبانه اي دارم
تا سحر با ستاره هاي صبور
قصه از تازيانه اي دارم
قصه از تازيانه اي كه هنوز
بر تن عشق مي خورد هنوز
خواست آتش كه مرا آب شوم
در تب و تاب غم كباب شوم
اگر اتش زبانه غم توست
دوست دارم در آتش آب شوم
عاشقم از بلال نپرهيزم
تا ابد هم اگر عذاب شوم
ذره ام در پناه سايه ي تو
مي توانم كه افتاب شوم
امدم تا حريم خانه ي تو
شايد از محرمان حساب شوم
اولين فصل عشق را خواندم
ان قريب ست لاكتاب شوم
***
رو سياهم عنايتي زهرا
بي پناهم بگير دستم را
***
به حسيني كه زاده ي زهراست
دو جهان در اراده ي زهراست
عشق با آن شكوه بي مانند
عضوي از خانواده ي زهراست
خيمه نه فلك از آن برخواست
كه به پا ايستاده ي زهراست
اين سبك سيل شعله ور خورشيد
تا ابد مست باده ي زهراست
چرخ گردون به دوستي سوگند
كه دل از دست داده ي زهراست
آنكه شرحش هميشه دشوار ست
زندگاني ساده ي زهراست
وصف او چون كنم؟ زهرا كيست؟
شعر من لايق زهرانيست