به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ 20 آوریل سال 1802 میلادی از دردآورترین روزهایی است که شیعه تا کنون به چشم خود دیده است، در این روز، وهابیت تازه‌تأسیس اوج قساوت و سفاکی خود را به نمایش گذاشت و با حمله به شهر کربلا و نجف، به هتک حرمت بارگاه امامان مبادرت کرد.
چرا که بر اساس عقیده باطل آن‌ها ساخت گنبد و تزئین قبور اولیای خدا جایز نیست و با استناد به همین ادله، گنبدهای ساخته شده روی قبور را بر نمی‌تابند. بر این اساس بود که به شهرهای مقدس شیعیان مانند کربلا و نجف اشرف حمله‌ور شدند و دست به تخریب مرقد امامان معصوم(ع) زدند. تخریب بقاع ائمه بقیع نیز شاهد دیگری از تحجر و سبعیت وهابیت است.
حمله وهابیان به کربلا از سال 1216 قمری آغاز شد و تا سال 1225 ادامه یافت، در اولین یورش، امیر سعود در رأس لشکری شهر کربلا را محاصره کرد و سپاه وی به زور وارد شهر شد، بیشتر مردم را در بازارها و خیابان‌ها به قتل رساندند، گنبد منور حرم امام حسین(ع) را ویران کردند و صندوق روی مزار حضرت را -که از زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر زینت شده بود- به غارت بردند.
علامه سید محسن امین در کتاب «اعیان الشیعة» درباره این ماجرا چنین می گوید: وهابیان به زور وارد کربلا شدند، مردم آن جا را به خاک و خون کشیدند و جز عده کمی که فرار کردند یا مخفی شدند، دیگران را کشته و مجروح کردند، قبر مطهر امام حسین(ع) را ویران کرده و شبکه‌های ضریح مطهر را کنده و اموال آن جا را سرقت کردند و هرچه از اموال بود با خود بردند، آنان با این کار، اعمال متوکّل عباسی نسبت به قبر مقدس امام حسین (ع) را زنده کردند.
...............پایان پیام/ 218