به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ جمعی از اندیشمندان امریکایی که گزارش اخیر موسسه پروژه ایران درباره چگونگی توفیق دیپلماسی در مقابل ایران را امضا کرده اند، به طور جداگانه توضیح دادند که چرا باید دولت امریکا از صرف انرژی خود برای تقویت فشار کاسته و به تقویت راه هایی برای تعامل با ایران بپردازد.
«اسکات پترسون» خبرنگار روزنامه کریستین ساینس مانیتور روز 6 اردیبهشت 1392 با جمعی از نویسندگان گزارش «استفاده از دیپلماسی برای موثر کردن فشار» به گفت وگو پرداخته است.
«تام پیکرینک» معاون پیشین وزیر امور خارجه آمریکا در امور سیاسی، می گوید: «اکنون زمان ان فرا رسیده که دولت بر مذاکرات به همان اندازه ای سرمایه گذاری کند و برای آن انرژی بگذارد که برای تحریم ها و حمله احتمالی به ایران گذاشته بود.اول و مهم تر از همه ما (نویسندگان گزارش این سازمان ) باور داریم که رییس جمهوری باید این تصمیم را بگیرد که من می خواهم با ایران به تعامل برسم و افراد و مشاورانش را برای تحقق این تصمیم راهنمایی کند».
«جیمز دوبینز» معاون وزیر امورو خارجه در دولت جرج بوش، رییس جمهوری پیشین آمریکا، نیز گفت: «به نظر من پاسخ کاملا ساده است. ما باید پیشنهاد کاهش تحریم ها را برای ایران کمی شیرین تر کنیم تحریم ها باید موقتا تعلیق شود نه اینکه کاملا برداشته شود تا زمانیکه ایران نشان دهد می تواند به تعامل پایبند بماند».
«ولی نصر» مشاور پیشین دولت اوباما و نویسنده کتاب Dispensable The Nation هم گفته است: «این تفاوت دیدگاه کاخ سفید را سرگردان کرده است. خط مشی دوسویه دلیل خوبی برای تعمیق و تسریع برنامه های هسته ای به ایران داد سیاست اوباما در مورد ایران در نهایت شکست خورد. وی مانند "لیندن جانسون "، رییس جمهوری پیشین آمریکا که ویتنام شمالی را بمباران کرد تنها به تشدید تحریم های ایران پرداخت و به هیچ راهکار دیگری نیندیشید رویکرد اوباما در اعمال تحریم های شدید علیه ایران رفتار ایران را تغییر نداد. در عوض مقامات تهران را ترغیب کرد تا حرکت به سوی توانایی هسته ای را تسریع کنند».
«جیمز ولش» یکی دیگر از نویسندگان این گزارش که کارشناس مسائل عدم تکثیر هسته ای در موسسه فناوری ماساچوست است، گفته است: «ما باید کاری کنیم که ایرانی ها انتظار آن را نداشته باشند. باعت شود با خود فکر کنند آمریکایی ها جدی هستند تنها راه برای رسیدن به این مرحله این است که رییس جمهوری آمریکا ان را سرلوحه سیاست های خود قرار دهد، در غیر این صورت ما همان روند سابق را طی می کنیم و شرایط بدتر می شود».
«جان لیمبرت» مسئول سابق میز ایران در وزارت خارجه امریکا هم در این باره چنین گفته است: « زمانی که آنها در مورد خط مشی به اصطلاح دوسویه در وزارت امور خارجه صحبت می کردند من هم در این وزارتخانه بودم و روشن بود این روند کاملا بی معنی است زیرا هرگز دو سو نداشت تحریم و فشار هر دو سویه این روند بود، 95 درصد تحریم بود و تازه این در بهترین شرایط مطرح می شد.
یکی از دلایل تمرکز آمریکا بر افزایش و اعمال تحریم ها این بود که آنها می دانستند چطور آنها را اعمال و اجرا کنند،با آن آشنا بودند و برای اجرای آنها مجبور نبودند با ایرانی ها به تعامل برسند، بلکه باید با انگلیسی ها، آمریکایی ها، روس ها و چینی ها تعامل می کردند.
دیپلماسی با ایران دشوار است هیچ کس نمی داند چطور این کار را باید انجام دهد و هر بار که خواسته ایم این کار را بکنیم، شکست خورده ایم و وقتی شکست می خوریم برمی گردیم و همان کاری را می کنیم که می دانیم چطور باید انجام دهیم.
آیا میزان بی اعتمادی به حدی است که در نهایت مهم نیست چه پیشنهادی را مطرح می کنیم هر پیشنهادی کمتر از تسلیم شدن نهایی که ارائه شود- ایرانی ها خواهند گفت : این حقه است ما مطمئن نیستیم شما چطور این کار را می کنید».
..............پایان پیام/ 218