به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ کشور میانمار (یا برمه - نامی که استعمارگران انگلیسی بر آن نهادند) از کشورهای جنوب شرقی آسیا و در همسایگی کشورهای چین، تایلند، لائوس و بنگلادش همسایه است. برمه در سال 1842 توسط بریتانیا اشغال و ضمیمه خاک هند تحت استعمار شده و "برمه بریتانیا" نام گرفت. استقلال برمه در سال 1948 مورد موافقت بریتانیا قرار گرفت و پس از استقلال به همراه منطقه آراکان، به میانمار تغییر نام داد.
در حدود یک میلیون نفر از جمعیت 55 میلیونی میامار را مسلمانان روهینگا تشکیل می‌دهند.
ورود اسلام به میانمار به قرن اول هجری و بوسیله تجار عرب به این کشور بازمی‌گردد. اما از زمان کودتای نظامی "نی‌وین" در سال 1962، مسلمانان از مناصب حکومتی و نظامی طرد شدند.
مسلمانان روهینگا عمدتا در غرب میانمار و در شمال ایالت راخین متمرکز هستند. دولت میانمار از 1962 هیچ‌گاه این اقلیت را به رسمیت نشناخته و آنها را مهاجران غیرقانونی نامیده‌است. اما سازمان ملل در مورد مسلمانان میانمار معتقد است نسبت به این اقلیت ظلم بسیاری رفته و حقوق بشر در مورد آنها رعایت نمی‌شود. مسلمانان روهینگا در میانمار از حمله فقیرترین افراد ساکن این کشور هستند که اکثریت جمعیت آن را بودائیان تشکیل داده‌اند.
سفر سال گذشته هیلاری کلینتون به میانمار در مسیر سفرش به قاهره و دیدار با مرسی، تیر خلاص اصلاحات غربی بر پیکر مسلمانان این کشور بود. محور اصلی سفر کلینتون به میانمار بهبود مناسبات آمریکا و میانمار اعلام شد و وزیر خارجه آمریکا در دیدار با تین سین، رئیس جمهوری میانمار از دولت این کشور خواست به اصلاحات در این کشور ادامه بدهند تا ثابت کنند که با جامعه جهانی همراه هستند.
پس از این دیدار تین سین در یک سخنرانی اعلام کرد: مسلمانان روهینگیا باید از کشور اخراج و به اردوگاه‌های پناهندگان سازمان ملل منتقل شوند.
دولت میانمار همچنین به صورت رسمی دستور داد که مسلمانان دیگر حق بنا کردن مساجد جدید یا ترمیم مساجد قدیمی را ندارند. همین مصوبه کافی بود تا افراطیون بودایی و هندی نزدیک به ۷۲ مسجد را ویران کنند.
پس از این سفر و مصوبه دولت میانمار، آتش اختلافات و درگیری‌ها زمانی شعله‌ور شد که ارتش میانمار 11 مسلمان این کشور را در ماه مه 2012 کشته و در حمله یک گروه از بودائیان به اتوبوس مسلمانان در ایالت راخین نیز 10 نفر کشته شدند. در طرف مقابل نیز یک بودائی نیز در پاسخ به این کشتارها به قتل رسید که رسانه‌ها برای تحریک بیشتر بودائی‌ها آن را تجاوز به یک دختر بودائی و قتل وی عنوان کردند.
به دنبال آغاز درگیری‌ها درغرب میانمار، بودایی‌ها با حمله به مناطق مسلمان نشین بیش از 2000 منزل مسکونی متعلق به مسلمانان را به آتش کشیدند و بیش از یک صد هزار نفر را آواره و بی خانمان کردند.
این هجوم وحشیانه بودائی‌ها و به آتش کشیدن خانه‌ها و تجاوز به زنان و دختران مسلمان و قتل عام فجیع مسلمانان، این اقلیت را به پناه بردن به مرزهای مشترک با بنگلادش وا داشت و اکنون در شرایط اسف‌باری از نظر بهداشت و غذا و دارو به سر می‌برند.
اما خشونت علیه مسلمانان، که سال گذشته تنها به ایالت غربی راخین محدود شده بود، امروز در سرتاسر کشور میانمار گسترش یافته است. گروه‌های مهاجم خشمگینی از بودایی‌ها، که برخی با جنبش نظامی "9 6 9" كه به معنای «ويژگی‌های نه‌گانه بودا، شش راه بودا و ويژگی‌های نه‌گانه رهبانيت» است در ارتباطند، در شهرهای میکتیلا، نایپیادا، باگو و به تازگی نیز یانگون، بزرگ‌ترین شهر این کشور، به مسلمانان حمله‌ور شده‌اند. بسیاری از مسلمانان یانگون، باگو و دیگر شهرهای بزرگ جرأت رفتن به مسجد، وارد شدن به فروشگاه‌های مواد غذایی مسلمانان یا نشان دادن مسلمان بودنشان خارج از خانه‌ها و مغازه‌هایشان را ندارند. در دوسال گذشته، دستکم 100 هزار مسلمان آواره، و هزاران مسلمان دیگر نیز کشته شده‌اند.
بسیاری از رهبران مسلمان از ماه‌ها پیش نسبت به چنین حملاتی هشدارداده بودند. با این که دولت این کشور تمام تلاش خود را می‌کرد تا سرمایه‌گذاران، خبرنگاران و دیپلمات‌های خارجی را متقاعد کند که خشونت در ایالت راخین در سال 2012 مسأله‌ای منحصر به همان ناحیه است، حقیقت آن است که حتی سال گذشته نیز حملاتی به مساجد و برخی از فروشگاه‌های مسلمانان در بخش‌های دیگر این کشور صورت گرفت.
اما احساسات ضدمسلمانان (و گاهی ضد چینی، ضد هندی، و ضد هر کسی که از نژاد برمه‌ای – یا بطور دقیق تر بودایی - نیست) به روشنی طی دو سال گذشته در میانمار، یکی از متنوع‌ترین کشورهای آسیا از نظر نژادی و مذهبی شدت یافته است (ولی همچنان، بودیست‌ها اکثریت جمعیت مذهبی این کشورند). در نتیجه جنبش 9 6 9، طی دستکم یک سال گذشته سخنرانی‌ها و راهپیمایی‌هایی علیه مسلمانان صورت گرفت و دی وی دی‌هایی با محتوای تند علیه مسلمانان توزیع شده است.
در این مدت، اینترنت میانمار نیز، با این که تنها کم‌تر از 5 درصد جمعیت این کشور به آن دسترسی دارند، از سخنان نفرت‌آمیز علیه مسلمانان، هندی‌ها، چینی‌ها و دیگر اقلیت‌های نژادی پر شده است.
احساس تنفر و حملات فزاینده نژادی ممکن است این کشور را به نسخه قرن بیست و یک یوگسلاوی پس از جنگ سرد تبدیل کند.
نژادپرستی بودائیان، میانمار را به آشوب خواهد کشاند
در شرایطی که میانمار می‌کوشد از یکی از سرکوبگر‌ترین رژیم‌های روی زمین به سوی دموکراسی گذار کند، این احساس تنفر و حملات فزاینده نژادی ممکن است این کشور را به نسخه قرن بیست و یک یوگسلاوی پس از جنگ سرد تبدیل کند. با این که میانمار در طول سه سال اصلاحات پیشرفت‌های شگرفی کرده، چنان چه اقدام مناسبی برای پایان بخشیدن به این خشونت نژادی و مذهبی صورت نگیرد، این کشور فاصله چندانی با هرج و مرج و آشوب نخواهد داشت.
اکثریت بودائی این کشور با حمایت‌های آمریکا و عروسک حقوق بشری آنگ سان سوچی رهبر مخالفان و برنده جایزه صلح نوبل که مدتی است با آزاد شدن از حبس خانگی بصورت دوره‌ای مهمان حامیان آمریکایی و غربی خود است، راه گذار به دموکراسی و تحول خود را نسل‌کشی اقلیت مسلمان این کشور یافته‌اند. بنا به توصیه راهب اعظم بودائیان میانمار، مسلمانان روهینگا یا باید از این کشور مهاجرت کنند یا بدست بودائیان کشته شوند و خانه و اموالشان سوزانده شود.
میانمار پیشینه دور و درازی از بیگانه‌هراسی و تنش‌های درون نژادی دارد، که تاکتیک‌های "تفرقه بیفکن و حکومت کن" استعمارگران انگلیسی و حکومت سرکوبگرانه ارتش این کشور به مدت 5 دهه به آن دامن زده است. در سال 1962، دولت به اجبار بسیاری از هندی‌ها را از این کشور بیرون راند، و ارتش نیز، تحت سلطه برمه‌ایان، از زمان به دست آوردن استقلال در سال 1948، با بیش از پانزده شورش از سوی اقلیت‌های قومی مبارزه کرده است.
در سال 2010، ارتش این کشور تغییراتی را در جهت یک دولت غیرنظامی آغاز کرد، از جمله برگزاری انتخابات که در نهایت به پایه‌گذاری پارلمانی غیرنظامی کمک کرد. اما ارتش همچنان قدرتمندترین بازیگر در این کشور است، و رئیس جمهور غیرنظامی، تین شین، که به روشنی دارای گرایش‌های اصلاح‌طلبانه است، پیش از آن که به ریاست جمهوری برسد، خود زمانی از ژنرال‌های بلندپایه بود.
تین‌سین رئیس جمهور میانمار از جمله مدافعان اخراج مسلمانان از کشورشان است
اما پیدایش سریع این فضای باز به آزاد شدن نیروهای خطرناکی نیز منجر شده است. ارتش به طول کامل تحت سلطه شهروندان نیست، و برخی از رهبران مسلمان اعضای نیروهای امنیتی را به شعله‌ورتر کردن آتش خشونت‌ها متهم می‌کنند. تین شین نمی‌تواند به فرماندهان محلی خود برای پیروی از دستوراتش اعتماد کند، و باید در نظر داشته باشد که اگر اختیار کنترل ناآرامی‌ها را به نیروهای مسلح بدهد، آنها نیز برای وخیم‌تر کردن اوضاع، دست به اقدامات وحشیانه خواهند زد. پلیس این کشور دارای منابع یا آموزش‌های اندکی در زمینه روش‌های غیرخشونت‌آمیز کنترل جنبش‌های مردمی است.
در این مدت، با این که فضای سیاسی بازتر شده، نه دولت و نه آنگ سان سوچی مدعی، هیچ یک طرحی عملی درمورد چگونگی ایجاد دولتی فدرال‌تر، که در کشوری با این میزان اقلیت‌های قومی و اعتماد اندک به دولت مرکزی ضروری است، ارائه نکرده‌اند. برخلاف بی‌اعتمادی عمیق اقلیت‌های قومی نسبت به دولت ملی، از میان بلندپایه‌ترین مقام‌های اتحادیه ملی دموکراسی، یعنی جناح سوچی، تقریباً تمامی رهبران آن مخالف فدرالیسم هستند.
نادیده گرفتن اقلیت‌ها با هدف پاکسازی نژادی
آنگ سان سوچی پس از آزادی از حبس خانگی و فعالیت سیاسی رسمی در میانمار، به طور رسمی مدل جدیدی از یک حکومت فدرال را تبلیغ کرده، و به دیدگاه پدرش، که در کنفرانس و توافق پانگ‌لانگ در سال 1947 به روشنی اعلام شد، ادای احترام کرده، و احتمالاً وی تنها برمه‌ایست که رهبران اقلیت‌های قومی برای ریاست یک دولت فدرالی جدید به او اعتماد دارند. با این حال وی مسأله اقلیت‌ها را ستون اصلی سیاست‌های خود از زمان پیوستن به پارلمان در سال گذشته قرار نداده است.
از آن گذشته، در شرایطی که مناطق دربرگیرنده اقلیت‌های قومی و مذهبی بیش از مناطق دیگر به کمک و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های فیزیکی نیاز دارند، مقامات نایپیدا هنوز هیچ نشده در حال رقابت برای باز کردن مجراهای کمک و سرمایه‌گذاری خارجی به مناطقی با اکثریت بودائی هستند، که به اندازه دیگر مناطق نیازمند جاده، برق و نیازهای اولیه دیگر نیستند. در ضمن، اهداکنندگان نیز در تقلا هستند که به میانمار راه یابند، چرا که طی دو سال گذشته اکثر کشورهای غربی تحریم‌های خ