به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «توماس فریدمن» ستون نویس روزنامه آمریکایی «نیویورک تایمز» مقاله خود با محور سیاست دولت واشنگتن در قبال سوریه را با یک ضرب المثل عربی که می‌گوید: «اگر یک بار زبان شما از خوردن سوپ بسوزد، تا آخر عمرتان ماست را هم فوت خواهید کرد»، شروع کرده و نوشته است که «باراک اوباما» رئیس جمهوری آمریکا حق دارد که بعد از دیدن افغانستان و تماشای افزایش گرفتاری‌ها پس از انقلاب در لیبی، تونس و مصر، مراقب باشد که در اثر بحران جاری در دمشق نیز نسوزد.
این ستون نویس آمریکایی نوشته است که: ما در شرایط فعلی به اندازه کافی شاهد گذار از استبداد در این کشورهای عربی بوده ایم و باید عبرت های مهمی بگیریم اما این در حالیست که ما درس عبرت های خود به ویژه از عراق را که هر کسی صرفا می خواهد آن را فراموش کند، نادیده می گیریم.
جوامع تشکیل دهنده سوریه نیز مانند عراق سنی، علوی، شیعه، کرد، دروزی و مسیحی هستند که هیچ گاه نمی خواهند تحت قوانین مورد توافق با یکدیگر زندگی کنند بنابراین، سوریه نیز مانند عراق در بیشتر تاریخ خود توسط یک قدرت استعمارگر و یا یک مستبد با مشت آهنین اداره شده است.
امیدی که درباره عراق وجود داشت این بود که به محض حذف دیکتاتور وحشی صفت آن توسط آمریکا، این کشور به طور پیوسته به سمت دموکراسی چند حزبی و چند فرقه ای حرکت می کند که این مثال درباره مصر، لیبی، تونس و یمن نیز مصداق دارد.
اما این در حالیست که ما در شرایط فعلی شاهد اختلاف های عظیمی بین اروپای شرقی در سال 1989 و جهان عرب در سال 2013 میلادی هستیم؛ در بیشتر بخش اروپای شرقی قید و بندهای سنگین قوانین حکومت کمونیستی آرمان های عمیقا ریشه دار و گسترده دموکراسی را سرکوب می کرد. بنابراین، هنگامی که این قید و بندها از بین رفت، بیشتر کشورهای اروپای شرقی نسبتا به سرعت به سمت دولت های منتخب آزاد حرکت کردند.
عکس این ماجرا در جهان عرب است که قید و بندهای سنگین استبدادی منجر به سرکوب آرمان های دموکراتیک، اسلامی، قبیله ای و فرقه ای می شد. بنابراین، زمانی که این قید و بندها از بین رفت، تمام این آرمان ها نمایان شدند اما در این بین روند اسلامی پر انرژی تر بود بود.
در کوتاه مدت بود که بیشتر کشورهای اروپای شرقی بعد از پایان حکومت کومونیستی شبیه هلند شدند و بیشتر کشورهای جهان عرب نیز بعد از پایان کمونیست شبیه یوگوسلاوی.
ستون نویس نیویورک تایمز در ادامه نوشته است: همانطور که گفتم امید ما و تمام دموکرات های شجاع جهان عرب که تمام این انقلاب ها را آغاز کردند، این بود که تمام این کشورهای عربی از استبداد به سمت دموکراسی بروند بدون اینکه گرفتار اسلام گرایی و یا آنارشیسم شوند اما برای محقق شدن این هدف، این کشورها یا به یک عامل تغییر خارجی نیاز دارند که همزمان با تلاش آنها برای جایگزین کردن فرقه گرایی، اسلام گرایی و قبیله گرایی به یک روحیه دموکراتیک شهروندی در نقش داور بین تمام جوامع تشکیل دهنده کشورشان عمل کند و یا اینکه نیازمند مهره ای داخلی هستند که بتواند یک گذار دموکراتیک را که شامل تمام جوامع تشکیل دهنده کشورشان باشد، هدایت کند.
فریدمن در ادامه نوشته است: همه ما می‌دانیم که آمریکا این نقش داوری بیرونی را در قبال عراق ایفا و در وهله اول بسیار نامناسب و بی عرضه عمل کرد اما نهایتا آمریکا و عراقی های میانه رو راهی را برای شکست افراط گران خشونت طلب سنی و شیعه پیدا کردند و قانون اساسی نوشتند و انتخابات آزاد متعدد برگزار کردند.
این ستون نویس نیویورک تایمز می‌نویسد: من بر این باورم که اگر شما می خواهید به جنگ داخلی سوریه پایان و سوریه را در مسیر دموکراتیک قرار دهید، به یک نیروی بین المللی برای اشغال کل این کشور، تامین امنیت مرزها، خلع سلاح تمام شبه نظامیان و داوری یک گذار به سمت دموکراسی در سوریه نیاز دارید. این روند به شیوه ای سرسام آور پرهزینه و زمان بر و نتیجه آن نیز تضمین نشده است و در شرایطی که هیچ کشوری داوطلب ایفای چنین نقشی نیست، حدس می زنم که جنگ در سوریه تا زمانی که طرف‌های درگیر خسته شوند، ادامه خواهد داشت.
..................پایان پیام/ 218