به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «شاکر عامر» 44 ساله و تنها انگلیسی محبوس در زندان گوانتانامو در دو نامه‌ای که از سلولش برای روزنامه میل آورده است: من اعتصاب غذای خود را از 12 فوریه سال 2013 میلادی آغاز کردم. مسئولان زندان گوانتانامو دو بار به من اعلام کردند که می‌توانم آزاد شوم اما تنها می‌توانم به عربستان بروم. در آنجا نیز من زندانی خواهم شد و از همسر و پنج فرزندم دور می‌شوم. در تمام این مدت من از مشکلات درمانی در رنج هستم. زانویم که در ابتدای بازداشتم مورد ضرب و شتم قرار گرفته مرا عذاب می‌دهد. کمرم نیز به دلیل شکنجه‌های تیم تحقیقاتی زندان آسیب دیده است. کلیه‌ام نیز دچار مشکل شده است. اینجا برایم جهنم است.
این زندانی در ادامه می‌نویسد: از زمانی که اعتصاب غذا را آغاز کردم تمایلم به غذا خوردن بسیار کم شده است. مقام‌های زندان درمان را برایم آغاز کرده‌اند. برایم چند پتوی اضافی آوردند تا درد روماتیسم من بهتر شود اما آنها خیلی زود این را هم از من دریغ کردند. من بر روی سیمان سرد سلولم می‌خوابم. یکی از دلایلی که آنها این رفتار را دارند این است که من را مجبور کنند در زمان ناهار، غذایم را بخورم. اما من در تمام مدتی که آنها ظرف غذا را در محل مورد نظر قرار می‌دهند با خودم تصور می‌کنم که این غذا چه بوی نامطبوعی دارد. اما زمانی که شما دو ماه یا بیشتر در اعتصاب غذا باشید همان بوی غذا هم به نوعی شکنجه محسوب می‌شود.
این زندانی انگلیسی بازداشتگاه گوانتانامو در ادامه نامه‌اش گفت: من نگران این مساله هستم که در این زندان بمیرم و امیدوارم که این اتفاق نیفتد. زندانبانان هر روز هفته و 24 ساعته از من مراقبت می‌کنند. برای هر زندانی 10 سرباز مسلح وجود دارد. همزمان با نوشتن این نامه، من نامه‌ای هم به ویلیام هیگ، وزیر امور خارجه انگلیس نوشتم اما اصلا خوش‌بین نیستم که آمریکا اجازه خروج این نامه‌ها را بدهد. با این حال، بهترین راه که می‌توانم پیام را به خارج از زندان بفرستم تنها نوشتن آنهاست.
از سوی دیگر روزنامه گاردین در گزارشی اعلام کرد، ویلیام هیگ، وزیر امور خارجه انگلیس رایزنی‌های خود را برای فراهم کردن زمینه آزادی آخرین زندانی انگلیسی در گوانتانامو آغاز کرده است.
مرکز حقوق قانونی (CCR) در نامه‌ای در ماه مارس به ارتش آمریکا نوشته است که از تقریباً 6 فوریه 2013 تاکنون، مقامات زندان وسایل شخصی زندانیان را از جمله پتو، ملحفه، حوله، ریش‌تراش، مسواک، کتاب، عکس‌های خانوادگی، سی دی‌های مذهبی و نامه‌ها از جمله نامه‌های قانونی ضبط کردند و ورزش‌های آنها را بدون دلیل و هرگونه مشاهده اعمال تحریک‌آمیز زندانیان، محدود کرده‌اند.
بر اساس گزارش این مرکز، قرآن‌های این زندانیان نیز از آنها گرفته شده و هیچ احترامی به زمان نماز آنها نمی شود.
..................پایان پیام/ 218