به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ به مناسبت دهمین سال در گذشت دکتر «محمد رحیم الهام» محقق و زبان شناس برجسته افغان، مراسمی از طرف «اتاق ایرانشناسی» و مرکز «دپارتمان زبان فارسی دانشکده ادبیات»، دانشگاه کابل، در سالن ادبیات این دانشگاه برگزار شد.
در این مراسم که صبح سه شنبه با حضور با شخصیت‌های برجسته علمی و فرهنگی و جمعی از شاعران افغانستان برگزار شد، از شخصیت علمی و فرهنگی دکتر محمد رحیم الهام تجلیل به عمل آمد.
استاد «بنوال» از اساتید زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کابل، در این مراسم ضمن تجلیل از شخصیت محمد رحیم الهام، وی را یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های ادبی و فرهنگی در سطح منطقه ارزیابی کرد و گفت: شخصیت برجسته دکتر الهام در زمینه ادبیات و زبان شناسی، بر همگان آشکار است و وی یکی از چهره‌های فاخر علمی است که شاگردان زیادی را پرورش داد و امروز همه ما به گونه‌ای مستقیم یا غیرمسقیم شاگرد او هستیم و از مقام علمی و از همه مهم‌تر از اخلاق نیکوی او بهره مند شده‌ایم.
این استاد دانشگاه کابل در ادامه به آثار تحقیقاتی دکتر الهام اشاره نمود و وی را یکی از چهره‌های پر کاری دانست که علاوه بر تألیفات فروان، دقت نظر خاصی نیز بر روی آثار خود داشت و از این رو کارهای درخشانی را از خود به یادگار گذاشت.
«کنشا الهام» فرزند محمد رحیم الهام نیز در ادامه مراسم به ذکر خاطراتی از پدر خود پرداخت و اشعاری از وی را در مراسم قرائت نمود.
نگاهی به زندگی علمی و آثار محمد رحیم الهام
محمد رحیم الهام فرزند «عبدالغنی»، در سال 1308 خورشیدی در یکی از مناطق کابل به دنیا آمد و فقه، تفسیر، الهیات، صرف و نحو و ادبیات را نزد عمویش «محمد صدرالدین» فرا گرفت.
وی تحصیلات متوسطه را در دبیرستان، کابل و «غازی امان‌الله» به پایان رساند و در سال 1335 از دانشکده ادبیات کابل لیسانس گرفت و پس از آن مدتی مدیر مسئول مجله «وژمه» بود و پس از آن رهسپار آمریکا شد و از دانشگاه «میشیگان» دکترای زبان شناسی گرفت.
طبق نوشته «دانشنامه ادب فارسی در افغانستان»، وی مدتی در دانشگاه «ولز جنوبی انگلستان»، ادبیات انگلیسی آموخت و پس از بازگشت به کابل به تدریس زبان شناسی پرداخت.
وی نخست «فضلی» تخلص می‌کرد اما بعدها تخلص خود را به «الهام» تغیر داد؛ الهام مدتی در رادیو کابل برنامه معروف «سرود هستی» را که یک برنامه ادبی بود اداره می‌کرد.
وی در سال 1356 خورشیدی برای تدریس زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه «اومها» راهی آمریکا شد و سفرهای تحقیقاتی نیز به ایران، هند، روسیه، پاکستان و یونان داشت.
از آثار مهم او می‌توان مجموعه شعر «دشت جنون»، «احوال و آثار علی بن عثمان جلالی فزنی»، «روحش جدید در تحقیق دستور زبان دری»، «بحثهای بر علم زبان»، «بررسی سیر تصوف اسلامی»، «مقدمه‌ای بر دستور زبان»، «تئوری های ادبی و نقد ادبی» و چندین اثر دیگر اشاره کرد.
وی در زمان جنگ‌های داخلی به پاکستان رفت و با ظهور طالبان، وی در مورد مداخله پاکستان در امور افغانستان از خود واکنش نشان داد که از طرف دولت پاکستان، تهدید شد که به طالبان تحویل داده خواهد شد.
وی سپس با کمک سازمان ملل متحد به آمریکا پناهنده شد و در سال 1382 خورشیدی درگذشت و در شهر کابل به خاک سپرده شد.
..............پایان پیام/ 218