به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ مراسم بزرگداشت چهلمین روز درگذشت حاج شیخ علی نیکان قمی فرماندار سابق قم و معاون اجرایی مسجد مقدس جمکران امشب ـ پنجشنبه 16 خرداد ـ در مسجد رفعت قم برگزار شد.
در این مراسم که با حضور نمایندگان بیوت مراجع معظم تقلید، استاندار و فرماندار قم، نمایندگان مردم قم در ادوار مجلس شورای اسلامی، اعضای وزارت امور خارجه، مدیران مجمع جهانی اهل بیت(ع) و مسئولان و اقشار مختلف مردم شهر مقدس قم برگزار شد «حجت الاسلام والمسلمین احمد احمدی تبار» عضو مجمع طلاب و فضلای قمی حوزه علمیه قم سخنرانی کرد.
وی در ابتدای سخنان خود با طرح این سؤال که چه چیز مایه برتری و فضیلت انسانهاست اظهار کرد: قرآن مجید در سوره توبه می فرماید: «الذین امنوا و هاجرو و جاهدو فی سبیل الله باموالهم و انفسهم اعظم درجه عندالله و اولئک هم الفائزون» (توبه آیه 19-20). آنان که ایمان آوردند و از وطن هجرت گزیدند و در راه خدا بمال و جانشان جهاد کردند آنها را نزد خدا مقام بلندی است و آنان بالخصوص رستگاران و سعادتمندان دو عالمند.
معاون اسبق امور فرهنگی مجمع جهانی اهل بیت(ع) ملاک فضیلت و برتری را ایمان به خدا، مهاجرت و هجرت در راه خدا، جهاد و مبارزه با شرک و کفر برشمرد و در ادامه به فخرفروشی و مباهات «عباس» عموی پیامبر و «شیبه» یکی از چهره های سرشناس مکه اشاره کرد و افزود: روزی عباس عموی پیامبر و شبیه در مسجدالحرام نشسته و گفتگو می کردند که کارشان به فخرفروشی و مباهات در امتیازات و برتری ها کشید در این هنگام حضرت علی(ع) بر آنان گذر کرد و از گفتگوی آنان آگاه شد. عباس امتیاز خود را آب رسانی به زائران بیت الله الحرام اعلام کرد و شبیه اداره امور خانه خدا و تعمیر و پرده داری آن را افتخار خود دانست. اما علی(ع) فرمود: من از نظر سنی از شما کوچکترم، اما کار با فضیلت من ایمان، مجاهدت و مهاجرت در راه خداست. من اولین کسی بودم که با پیامبر(ص) بیعت کردم و در راه خدا و بر روی دشمنان اسلام شمشیر کشیدم.
عباس برآشفت و برخاست و به حضور پیامبر شرفیاب گردید و از علی(ع) گلایه کرد، پیامبر(ص)، علی(ع) را خواست و جریان را پرسید که فرمود: سخن حقی گفته است. در آن هنگام فرشتۀ وحی فرود آمد و پس از رساندن سلام خدا بر پیامبرش این آیه را که سند پرافتخار ایمان آگاهانه و عاشقانۀ امیرمؤمنان و شاهکار جهاد و اصلاح و فداکاری خالصانه او است، بدین صورت تلاوت کرد: «اجعلتم سقایة الحاج وعمارة المسجد الحرام کمن آمن بالله والیوم الاخر وجاهد فی سبیل الله لایستوون عندالله...»(سورۀ توبه ، آیۀ 19) آیا سیراب ساختن حاجیان و آباد کردن مسجدالحرام را بسان کار کسی پنداشته اید که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده و در راه خدا جهاد می کند؟ نه، این دو کار در پیشگاه خدا یکسان نیست و خدا بیدادگران را راه نخواهد نمود. عباس با شنیدن این آیه شریفه پوزش خواست و سه بار گفت: بار خدایا، ما به برتری و عظمت بی نظیر علی(ع) خشنودیم، خشنود. «انّا قد رضینا» (شواهدالتنزیل ، ج1، ص250)
این استاد حوزه و دانشگاه در بخش دیگری از سخنان خود با گرامیداشت یاد و خاطره «مرحوم حاج شیخ علی نیکان قمی» وی را انسانی مؤمن، مهاجر و مجاهد عنوان کرد و گفت: وقتی زندگی این بزرگمرد را از قبل از انقلاب و در ایامی که به عنوان یک طلبه وارد حوزه علمیه شد تا روزی که در کنار حاج شیخ حسن نوری همدانی انجمن علمی حضرت ولی عصر(عج) را راه اندازی کرد و در آن شاگردانی تربیت شدند که امروز افتخار شهر قم هستند را مرور می کنیم می بینیم که این خدمات برای گسترش و بسط و ترویج دین اسلام بوده است و اکنون باید قدر این زحمات را بدانیم.
حجت الاسلام احمدی تبار به رنجهای مرحوم نیکان در دوران مبارزات انقلاب هم پرداخت و گفت: نیکان قمی روزی مجبور به مهاجرت گردید و در راه اسلام از دیار خود در به در شد، اما در آن برهه زمانی هم لحظه ای از رسالتی که به دوش گرفته بود که همان ترویج گسترش راه و سیره اهل بیت(ع) است کوتاهی نکرد و رسالت خود را به نحو احسن انجام داد.
وی در ادامه گفت: با پیروزی انقلاب اسلامی نیکان قمی کارهای اجرایی مختلفی در داخل و خارج عهده دار بود و اخیرا از طرف تولیت مسجد مقدس جمکران معاون اجرایی مسجد جمکران منصوب شده بود و تا آخرین لحظات به بهترین شکل ممکن خدمت کرد.
عضو مجمع طلاب و فضلای حوزه علمیه مشارکت نیکان قمی در ساخت ضریح مطهر حضرت سیدالشهداء(ع) را نمونه واقعی از حب وی به اهل بیت عصمت و طهارت عنوان کرد و افزود: زمانی که به عنوان یک خادم در حرم حضرت معصومه(س) حضور داشت با تواضع و فروتنی از زائران استقبال می کرد و در تمامی عرصه زندگی یک مجاهد فی سبیل الله بود.
حجت الاسلام والمسلمین احمد احمدی تبار در پایان و به مناسب شب مبعث پیامبر اکرم(ص) از طرف دوستداران مرحوم نیکان قمی از خانواده وی درخواست کرد که جامه های عزا را از تن درآورند.
...........................پایان پیام/ 218 ـ 101