به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ برگزاری جلسات جشن و شادی، نشاندن لبخند بر چهره مردم، شیرین کردن کام مردم و خلاصه ایجاد فضای امید و نشاط در جامعه کاری بس سزاوار و شایسته است. خجسته تر این که این جشن ها و شادکامی ها در اعیاد ملی و مذهبی و خصوصاً عید ولادت و بعثت پیامبر و عید ولادت اهل بیت و ائمه اطهار و به ویژه میلاد منجی عالم وجود حضرت صاحب الزمان (عج) باشد.
و چه شور و نشاطی این روزها و شب ها به مناسبت اعیاد شعبانیه و خصوصا میلاد مهدی موعود (عج) در جای جای ایران اسلامی حاکم بود. مشهد الرضا که در این ایام بشکوه و فرخنده حال و هوایی دیگر داشت و نه تنها حرم مطهر علی ابن موسی الرضا(ع) که خیابان ها و کوچه های پایتخت معنوی ایران پر از شور و نشاط مردم و خصوصاً جوانانی بود که به عشق آقا عاشقانه در بین مردم شربت و شیرینی توزیع می کردند.
راهپیمایی و اجتماع پرشکوه منتظران ظهور از میدان شهدا تا حرم مطهر رضوی که به ابتکار یک جانباز منتظر چند سالی است در مشهد برگزار می شود نیز امسال شکوه و عظمت قابل توجهی داشت همه این کارهای خوب، ارزشمند و قابل تقدیر است همچنین برگزاری دعاهای ندبه در حرم مطهر ثامن الحجج (ع) و دیگر حرم های مطهر، مساجد متعدد و مسجد جمکران و خلاصه هر جلسه ای که برای امام زمان به عشق آقا، او که صاحب و امام زمان و امام جان ها و ذخیره گرانقدر خداوند برای موجودات و بندگان خدا برگزار می شود، دارای خیر و برکت و البته لازم است اما همه این کارهای خوب آنگاه خوب تر و به کمال نزدیک می شود که همه خصوصاً آن عده از ما که بیشتر از دیگران ادعای عاشقی وچشم انتظاری مهدی موعود (عج) آن منجی عالم وجود را داریم که گفتارمان، اندیشه هایمان، کردار و رفتارمان، روش زندگی مان، کسب رزقمان، معاشرتمان با مردمان، رفتارمان با اهل و عیال و خانواده مان با دوستان و همسایگان و هموطنانمان و همه مخلوق خداوند رنگ و بوی باورمندی به مهدی موعود و انتظار حضرتش را داشته باشد بی گمان هیچ یک از ما نمی توانیم مدعی چشم انتظاری و عشق ظهور بقیة ا... باشیم اما در سر اندیشه های ناپاک و نسبت به مخلوق خداوند سوء ظن و سوء نیت داشته باشیم، نمی توانیم ادعای منتظر ظهور بودن داشته باشیم اما نه تنها زبانمان به خیر و نیکی باز نشود بلکه کلامی طعن زننده، هتاک، گستاخ و دروغ محور داشته باشیم.نمی توانیم خود را منتظر بدانیم و تنها حرف و راه و تشخیص خود را عین دین و حق بدانیم و دیگران را با دلایل گونه گون باطل و غیرحق و بی دین و کافر و جهنمی تصور و تصویر کنیم!
نمی توانیم خود را منتظر بدانیم اما خوش خلق و خوش رفتار و با مردمان مهربان نباشیم.
نمی توانیم خود را عاشق بقیة ا... بدانیم اما با اهل و عیال و خانواده، دوست و آشنا و هموطن خود مهربان و اهل رفق و مدارا و صمیمیت نباشیم. بی گمان چهره خشمگین و دژم داشتن، کلام تند و تیز و طعنه زن داشتن و اهل بخل بودن و دست تنگدستان را نگرفتن نمی تواند نسبتی با انتظار ظهور داشته باشد و مگر نه این که رسول خاتم (ص) آن حبیب خدا و آن مظهر لطف و مهربانی و صفا و اهل بیت طاهرینش همگی هم روی گشاده داشتند، هم دست گشاده و دستگیر و بخشنده داشتند و کلامشان نرم و بلیغ و پر از مهر و عطوفت بود و مگر نه این که مهدی موعود (عج) نیز از سلاله علی (ع) و زهرا (س) و فرزندی از فرزندان رسول ا... (ص) است پس چگونه منتظر فرزند رسول خدا می تواند اهل سوء ظن و تندخو و بدگفتار و بدرفتار و بخیل باشد.
مگر می توان مدعی عشق و دوستی مهدی فاطمه شد اما در محیط اداره و محیط های کاری با مردم بدرفتاری کرد و جواب ارباب رجوع را سربالا داد و کار مردمان را به امروز و فردا انداخت، مگر می توان ادعای منتظر آقا بودن داشت اما چوب لای چرخ کار مردم گذاشت و به جای «کارگشایی»، «کارشکنی» کرد؟
مگر می توانیم خود را منتظر مولا بدانیم اما در کسب و کارمان به حلال و حرام خدا توجه جدی نکنیم.
مگر می توانیم خود را مدعی ظهور بقیة ا... بدانیم اما خدا را، خالق تمام هستی را بر فکر و گفتار و کردار خود ناظر ندانیم.
مگر می توانیم خود را منتظر بدانیم و در کاری که بر عهده ما گذاشته شده کم بگذاریم یا کم بفروشیم یا احتکار کنیم و گران بفروشیم؟ و مردم و هموطنان خود را به سختی بیندازیم.
آخر کجای کم فروشی، کم کاری، گران فروشی، احتکار و جواب سربالا به مردم دادن و فرو بستن و گره انداختن در کار مردم با وجدان و مرام انسانی مطابقت دارد چه رسد با منتظر آقا بودن؟!
چگونه برخی از ما می توانیم خود را منتظر بدانیم درحالی که در عرصه های گوناگون همتی بایسته برای احترام به حقوق دیگران نداریم، و به حقوق همسایگان ، حقوق مادی و معنوی همکاران و ارباب رجوع و مردمان و حقوق همشهریان و هموطنان و... را وقعی نمی نهیم.
چگونه می توان خود را منتظر مهدی موعود(عج) آن منجی و مصلح کل دانست اما اندیشه و گفتار و کرداری به خیر و صلاح نداشت بی گمان هر آن قدر که در اندیشه و گفتار و کردار خود اهل خیر، اهل راستی و صداقت، اهل حیا و عفت، اهل قناعت و دستگیری، اهل ایمان و پارسایی، اهل توکل و رضایت و اهل تهجد و عبادت و اهل مراقبه نفس و نگاه داشتن کرامت و حرمت آدمیان هستیم، می توانیم مدعی اهل خیر و صلاح بودن و اهل انتظار و تشنه ظهور منجی و مصلح کل و عدالت گستر جهان باشیم؟
آیا واقعا می توانیم خود را «منتظر» بدانیم و در حالی که توان و تمکنی داریم دستی از مردمانی که مستحق دستگیری هستند نگیریم.
می توانیم خود را منتظر بدانیم اما نونهالانی که به دلایل گوناگون سایه پدر و مادر را از دست داده اند و گرد یتیمی بر سرشان نشسته است را در نیابیم؟
آیا می توانیم خود را «منتظر» بدانیم ولی کمترین توجهی نداشته باشیم به دخترکان معصوم و مظلومی که به خاطر ناتوانی خانواده شان در تهیه جهیزیه (این رسم بدی که به شومی تشریفات و تجملات هر روز بدتر می شود و داغی شده است بر سینه خانواده های کم درآمد) هنوز نتوانسته اند به خانه بخت پا بگذارند و تشکیل خانواده دهند.
آیا می توانیم خود را اهل خیر و صلاح و درستکاری و منتظر مصلح بدانیم در حالی که کاری در خور برای اصلاح امور دوست و همسایه و فامیل و همشهری و هموطن خود انجام نمی دهیم؟ و به اصلاح ذات البین و تالیف قلوب و آشتی دادن فامیل و دوست و مردمان با هم هیچ همتی نمی گماریم.
آیا باور نداریم و نباید به این حقیقت باور بیاوریم که مهدی موعود گرچه ظهور نکرده و تا اراده الهی تعلق نگیرد در پس پرده غیبت همچون خورشید پشت ابر بر جان و جهان آدمیان می تابد اما او امام حی و حاضر و ناظر بر تمامی اندیشه ها و گفتار و رفتار و کردار ماست و باید نیک و بایسته هر یک از ما به این باور برسیم که انتظار مانند همه امور بزرگ دیگر آدابی دارد و باید خود را به «ادب انتظار» مودب کنیم و باید به این مهم باور داشته باشیم که بی گمان منتظر «مصلح» خود باید «صالح» باشد. امید که به برکت دعای خیر حضرت صاحب الزمان(عج) همه ما به ادب انتظار مودب شویم و در انتظار آن مصلح کل، عارفانه و خداباورانه و جانانه ابتدا برای اصلاح خود و سپس دیگران قیام کنیم.................پایان پیام/ 218