به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ سالها بود که تعدادی از مبارزین لبنانی در زندان‌های اسراییل اسیر بودند و رژیم غاصب صهیونیستی حاضر نمی‌شد آنها را آزاد کند.
هنوز خورشید یکی از روزهای اکتبر سال 2000 غروب نکرده بود که سه سرباز اشغالگر در یک عملیات بی‌نظیر که ابعاد آن تا به امروز همچنان فاش نشده است به دست مجاهدین افتادند و کمتر از یک هفته بعد حزب الله میزبان چهارمین اسیر اسراییلی شد که با پای خود به بند آمده بود.
سید حسن نصرالله جریان به اسارت گرفتن چهارمین اسیر را اینگونه روایت می‌کند: یک افسر با درجه سرهنگی در ارتش اسراییل که با «موساد» کار می‌کند. او از مدت زمانی طولانی در تلاش برای نفوذ در سطوح بالای حزب الله بود و از نظر امنیتی تحت تعقیب و مراقبت قرار گرفت و با نقشه ای آرام پله پله به سوی لبنان سوق داده شد و سرانجام با پای خود آمد.
به این ترتیب چهار تن از نظامیان اسراییلی به چنگ مقاومت افتادند و دستیابی به این غنائم که به معنای شکست فرماندهی نظامی اسراییل بود آنان را مجبور به گشودن پرونده اسرا نمود. آنان با پوزه ای به خاک مالیده وارد جریان بخش های از مذاکراتی سخت و نفس گیر شدند که چندین سال به طول انجامید. این امر منجر به آزاد شدن تمام اسرای لبنانی به جز سردار آنان یعنی سمیر قنطار شد. این موضوع به شدت دبیر کل حزب‌الله را ناراحت کرد.
سید حسن نصرالله در سخنرانی خود که به مناسبت آزادی اسرا برگزار شده بود گفت: ما سلاح خود را هرگز بر زمین نگذاشته و نخواهیم گذاشت، مادامی که اسیری در زندان‌های اسراییلی وجود دارد.
ای اسرا و زندانیان! مطمئن باشید که این ماجرا نیز همچون پیروزی سابق از دهانه اسلحه ی مجاهدین یعنی فرزندان و دوستانتان، قهرمانان مقاومت اسلامی برای شما حاصل خواهد شد.
و اکنون این احمق ها سمیر قنطار را نگه داشته اند. دو سه ماه که بگذرد، معلوم خواهد شد!
او باید اکنون آزاد شده و بر روی این صندلی قرار می‌گرفت. اما آنان او را به عنوان یک برگ برنده سیاسی نگه داشتند. این یک واقعیت است. الان هم همان اشتباه را تکرار می‌کنند. چیزی که بخواهم بگویم این است که دشمن باید سمیر قنطار را آزاد می‌کرد و حال که چنین نکرده است، من به شما اطمینان می‌دهم که در آینده پشیمان خواهد شد.
چنین سخنانی برای تلنگر به حافظه اسراییل کافی بود تا حواس اسراییل را بار دیگر معطوف کابوس‌هایی سیاه کند که تا مدت‌ها مانند بختک به آن ها چسبیده بود و به تازگی از آن خلاصی یافته بودند. آنها می‌دانستند که نصرالله به حرفی که می‌زند جامعه عمل می‌پوشاند.
شاید همین موضوع بود که زمینه‌ای برای آغاز نبردی آخرالزمانی شد که به نام «حرب تموزی یا «جنگ 33 روزه» معروف است.
................پایان پیام/ 218